Dagblaðið - 09.07.1977, Blaðsíða 2

2
Fuglaskoðun færist sífellt í vöxt og er það vel. A
góðviðrisdögum má sjá fólk á gangi i fjörum og
fjöllum, mundandi kíki eða myndavél.
Félagasamtök gera út sérstakar fuglaskoðunar-
ferðir og fer fjöldi þátttakenda vaxandi. Einnig er
talsvert um það, að útlendingar leggi leið sína
hingað til lands í þeim aðaltilgangi að skoða fugla.
Þeir sem til þekkja segja að fuglaskoðun sé
skemmtileg tómstundaiðkun enda fer saman skoð-
un landsins og náttúrunnar um leið og litið er til
fuglanna. Þau sýnishorn af fuglum sem hér er eru
á síðunni eru heldur fátækleg, hrafn, dúfa og
svartbakur. Hrafninn hefur löngum verið i upp-
áhaldi hjá Islendingum og við hann eru tengdar
sögur, allt aftan úr goðafræði. Dúfan er hins vegar
tákn friðarins, en svartbakurinn á sér fáa formæl-
endur.
rl.

„Þig ég unga
þekkti best...”
DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 9. JULÍ 1977
Fyrir réttum 36 árum fékk ég til
birtingar eftirfarandi vísur hjá Jóni
Rafnssyni, en þær eru eftir Rafn Júlíus
Simonarson föður hans. Hann var Skag-
firðingur að ætt, en dvaldi síðustu æviár
sín i Vestmannaeyjum og dó þar um
sjötugt, árið 1933. Rafn hefur verið vel
hagmæltur, eins og þessar stökur bera
með sér.
Sú elsta er ort fyrir aldamót og er úr
pólitík þeirra tíma.
★
Fiestar kápur fara eins
fjárhagsmálatíkinni,
hót ei reiðast höggi beins
hundarnir í Víkinni.
★
Rafn mun hafa sótt sjóinn, eins og
flestir alþýðumenn. Hér er siglingavísa.
★
Stoðin reiða hristist há,
hroða ieiði spáir,
gnoðar breiðum brjóstum frá
boðar freyða gráir.
★
Eins og menn sjá er þetta dýr visa,
keppikefli skálda og hagyrðinga fyrr á
tíð. — Prestagagnrýni fylgdi og hans
tíma, alþýða var farin að gera miklar
kröfur til guðsmanna sinna, og gætti þá
ekki alltaf sanngirninnar.
★
Hann sem lakur hirðir er,
hitans spakur nýtur,
meðan hrakin, hryggjarber
hjörðin klaka brýtur.
★
Sjálfur lítur Rafn yfir farinn veg og
yrkir:
★
Orðinn smeykur lífs við leik,
lukka veik það styður.
Eg sem eikin eliibleik
óðum heykist niður.
★
Hér er einnig heimsádeila.
★
Wet ég fátt við mannkynið,
mun þó sáttur una.
Mér er grátt í geði við
guð og náttúruna.
★
Siðasta vísan, sem hann orti, mun vera
svona.
★
Finna skjól í feigðarbyl,
firrast njólu svarta,
þeir er sól og sumaryl
sífellt ólu í hjarta.
★
Jón Rafnsson, hin aldna kempa úr
verkalýðsbaráttunni og róttækasta armi
íslenskra stjórnmála, hefur nú dregið sig
í hlé úr hinu daglega stríði, enda ekki
alla tíð gengið heill til skógar. Hann er
einn þeirra sem ungur kynntist böli
berklaveikinnar af eigin reynd, stóð líka
framarlega í uppbyggingarstarfi berkla-
sjúklinga. Hann hefur I elli sinni valið
sér hæli á Reykjalundi við hvíld og starf.
Auk blaðamennsku og bókagerðar
vegna verkalýðsbaráttunnar hefur Jón
Rafnsson ort, eins og faðir hans, og ort
dýrt. Sér og öðrum til gamans sctti hann
saman kver, sem út kom myndum prýtt
1965. Það hét Rósarímur. Söguhetjan er
veslfirskur sjósóknarmaður. Rósinkranz
ívarsson, fæddur fyrir aldamót og látinn
í hárri elli um það bil, sem ríman kom út.
Þeir Jón höfðu verið samherjar í verka-
-lýðsbaráttunni og stjórnmálum.
Hér tek ég sem sýnishorn, mansöng
f.vrstu rímu.
★
Fjarri leiðum fengsældar,
frá því snemma á hausti,
rambar nú mitt frostafar
fram úr vetrarnausti.
Þó að vökni vettir manns,
vart ég sýta nenni,
ef ég bara einhvers lands
einhversstaðar kenni.
Þótt nú gerist harðla hvasst,
hrikti i rám og taugum,
segladótið set ég fast,
sigli beint af augum.
Heiglum vist á víðum mar
varla hentugt myndi:
kænan fieytir kerlingar
knúin gýgjar vindi.
Sleppi ég ei lífstillands
iæt ég oná fljóta
Rímnastúf um Rósinkranz.
Rúnastínatóta!
★
Lokavísa bókarinnar er svona.
★
Hægir róður hrönnum á,
hlægir móðan strönd að ná,
ægis gióða folduin frá
fæ ég ljóðagjöidin smá.
★
Þessar vísur eru eignaðar séra
Tryggva Kvarán, uppkast að gamansömu
biðilsbréfi í orðastað vinnumanns!
★
Ösk á ég i eigu minni
ofurlítið grey:
Að mega elska einu sinni
áður en ég dey.
Að það sé svo undurgaman,
allir segja mér.
Eigum við að vera saman,
og vita hvernig fer?
★
Best gæti ég trúað því að visurnar
hefðu verið fleiri. Veit nokkur um það?
★
Maður nokkur missti konu sína, sem
hann unni mjög. Nokkrum árum eftir lát
hennar var hann eitt sinn að skoða mynd
af henni. Hann mælti þá fram þessa
vísu:
•k
Þig ég unga þekkti best,
þig ég unga kyssti,
þig ég unga þráði mest,
þig ég unga missti.
★
Eftirfarandi vísa er eftir Guttorm J.
Guttormsson, skáld I Vesturheimi.
★
Það sem ungum lærist
i eili verður tamt,
orðshátt þann eg vel,
því sannan tel hann,
þeir sem voru á brjósti
að hrundum hyllast jafnt,
hinir eru gefnir fyrir pelann.
J.G.J. — S. 41064.