Dagblaðið Vísir - DV - 14.11.2002, Blaðsíða 24

28
FIMMTUDAGUR 14. NÓVEMBER 2002
M
agasm
DV

''T

Hjón úr Reykjavík lóta
drauminn rætast í Ameríku:
loksins farin ab sjó til sólar
eftir nærri fjögurra ára puö
íslensk hjón, þau Ingibjörg Guð-
mundsdóttir og Magnús Garðarsson,
eru nú eftir tjögurra ára þrotlausa
vinnu að hasla sé völl á Flórída í
Bandaríkjunum. Þar hafa þau sett upp
bátasmiðju og haflð framleiðslu á
svokölluðum „gægjubátum" eða „Sea
Peeper“ sem aðeins eru ætlaðir fyrir
einn mann. Bátar þessir eru nokkuð
sérstakir en á þeim er glerkúla svo
fylgjast má með botninum og sjávarlifi
í kringum bátinn, án þess að þurfa
nokkum tíma að bleyta sig. Eignarað-
ili með þeim að fyrirtækinu, sem heit-
ir Sea Peeper America LLC, er Hilmar
Viktorsson endurskoðandi.
Tilvalið á baðstrandirnar
Magnús hafði orð fyrir þeim hjónum
þegar blaðamaður og ljósmyndari DV
tóku á þeim hús á íslenska heimili
þeirra í Reykjavik. Hann er aðeins í
stuttu stoppi á íslandi því bátaverk-
smiðjan á Flórída tekur nú tíma hans
allan.
Magnús segir að markmiðið sé að
selja þessa báta, sem eru rafknúnir, á
hótel, baðstrandir og á bátaleigur.
Hver bátar ber vel 250 kíló og kostar
um 4.500 dollara stykkið, eða um
390.000 krónur íslenskar. Hann segist
reikna með að þetta sé leigt út fyrir um
30 dollara á klukkustund eða um 2.600
krónur. Auðvelt er að stjóma bátunum
og er stýrt með „Joystick" eða „gleði-
gandi" likt og notaðir eru við tölvu-
leiki. Lítur Magnús ekki síst til þeirr-
ar staðreyndar að svokallaðar sjóþotur
hafa á siðustu einu og hálfu ári verið
bannaðar á vötnum í 350 skemmtigörð-
um í Bandaríkjunum vegna mengunar
og slysahættu. Liklegt sé að þær verði
bannaðar mun víðar og þá geti gægju-
bátamir að einhverju leyti fyllt það
skarð.
Úr matreiðslu í bótasmí&i
„Við fórum bæði út til Flórída í
Bandaríkjunum í nám árið 1994. Ingi-
björg kláraði grafíska hönnun og ég fór
í hótelstjómun. Þar var ég i tvö ár en
þá fékk ég áhuga á þessum bát sem allt
hefur snúist um síðan í rúm þrjú og
hálft ár.“
Seldi húsið og lagði allt undir
Ingibjörg lærir nú fjölmiðlun í
Reykjavík. Magnús, sem er menntaður
Auðvelt er að flytja bátana. Ef rafgeymarnir fjórir eru teknir úr er hver bátur
aðelns tveggja manna tak.
Frakkar vilja framleiðsluleyfi
Erlendis hafa menn meiri trú á
þessu og nú er ég að fá fyrirspurnir frá
Marseille í Frakklandi en þeir vilja nú
kaupa af mér framleiðsluleyfið fyrir
Evrópu." Þá er faðir Magnúsar búinn
að sýna þessa hugmynd á Spáni og hef-
ur hlotið góðar viðtökur.
Hefur gengið á ýmsu
Magnús segir að búið sé að ganga
öll út,“ segir Magnús.
Hann vill þó að framtíðarstaðsetn-
ing verksmiðjunnar verði á einhverj-
um eyjum í Karibahafínu fremur en í
Bandaríkjunum. Hann segist samt
vera nokkuð öruggur þar sem hann er
nú staðsettur og með fjóra menn í
vinnu. Magnús er þegar kominn með
fleiri áform á prjónana og aðra hönnun
að bát með gagnsæjum botni fyrir
sportveiðimenn. -HKr.
matreiðslumaður, hafði hugsað sér aö
með því að bæta við sig hótelstjómun-
arþættinum gæti hann slitið sig frá
kokkeríinu.
„Þá gæti ég loks sett upp bindi og
rifið kjaft - en ég fann mig einhvern
veginn aldrei í því hlutverki eftir að
hafa eytt öllum þessum tima og pen-
ingum í námið. Þá rakst ég á bækling
um þennan bát í mars 1999 og sló til og
keypti hugmyndina. Ég seldi húsið
mitt á Flórída og lagði allt undir.“
Þarna var um að ræða kaup á bæði
hugmyndinni og frumgerð af þessum
bát sem er ættaður frá Kanada. Mikil
þróunarvinna hefur síðan farið fram
við bátinn sem tekið hefur töluverðum
breytingum. Magnús segir að það hafi
þó tekið talsverðan tíma að komast í
gang og fá fjölskylduna til að sættast á
þetta.
Til Bahama
„í júní 1999 var ég komin í samband
við Bahama-eyjar og í samband við
stjórnmálamenn þar sem ætluðu að
hjálpa okkur að flytja verksmiðjuna og
opna hana á Bahama. Þar var hug-
myndin að skapa störf á lítilli eyju með
10 þúsund íbúum. Þar ætluðum við að
opna verksmiðju sem skapaði tólf
manns vinnu. Hugmyndin var að við
settumst þar að og Ingibjörg ætlaði að
vinna sem ráðgjafi í túristamálum fyr-
ir túristaráöið á Bahama.
Allt til andskotans
Við vorum að vinna með
stjóminni og lögfræðing-
um að því að koma
þessu á fót. Vorum
við búin að fá sam-
þykki fyrir láni til að
opna verksmiðjuna og
frítt húsnæði í þrjú ár.
Allt gekk þetta rosalega
vel. Ég flaug fram og til
baka miili Miami og Bahama
og allt var að smella saman.
Mánudaginn 14. september 1999
áttum við að mæta á fund með stjóm-
inni i hádeginu en þannl2. september
skall á eyjunum fellibylurinn Floyd og
þurrkaði allt út. Það fór bókstaflega
allt til andskotans og ekki stóð lengur
steinn yfir steini. Ekkert varð þvi af
fundinum góða.
Allir okkar draumar og allt sem við
Magnús Garðarsson og Inglbjörg Guömundsdóttir í stofunni heima i
Magasín-mynd ÞÖK
Reykjavík ásamt hundinum Freckles.
voram byrjuð að byggja þama upp
fauk á haf út. Bahama-búar gátu ekki
einu sinni hjálpað sér sjálfir. Við fór-
um þvi í hjálparstarfið með þeim. Við
fengum mat, vatn og brauð gefins á Mi-
ami og flugum með það yfir. í
þessu stóðum við í
sex vikur, þar tO
kon-
»
gleymdist ég bara í öllu Thermo Plus-
ævintýrinu sem þá kom upp og átti að
bjarga byggðarlaginu. Þá fór ég til
Ólafsfjarðar og var Ásgeir Ásgeirsson
bæjarstjóri mjög spenntur. Það varð þó

an fékk nóg. Hún vildi komast á stað
þar sem öryggið væri meira. Þá ákvað
hún í endaðan október að fara heim til
íslands.
Neitabi að gefast upp
Ég neitaði að gefast upp og fór til
Flórída, leitaði þar að vöruhúsi og
byrjaði upp á nýtt. Ég bjó þá i sendi-
ferðabílnum mínum. Síðan er ég bú-
inn að vera að byggja þetta upp hægt
og rólega. Nú er ég kominn með 100
báta á lager og byrjaði að selja
fyrstu bátana fyrir um mánuði sið-
an. - Það er því loksins farið að sjá
til sólar.“
ekk-
ert
meira úr
hlutunum þar
heldur. Nú, ég leitaði líka til Nýsköp-
unarsjóðs, Atvinnuþróunarfélags Ak-
ureyrar og fleiri aðila en alls staðar
var sama sagan og því fór ég aftur ti
ýmislegt á við að fá leyfi bandariskra
yfirvalda varðandi rekstrarleyfi fyrir
verksmiðjuna og fleira sem tók heilt ár
að fá samþykkt. Þá ekki síst varðandi
það að fá samþykki fyrir öllu er varð-
ar smíðina á bátunum hjá
bandarísku strandgæslunni.
Þeir verði að gefa sína bless-
un á öliu sem flýtur og þeir
hafi einmitt verið að gefa
endanlegt samþykki sitt í
síðustu viku. Guðmund-
ur segir að íslenska
sendiráðið i Washington
hafi reynst honum betra
en ekkert, en Jón Baidvin
Hannibalsson sendiherra
hafi leiðbeint honum vel í
gegnum bandaríska stjórnkerfið.
„Við erum með heimili hér á is-
landi, en sonur okkar, Sigurður Ágúst
Magnússon, 17 ára, er í kvikmynda-
námi hér heima en hann var líka í
skóla á Bahama áður en fellibylurinn
skall þar yfir. í skólanum er hann
reyndar kallaður Siggi Bahama. Sjálf-
ur hef ég búið í verksmiðjunni úti
mestan tímann, en flutti þaðan í venju-
legt íbúðarhúsnæði fyrir mánuði síð-

Ung stúlka prufukeyrir gægjubát fyrirtæksins á bandariskrl sólarströnd. Þessi
er meö sólskyggnl og öllu tilheyrandi.
Hlegið í Útflutningsráði
Magnús segist hafa komið til ís-
lands í desember 1999 þar sem hann
dvaldist í tvo mánuði við til að leita
að fjármagni til að endumeisa fyrir-
tækið. Hann fór m.a. í Útflutnings-
ráð, en ungir kraftmiklir menn þar á
bæ hafi hlegið upp í opið geðið á
honum. „Þeir sögðu mér bara að
fara til Spánar eða Portúgals en ég
hafði þá hugsað mér að búa bátana
til hér heima og flytja þá út á mark-
að í Evrópu.
Gleymdist í Thermo Plus-
ævintýrinu
Nú, þá fór ég í Reykjanesbæ þar
sem mér var vel tekið. Það var fund-
ur eftir fund með ráðamönnum og
skrifað undir viljayfirlýsingu. Síðan