Dagblaðið - 28.04.1980, Blaðsíða 12

12
DAGBLAÐIÐ. MÁNUDAGUR 28. APRÍL 1980.
Fmlux
LITSJOIMVARPSTÆKI
22" 699.000.- {664.000.- síadgr)
26" 773.000.- (734.000.- sHðgr)
SJONVARPSBÚÐIN
BORGARTUNI 18 REYKJAVIK SIMI 27099
Útvegum með stuttum fyrirvara varahluti í allar
tegundir bandarískra bifreiða og vinnuvéla.
Reynið viðskiptin. Sími 85583.
HÆL Klukkufell sf.
Pósthólf 4293 - 124 Rcykjavik
BlLAMÁLARAR
Óskum eftir að ráða bílamálara og vana
aðstoðarmenn. Upplýsingar veittar milli kl. 5
og 7 næstu daga.
Upplýsingar ekki veittar í síma.
Varmi
Bilasprautun
Auðbrekku 53. Simi 44250.
Box180.Kopavogi.
UTANFE
A*500
RÐII
PL
Auk þess 10 vinningar til íbúða og
húseignakaupa á 10 milljónir og 35 milljónir.
Sumarbústaöur, skemmtisnekkja, 100
bílavinningar og ótal húsbúnaðarvinningar.
Sala á lausum miöum og endurnýjun
ársmiöa og flokksmiöa stendur yfir.
Dregiö í 1. flokki 6. maí.
\ÍTUDI ER ÍTIÖGULEIKI
Dúum ÖLDRUÐUm
ÁHYGGJULAU/T ÆVIKVÖLD
Með glottandi strákhvolpa á aðra hönd og gfgopið á hina:
120 metra niður
í kulda og myrkur
— vinum og vandamönnum lesinn stuttur skilnaðarpistill
íhuganum
— Dagblaðið á æf ingu í eldgíg í Þríhn júkum hjá strákunum
úr Björgunarsveit Ingólfs
„Ertu ekki til í að koma með okkur í
smáleiðangur á sunnudagsmorguninn?
Við ætlum að skoða gíg í Þrihnjúkum.
Það þarf að siga dálítið í kaðli en við
græjunt það allt saman. Þú mætir bara
klukkan átta úti á Granda.”
Hún var anzi girnileg, beitan sem
Erlingur Thoroddsen úr landflokki
Björgunarsveitar Ingólfs veifaði fyrir
framan mig þegar hann hringdi á dög-
unum. Það var nú aldeilis spennandi að
fá tækifæri til að skoða innvolsið í
kulnuðum eldgíg. Ég beit á agnið um-
svifalaust og reif mig á lappir á sunnu-
dagsmorgni, hress og endurnærður.
Fagnaði því ákaflega að hafa ekki eytt
laugardagskvöldinu réttum megin við
barinn á Borginni. Strákarnir úr Ing-
ólfi voru að tinast á staðinn einn af
öðrum þegar ég kom að skýli björg-
unarsveitarinnar á Grandanum rétt
áður en klukkan sló 8. Þeir voru hinir
vigalegustu ásýndum í klunnalegum
gönguklossum með legghlífar og í-
klæddir skærlitum stökkum. Saman-
borið við þá var ég klæddur eins og sá
sem bregður sér í þá flík sem næst er
hendinni til að skreppa með sorppoka
út í öskutunnu. Enda kom á daginn að
klæðnaður minn var hreint ekki í sam-
ræmi við ferðaveðrið og annað tilefni.
Ef Böðvar Ásgeirsson, einn af þremur
formönnum Ingólfs, hefði ekki aumk-
azt yfir vesaling og lánað honum önd-
vegis góðan og hlýjan samfesting þá
væri vesalingur nú steindauður. Það
var i fyrsta en ekki í síðasta sinn sem
lífi minu var bjargað þann daginn.
Ingólfsjaxlar létu
engan bilbug á sér
finna
Þeir Ingólfsmenn voru á allan hátt
vel búnir til ferðarinnar, viðbúnir að
mæta hvers kyns þrengingum og
stappi. Alls kyns klifurdót, talstöðvar,
kaðlar, vélsleðar, luktir og ótal margt
fleira var selflutt á áfangastaðinn. Þrí-
hnjúkar reyndust vera skammt frá veg-
inum upp í skíðalandið i Bláfjöllum.
Þar er eldgígur sem ekki lætur mikið
yfir sér ef horft er á hann úr fjarlægð.
Við príluðum upp á gígbarminn með
hafurtaskið og strákarnir fóru að gera
klárt á staðnum. Ég þvældist fyrir og
fylgdist með eða valkókaði kringum
gígopið og góndi skelfdur niður i
myrkrið. Það virtist í fljótu bragði vera
jafngáfulegt að reyna að komast þarna
niður og upp aftur lifandi eins og að
henda sér niður úr Hallgrímsturni á
Skólavörðuholti með hausinn á undan
og ætla sér svo að standa á fætur jafn-
brattur. En þeir Ingólfsjaxlar létu
greinilega engan bilbug á sér finna.
Fyrsti maður, Jónas Geirsson, var
fljótlega kominn fram á brúnina algall-
aður, með hjálm á kollinum og talstöð
hangandi utan á sér. Hann virtist svín-
kaldur að leggja í þetta ævintýri. Við
hinir röðuðum okkur upp og héldum í
kaðalinn sem bundinn var í hann. Hver
metrinn á fætur öðrum rann í gegnum
lúkurnar og brátt var kaðallinn á enda.
Meira en 100 metrar farnir og hann
ekki kominn í botn ennþá! Það var
ekki um annað að ræða en að draga
hann upp á nýjan leik. Sá var nú sár og
svekktur að hafa ekki komizt alla leið.
Aðeins örfáir metrar voru i botn þegar
hann var dreginn upp aftur. Nú var
bætt við kaðalinn og Erlingur Thor-
oddsen gerði sig kláran fyrir næsta sig.
Það siðasta sem til hans heyrðist áður
en hann hvarf niður í djúpið var: ,,Þið
sendið svo blaðamanninn næst.”
Hrafnar með
glóandi járnklær
Hjartað nánast stöðvaðist af skelf-
ingu við að heyra þessa fyrirskipun.
Síðan fór það að ganga rneð nieðal-
hröðum rokkiakti. Ég fór að hugsa
upp einhver ráð til þess að losna
við að vera sendur niður hang-
andi í þessum tvinnaspottum. Ég rifj-
aði það upp að þegar Eggert Ólafsson
og Bjarni Pálsson gengu á Heklu gömlu
árið 1750 fengu þeir bóndann i Sel-
sundi með sér. Þá hal'ði engum manni
áður dottið í hug að ganga upp á Heklu
eða koma yfirleitt nálægt henni. Menn
gengu út frá því sem vísu að Hekla væri
fordyri helvitis. Sagnir voru um að
hrafnar með glóandi járnklær og járn-
nef ættu þar heima og margir sóru og
sárt við lögðu að þeir hefðu séð ára og
útskúfaðar blækur á ferli við Heklu-
rætur. Selsundsbóndanum féllst hugur
á leiðinni og bar við þrálátum höfuð-
verk. Beið hann eftir þeim tvimenning-
um og þóttist hafa heimt þá úr helju.
Ég hugleiddi að veikjast snarlega af
höfuðverk og jafnvel innantökum lika.
En naumur tími gafst til þess að hrinda
hugmyndinni i framkvæmd. Áður en
ég vissi af voru þeir komnir allt í kring
og farnir að girða mig sigbelti. Síðan
var settur í mig kaðalspotti. Ég lét strax
í Ijósi rökstuddan efa um að beltið,
kaðallinn, hnútarnir eða lykkjan héldu.
Benti meðal annars á að ég hefði bætt á
mig kílóum um páskana. Það var ekk-
ert hlustað en mér ýtt fram á brúnina
miskunnarlaust. Svo röðuðu þeir sér
upp til að halda i spottann. Ég var í
skelfilegri aðstöðu. Annars vegar var
röð af glottandi strákhvolpum sem
biðu eftir að láta þessa hriðskjálfandi
skræfu hvina 120 metra niður í kulda
og myrkur. Hins vegar var gígopið. Ég
stundi upp að niður færi ég ekki, mér
bara litist ekkert á þetta. Einn dóninn
tautaði þá að mér yrði hent fram af ef
ég ekki færi sjálfviljugur. Þá tók ég
þann kostinn að lesa vinum og vanda-
mönnum stuttan skilnaðarpistil i hug-
anum. Foreldrarnir fengu þakkir fyrir
getnað og uppeldi, vinkonan fyrir sam-
búðina, Sparisjóður Reykjavíkur fyrir
víxlana. Og svo hoppaði ég fram af.
Lifandi en mátt-
farinn í hnjáliðum
Dónarnir létu mig síga með þvílíkum
Einar Pálsson á leiðinni niður.
Jónas Geirsson fór fyrstur niður. Kaðallinn var bara ot
botn eru um 120 metrar.
og hann komst aldrei alla leið niður á botn. Frá gigopi niður I
DB-myndir ARH