Dagblaðið Vísir - DV - 29.12.2003, Blaðsíða 18

Dagblaðið Vísir - DV - 29.12.2003, Blaðsíða 18
18 MÁNUDAGUR 29. DESEMBER 2003 Fókus DV Frumsýningin á Sporvagninum Girnd eftir Tennessee Williams í Borgarleikhúsinu á laugardagskvöld sætti nokkrum tíðindum. Hún kom í kjölfar frumsýningar Þjóðleikhúss- ins, Jón Gabríel Borkmann, og minnti mann á hvað Henrik er nú- tímalegur í sinni symbolik, og hvað Tennessee treysti mikið í raun á hið hefðbundna borgaralega drama. í báðum verkunum berjast tvær syst- ur fyrir lífl sínu, leita að merkingu í rústum brotinna heimila og fornrar frægðar, standa við gap uppgjörsins og bíða þess að ganga inn í bál. Að baki þeim situr karlmaður í stól. Hér er ekki ástæða til að draga frekari línur milli verkanna en ýmis __________ auðkenni í skap- Leikhús höfundanna tveggja á systrum og afstöðu þeirra til lífsins eru býsna lík. Eða væri máski nær að segja að hausar leik- húsanna rambi á skyld viðfangsefni fyrir leikflokka sína: bæði verkin draga fram hvernig ofsafengin girndin dregur menn, einkahags- munir karlmanns skaða umhverfið, binda konunni helsi eða bijóta hana mélinu smærra. En hér verður ekki rætt um absúrdisma eða symbolík Ibsens. Setjumst upp í Sporvagninn. Ruglaður kall eða var það kona? „Ég hef ekki nokkurn áhuga á rugluðum karli sem hefur lagt íjöl- skyldu sína í rúst fyrir mörgum árum,“ sagði leikhúsgestur eftir Jón Gabríel Borkmann. Þá má spyrja: Hefur nokkur áhuga á leikriti um konu sem hefur fýrir löngu fokkað upp lífi sínu og sólundað eignum fjölskyldu sinnar? Sporvagninn varð snemma klassflcer og náði þeim status fyrst og fremst vegna kvikmyndar Kazan sem setti lengi lengi mörk sín á sviðsetn- ingar á þessum litla ameríska gim- steini úr deiglu kreppu og stríðs. Verkið kom ekki aftur á svið í stærri leikhúsum fyrr en áratugir voru liðn- ir, þvílíkt vald hafði sviðsetning Kaz- an sem hann flutti svo á hvíta tjaldið. Mörg verka Tennessee hurfu í skugg- ann: íslenskir áhorfendur þekkja hann ugglaust betur af kvikmynduð- um verkum hans því hér á landi telst mér til að aðeins fimm leikir hans hafi komist á svið. Hann er enda erf- iður höfundur í þýðingu, blæbrigði málsins í verkunum bundin við liðið skeið í bandarískri sögu, niðurlæg- ingartíma í sögu suðurríkjanna, brotna sjálfsmynd karla og kvenna á miklum umbrotatíma sjálfsins. Starfsmenn leikhúsa ganga því að skertum heimi þýðingar og verðaað fóta sig í málinu, sínu tungumáli sem mörgum er að verða óklárara en enska tungan í birtingarmyndum sjónvarps, kvikmynda og dægurlaga. Því er á þetta minnst að nær þrjá- tíu ára þýðing Örnólfs Árnasonar hefur vafalítið miðast að því að gefa persónum leiksins málfar sem skip- ast niður eftir menntun, þjóðernis- bakgrunni, slíkum viðmiðum, og um leið verið unnin til að færa mál- far leiksins sem næst ritunartíman- um, árunum eftir stríð. Breytingar Jóns Atla Jónssonar stefna í aðra átt: leikstjórinn, Stefán Jónsson, kippir leiknum inn í nútímann, skellir franska hverfinu í New Orleans í ónefnda borg á okkar tímum, leigu- hjall með hvítu skítapakki, liði úr Jerry Springer. Sú tilfærsla gengur alveg þótt mörg smáatriði lendi á skjön: símskeyti, símamiðstöð, sporvagn, vímuefnin, lausung kvenna, samkynhneigð. En það skiptir ekki máli sökum þess að innri bygging verksins, persónusköpun höfundar, átökin, meginefni verks- ins - því er öllu komið til skila - með sóma. Uppteknir af umbúðum Það er sem sagt Stefán Jónsson sem leiðir hópinn f þessari sýningu Leikfélags Reykjavíkur á Nýja sviði Borgarleikhússins. Hann er þangað kominn öðru sinni eftir snotra og skemmtilega sýningu á Kvetch sem nýlega lauk göngu þar. I för með Stefáni er fínt og traust samstarfs- fólk, stór grúppa þegar allir eru tald- ir úr stoðdeildunum: hljóð og ljós, leikmynd og búningar, hár og förð- un, að ógleymdri tónlistinni. Og svo náttúrlega leikarar. Hér eru menn soldið uppteknir af umbúðunum. Sviðsmyndin er sára- einföld og fylgir forskrift skáldsins en er skreytt með drasli, óhreinum fötum, brotnum húsgögnum, um- búðum. Herbergjaskil eru hugvit- samlega unnin og í reynd má segja að grunnbygging sviðsmyndar hafi hér tekist með besta móti: neðanlýs- ing (úr ræsunum), baksvið (meira drasl og sjónvarpsskjáir) skapa hvikulan heim sem er í senn opinn og lokaður: sjónvarpsskjáir eiga svo þátt í að búa sýningunni skondinn ramma í upphafi sem er tilgerðar- legur og virðist óþarfur uns kemur að lokalausn verksins sem er snjöll og áhrifamikil, þótt óþarft sé að tví- taka lokaorð verksins - þótt staða leikandans sé nokkuð veik þá mælir hún þau fram í fyrra sinnið. Það eru Snorri Freyr Hilmarsson og Haukur Karlsson sem eiga heiður af leik- myndinni sem Kári Gíslason lýsir og hefur aldrei gert betur. Hljóðheimur Nú. Sú stefna að kippa Sporvagn- inum inn í samtíma Ameríku kallar á ríkuleg gervi, búninga og hár. Stef- anía Adolfsdóttir og Sóley Björt bera ábyrgð af því verki: sundurgerð systranna sem eru páfuglar, hvor með sínum hætti, er sannfærandi og jafnvel sú hugdetta að halda bún- ingum Blanche í eldri tíma gengur upp. Búningar karlanna eru einfaíd- ari við fyrstu sýn en samsvara sér vel og styrkja persónusköpun leikar- anna í smáu og stóru. Þá er það hljóðið: sýningunni er búinn hljóðheimur af Jóni Halli Stef- ánssyni, en hann hefur á síðustu misserum átt góðan hlut í nokkrum leiksýningum. Spyrja má hversu nauðsynlegt það sé oft og næstum alltaf núorðið að setja hljóð undir heilar leiksýningar. Duga ekki mátt- ur og rnegin texta og flytjenda til að skapa dramanu ris og hnig? Eru leik- arar ekki þess umkomnir lengur að stýra hljómfallinu? Oft eru þeir það og daður leikstjóra við sándtrakk kvikmynda og sjónvarps er oft hræðslumerki, miðilsþjónkun sem má missa sig. Að auki er f þessari sýningu flutt af bandi frumsamin tónlist sem keyrir hljómfall sýning- arinnar áfram, tekur það yfir á köfi- um, keyrir jafnvel yfir allt annað. „Þegar leikarar byrja að æpa og rokktónlist er stillt í botn þá er eitt- hvað að,“ sagði leikhúsgestur í hléi. Ekki endilega en oft. Hljóðmagn drepur þannig fyrstu kynningu á að- stæðum í upphafi sýningarinnar sem er reyndar óvenju skýr og auð- heyranleg í flutningi leikflokksins. Það færist í vöxt að ekki heyrist orða- skil í íslenskum leikurum. Þar er óskýrri hugsun um að kenna og virðingarleysi leikstjóra fyrir texta leikskáldanna. Sem sagt: ég set spurningarmerki við notkun tónlist- ar í sýningunni. Leikhópurinn Það er oft talað um Sporvagninn sem tveggja leikara verk, sem er auðvitað fjarri sanni og hér verður það að teljast til tíðinda að leikstjór- inn og flokkur hans dregur út úr verkinu stærri átakapunkta. Þegar Blanche litla hefur loks hrakist í skjól Stellu systur sinnar og Stanleys, blandast inn í ofbeldiskennt og ofsa- fengið líf múgamanna og kynnst karlahópnum sem Stanley heldur um sig, kynnist hún manni og aftur kviknar hjá henni vonarglæta urn líf með sóma. Það er vissulega djarft af leikstjóranum að skipa svo aldraðan herramann sem Pétur Einarsson í það hlutverk en mikið leysti Pétur það fallega og uppgjör þessa kærustupars leysti hann frábærlega vel. Þar mátti líta fínt dæmi um hvernig hlutverkaskipan gegn við- tekinni hefð braut mótið, bjó í sjálfu sér til nýtt tækifæri fyrir leikarann, ögrun sem hann greip, glímu sem Pétur vann. Hubbel-hjónin, ná- grannarnir á efri hæðinni, voru þau Þór Tulinius og Katla ■ Margrét og gerðu sín litlu innskot af fínni spennu og öguðum styrk. Björn bætir sig Þá er til að nefna þrenninguna sem fær veigamestu partana í þess- um ópus: Sigrúnu Eddu, Björn Inga og Hörpu Arnardóttur. Að óséðu mátti halda að þau fyrstnefndu yrðu nánast typecast í þessa sýningu. Byrjum á Birni. Hann hefur á tólf árum stöðugt bætt sig sem leikari. Hann hefur ekki mikla breidd, teygir sig ekki í fasbreytingum í margar og óvæntar áttir, en vinnur þeim mun betur með sitt svið, styrkir sig stöðugt í nærveru, býr til heilsteypta og sterka brynju sem hvergi er gat á, leikur sér á raddsviði með fíngerð blæbrigði svo úr verð@ býsna mátt- ugar manngerðir. Sá- Stanley sem hann hefur byggt á undanförnum vikum er ægileg manngerð og lítið geðfelld en fullkomlega skiljanleg í einfaldleika skapgerðar, vanstillingu og nautn. Hún hefur líkamlega nánd og er vandlega unnin í hreyfingum og hnykli. Þetta er, trúi ég, nokkur áfangi fyrir Björn og verður, þegar fram líða stundir, varða á ferli hans. Blanche ýkjulaus Sigrún Edda hefur frá unga aldri helgað Leikfélagi Reykjavíkur krafta sína. Hún er afburða starfsmaður í hvaða flokki sem er, gætir vel að heild og lætur sér umhugað um alla þætti hvaða flutnings sem er. Hún hefúr enda notið mikils atlætis og fengið margar fi'nar rullur. Oft hefur þess gætt á undanförnum ámm að kröfur á hana hafi orðið að sjálfsögðum hlut og hún svarað í sömu mynt og því ekki tekið á sig þá endumýjun sem hverjum vaxandi listamanni er svo nauðsynleg. Þetta er nú eitt af þeim meinum sem felast í fátíðum manna- flutningum milli leikflokka. Ég hafði því verulegar efasemdir um að hlutverk Blanche hentaði henni á þessum tímamótum, það væri henni of sjálfsagt. Við bætist að hlutverkið hefur í tímans rás tekið æ meir á sig erkitýpu, orðið að stflfærðri skrípamynd sem býsna erfitt er að brjótast úr. Það gerir Sigrún með dyggri aðstoð leikstjóra síns. Hennar Blanche verður ýkjulaus í sinni stig- vaxandi eymd, tepmleg og ofnæm, ófyrirleitin og kenjótt, daðurgjörn og tælandi. Hún er leiksoppur að- stæðna, sjálfum sér verst og fangi í hmninni draumahöll. Og í leiknum má svo skýrt greina hve Sigrún kann vel til verka, hvernig hún blandast áreynslulaust í þröngan og marg- pólaðan samleik þar sem hún gæti auðveldlega tekið plássið, raskað jafnvæginu. Og sökum þess hve leik- stjórn hefur styrkt þætti annarra homa þríhyrningsins verður að rýna vel f Sigrúnar þátt til að glöggva sig á hvað hún byggir mikið fyrir aðra um leið og hún heldur sínu og verður um leið það hryggjarstykki sem ber sýn- inguna: það er ekki lítið afrek. Hörpusláttur Það er samt hlutur Stellu sem verður veigamestur í vali leikstjór- ans á leið með verkið. Harpa Arnar- dóttir hefur verið burðarás í svið- setningum LR á Nýja sviðinu. Of- mælt er að segja að hún sé vanmet- in, henni hefur verið treyst fyrir erf- iðum verkefnum sem hún hefur alltaf leyst á persónulegan og óvæntan máta, en samt fer ekki mik- ið fyrir Hörpu Arnardóttur í þeim lofmettaða heimi sem fslenskt leik- hús hefur verið um nokkurt skeið. Lfldega er það hennar val. Athyglis- sýki einstaklinga í íslensku leikhúsi er fötlun enda brosir almenningur að þeim sem oftast er flíkað í pressu- herferðum leikhússfólks. Stella í Sporvagninum er þolandi, það er fátítt að hlutverkið sé tekið slíkum tökum að það verði þunga- miðja sýningar. Eins og gerist hér. Það verður að hrósa leikstjóra sér- staklega fyrir þá hugkvæmni og um leið Hörpu fyrir frammistöðu sem er hreint ótrúlega vel unninn persónu- leikur með fullri samræmingu og leiftrandi vitund á hverju einasta andartaki verksins. Og nærvera hennar er um leið svo fjarri því að skyggja, hún skýrir og dýpkar, valdar og grefur undan og er í öllum við- brögðum, fasi, beitingu, skapi og til-

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.