Dagblaðið Vísir - DV - 02.01.2003, Blaðsíða 14

14
FIMMTUDAGUR 2. JANÚAR 2003
Skoðun Ty\r
ipurning dagsins
Hlemmur:
Hvaða hlut finnst þér
vænst um?
Jóel Grettir Kristjánsson, 12 ára:
Tölvuna mína, því mér finnst
gaman í henni.
Tómas Magnússon, 12 ára:
Stóllinn minn heima er uppáhaldið.
Alexander Lúövíksson, 12 ára:
PC-töivuna mína.
Ólafur Már Sigurösson, 12 ára:
Rúmið mitt, mér finnst svo
gott aö sofa.
Hörður Valur Guömundsson, 12 ára:
Bangsann minn sem ég er búinn að
eiga síðan ég var lítill.

§¥ *• \| ■
Kolbeinn Tumi Kárason, 11 ára:
PC-tölvuna mína, hún er mjög góð.
Niðurlæging út yfir
gröf og dauða
Beðið um aö myndin yröi ekki sýnd opinberlega. - Því var neitað.
Móðir og systkini
skrifa:
Hannes Þór dó 33 ára, 17. des. árið
2000. - Við aðstandendur Hannesar
Þórs viljum koma því á framfæri að
kvikmyndin Hlemmur er sýnd al-
farið í okkar óþökk.
Þegar við, í gegnum íjölmiðla,
fengum vitneskju um sýningu mynd-
arinnar fórum við fram á það við
Ólaf Sveinsson að myndin yrði ekki
sýnd opinberiega. Hann vildi ekki
verða við þeirri bón. Þá báðum við
um að ákveðin atriði yrðu klippt úr
myndinni. Því var einnig neitað.
í myndinni er dregin upp mynd
af Hannesi þar sem hann var mjög
illa á sig kominn, bæði andlega og
likamiega. Það virðist mörgum finn-
ast nánast gamanmál. í dagblaðs-
grein í Fréttablaðinu er Ómari og
Hannesi líkt við Gög og Gokke -
„slá þeim jafnvel við“. Þekkt fjöl-
miðlakona lét þau orð falla í út-
varpsþætti um ákveðið atriði í
myndinni, þar sem Ómar og Hann-
es ræða saman; „að þetta væri alveg
óborganleg sena, enginn leikari
gæti hafa gert þetta betur“. Einmitt!
Grátlegt hörmungarlíf getur enginn
gert svona raunverulegt, nema þol-
andinn sjálfur. Hann er einfaldlega
ekki að leika.
Fjallað er um myndina eins og
þeir sem fram í henni koma séu að
leika hlutverk, séu ekki raunveru-
legt fólk. Eða eins og komist er að
orði í Morgunblaðsgrein; „Tveir af
aðalviðfangsefnum Hlemms krist-
alla breiddina: Ómar er seiglan upp-
„Við erum þess fullviss að
Hannes Þór hefði aldrei
viljað sýna sig þannig á sig
kominn sem hann er í
myndinni, fyrir framan al-
þjóð. Þarna er verið að vega
að œru látins manns. “
máluð, úrræðagóður og ódrepandi,
en Hannes vinur hans er á hinn
bóginn blaktandi strá í vindi og
hniginn í valinn í lokin.“ - Lesend-
ur sem áhorfendur, athugið að
Hannes Þór dó ekki fyrir myndavél-
ina. Hans dauði var raunverulegur.
Ólafur Sveinsson telur sig hafa
samþykki Hannesar fyrir mynda-
tökunni og vitnar í þá staðreynd að
Hannes sé í myndinni. í einu atriði
i seinni hluta myndarinnar er farið
upp í Gufuneskirkjugarð að gröf
Hannesar, án vitundar okkar að-
standenda. Varla hefur Ólafur feng-
ið samþykki Hannesar fyrir því!
Áfengissýki er sjúkdómur, sem
Hannes Þór barðist við í mörg ár,
harðri baráttu. Hann á ástvini, sem
létu sér annt um hann og reyndu
eftir mætti að aðstoða hann. Það
var barátta sem bar ekki þann ár-
angur sem óskir og vonir stóðu til.
Hannes var orðinn mjög veikur
mörgum mánuðum fyrir andlát sitt
og þar af leiðandi, og eins og sést og
heyrist raunar í myndinni, ekki fær
um að taka stórar ákvarðanir.
Hannes getur í dag ekki svarað fyr-
ir sig sjálfur. Þess vegna viljum við,
hans nánustu aðstandendur, við
sem þekktum hann best, láta í okk-
ur heyra. Við erum þess fullviss að
Hannes Þór hefði aldrei viljað sýna
sig þannig á sig kominn sem hann
er í myndinni, fyrir framan alþjóð.
Þarna er verið að vega að æru látins
manns. - Velta sér upp úr og gera
sér mat úr ógæfu hans.
Þjóð í hörðu landi
Ómar Smári Kristinsson
skrifar:
„Ég vil elska mitt land“ segir í
kvæði einu. í þessu felst dálítill efi.
Það að vilja og það að gera er ekki
það sama. Skyldi þetta vera dæmi-
gert fyrir íslendinga? Ástarjátning-
ar af þessu tagi heyrir maður helst
þegar þeir eru fullir að skemmta
sér, t.d. á Kanarí, langt frá sínu
kalda landi. Mig er farið að gruna
að þrátt fyrir allt þjóðarstoltið þá
ríki visst hatur til landsins. Þjóðin
virðist vera að hefna sín á þeirri
óblíðu náttúru sem bjó henni svo
þröngan kost lengst af.
Það hafa ekki fæðst margar kyn-
slóðir síðan flestir sem hér bjuggu
voru kaldir og svangir. Danskurinn
jók á eymdina. Því hefur þjóðin
ekki heldur gleymt alveg. Það er
„Þeir sem fara í dag að
skoða náttúru íslands hríf-
ast líka (stígi þeir út úr
jeppanum), jafnvel svo að
þeir elska sitt land. - Meira
að segja þjóðirnar sem
frömdu hroðaverk hver á
annarri í seinni heimsstyrj-
öldinni hafa friðmœlst. “
nánast skylda meðal íslenskra
skólanema að láta dönskunámið
pirra sig. Þeir sem fara í dag til
Danmerkur eru flestir stórhrifnir af
fólki, menningu og tungu þess
lands. Þeir sem fara í dag að skoða
náttúru íslands hrífast lika (stígi
þeir út úr jeppanum), jafnvel svo að
þeir elska sitt land. - Meira að segja
þjóðirnar sem frömdu hroðaverk
hver á annarri í seinni heimsstyrj-
öldinni hafa friðmælst.
Langvarandi kuldi og hungur
virðist þó sitja fastar í genunum en
stríðsógnin. Stór hluti þjóðarinnar
virðist ekki geta skilið að í rauninni
sé ekki hægt að elska sitt land. Hjá
þeim eru orðin umhverfissinni og
náttúruverndarsinni að verða að
skammaryrðum og heyrast yfírleitt
með hinu hvimleiða forskeyti
„svokölluðu". Það sem getur ekki
verið alvöru er bara „svokallað", og
svo þurfum við að „sigrast á nátt-
úruöflunum." En er nú ekki kom-
inn tími til að grafa stríðsöxina - og
það án þess að nota til þess stórvirk-
ar vinnuvélar?

Smákóngaveldi á ný?
Mikið lán var það fyrir Þórólf Árnason að
tapa í keppninni við Óskar Magnússon um for-
stjórastólinn í Islandssima. Með fullri virðingu
fyrir símafyrirtækinu er borgarstjórastóllinn
mun merkúegri. Þórólfur ætti að halda honum
næstu þrjú árin, ef smákóngar innan Reykjavík-
urlistans halda sig á mottunni. Nýi borgarstjór-
inn þarf þó að taka á honum stóra sínum til þess
að svo verði. Þar verða meðal annarra innan-
borðs maður með sært stolt fyrir sína hönd og
annarra vandamanna eins og Stefán Jón Haf-
stein. Hann er særður fyrir hönd fráfarandi
borgarstjóra en ekki síður sina eigin enda gerði
hann sér vonir um stólinn mjúka, þótt síðar
yrði.
Aðgát skal höfð
Þá verður Þórólfur að gæta sín á Árna Þór,
leiðtoga vinstri-grænna. Hann sá borgarstjóra-
stólinn i seilingarfjarlægð þessa jóladaga. Sú
minning hverfur ekki auðveldlega úr huganum.
Þá er ótalinn framsóknarforkólfurinn, Alfreð
Þorsteinsson. Hann hrakti Ingibjörgu Sólrúnu úr
stólnum með dyggum stuðningi Halldórs Ás-
grímssonar, formanns Framsóknarflokksins. Þeir
framsóknarbræður sáu ofsjónum yfir gengi Sól-
rúnar og um leið hörmulegri framsóknarstöðu í
höfuðborginni. Þar stefnir að óbreyttu í að flokk-
urinn nái ekki manni inn í þingkosningunum.
Það þætti saga til næsta bæjar félli formaðurinn
í kjördæminu norður.
Þórólfur Ámason, væntanlegur borgarstjóri,
gerði því rétt í því að nota tímann nú á nýbyrj-
uðu ári til þess að lesa sér til um borgarstjómar-
meirihluta vinstri manna i höfuðborginni árin
1978-82. Þá var fenginn til borgarstjórastarfans
prýðilegur maður, og verkfræðingur likt og
Þórólfur, Egill Skúli Ingibergsson. Þrátt fyrir
mannkosti náði hann aldrei tökum á smákóng-
um borgarstjómar sem réðu ferðinni. Aðalborg-
arstjóri var foringi allaballa, forseti borgarstjórn-
ar, auk fjölda annarra smærri borgarstjóra.
Borgarstjórnarmeirihlutinn þá var því skipaður
fjölda borgarstjóra í stað borgarfulltrúa. Svo gæti
farið nú gæti Þórólfur sín ekki á söfnuðinum.
Spurt aö leikslokum
Þvi má heldur ekki gleyma að borgarstjóri til
nærri níu ára, Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, situr
áfram á fulltrúabekknum i borgarstjóminni.
Hætt er við að hún gefi eftirmanni sínum illt
auga standi hann sig ekki að mati hins fallna
foringja.
Þórólfur, fyrrum Talforstjóri, endaði með
betra djobb en kollega Óskar Magnússon. í þeim
efnum spyrjá menn þó að leikslokum. Skynsam-
legt væri fyrir borgarstjórann nýja að lemja leift-
ursnöggt í hausinn á borgarfulltrúunum sem
ganga með starfið hans í maganum. Ella er hætt
við að hann standi vígamóður upp i lok kjör-
tímabilsins - eða jafnvel fyrr.
CyflXfi
Risarnir f atvinnulífinu.
- Sameinaðir undir þrýstingi.
Þrýst á SÍF og SH?
Þórður Guðmundsson skrifar:
Sums staðar virðist sem nauð reki
til sameiningar islenskra fyrirtækja
nú um stundir. Víst er þó vænlegra
að tvö skyld fyrirtæki sameinist en
leggi upp laupana. En oft sýnist sem
raunveruleg þumalskrúfa sé ástæðan
fyrir sameiningu. Það virðist t.d. eiga
við risana tvo í íslensku athafnalífi,
SÍF og SH. Augljóst er að viðskipta-
vinir þessara stærstu íslensku fyrir-
tækja beita nýrri taktík sem er krafa
um sífellt lækkað verð og tryggingu
fyrir stöðugri afhendingu á magni.
Það má því segja að líftaugin sem
kann að halda þessum risum á floti sé
einungis sameining.
Ekki bjóðandi
ÞK skrifar.
Ég fór í Smárabíó nú um
hátíðarnar og sá Hringadóttinssögu.
Ágætis mynd, en að þurfa að horfa á
tæplega háftíma skjá- og
auglýsingamyndir, að mestu frá
bíóinu sjálfu, á undan er ekki líðandi.
Lét fjöldi áhorfenda í Ijós óánægju
sína. Er það fullmikið á yfir þriggja
tíma mynd. Þetta auglýsingafargan
mætti standa yfir i 10 mínútur í mesta
lagi, á meðan fólk er að koma sér
fyrir, en það er eins og margir þurfl
að birgja sig upp á síðustu stundu. En
kannski er fólk farið að reikna með
þessu og kemur bara hálftíma seinna,
þegar þetta er yflrstaðið?
Hvar eru fuglar? - Allir í felum?
Samfylking í felum
Þröstur hringdi:
Ótækt er hvernig fjölmiðlamir
standa sig í upphlaupi borgarstjórans
sem ætlar að taka stökk yfir í Samfylk-
inguna. Hvers vegna er ekki rætt við
formann Samfylkingarinnar, þingkon-
urnar Jóhönnu Sigurðardóttur, Bryn-
dísi Hlöðversdóttur og Ástu Ragnheiði
Jóhannesdóttur og jafnvel fleiri i Sam-
fylkingunni? Þeim líður áreiðanlega
ekki vel við þessi tíðindi af Ingibjörgu
Sólrúnu. Hún rýrir verulega mögu-
leika þessara kvenna auðnist Samfylk-
ingunni að fá fylgi til stjómarmyndun-
ar. Ekki verða allir ráðherrar úr
Reykjavík. Ingibjörg yrði örugglega
fyrst nefnd til sögunnar í ráðherrastól,
ásamt Össuri, og þá er ekkert rúm fyr-
ir fleiri konur úr Reykjavík.
Sjálfshól á Sögu
Páll Ólafsson skrifar:
Útvarp Saga er einn skemmtilegasti
talmiðillinn sem maður á aögang að,
flölbreytt viðtöl og oftast um viðburði
dags í erli og ferli þjóðar. Það stakk
því i stúf við fyrri þætti þegar okkur
bauðst áheyrn að einu mesta sjálfshóli
sem sögur fara af á svona talmiðli,
þegar Hallgrímur Thorsteinsson
ræddi við útgáfustjórann, sem telur
sig kominn með einkaleyfi á þjóð-
skáldinu Laxness, og svo hins vegar
þegar Ingvi Hrafn Jónsson fékk fyrr-
verandi forseta lýðveldisins til skrafs
um sjálfa sig í framhaldstengdum þátt-
um. - Þetta var mikil leiðindatugga og
einstaklega hjákátleg í báðum tilvik-
um. Svona viðtöl missa marks að
flestu leyti, því nóg er komið af sjálfs-
hóli beggja þessara einstaklinga.
:
Lesendur geta hringt allan sólarhring-
inn í síma: 550 5035.
Eða sent tölvupóst á netfangið:
gra@dv.is
Eða sent bréf til: Lesendasíða DV,
Skaftahlíð 24, 105 ReyKjavík.
Lesendur eru hvattir til að senda mynd
af sér til birtingar með bréfunum á
sama póstfang.