Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1957, Blaðsíða 44

108
sem hlutaðeigandi aðilar þyrftu þá að bíða eftir vegabót-
unum, styttist úr 10 árum niður í 4—5 ár, en hve mikill
ávinningur yrði í raun og veru er ógerlegt að gizka á fyrir-
fram, færi það vitanlega eftir því hlutverki, sem vegirnir
eiga að gegna.
Þessa rökfærslu ætti nú hver óbrjálaður maður að geta
skilið, en þá vaknar sú spurning: Hvers vegna er þá sá
háttur, er nú tíðkast, á hafður?
Það má ef til vill finna meira en eina lausn á þeirri gátu,
en eitt mun þó ráða hér mestu um, en það er þörf þing-
fulltrúa dreifbýlisins að geta sýnt kjósendum sínum, að þeir
hafi eitthvað fyrir þá gert. Þeir álykta eitthvað á þessa leið:
Vegagerð, sem unnið er að árlega, þótt hún komi ekki að
notum fyrr en eftir tíu ár, styrkir kjósendafylgið meira
heldur en vegagerð, sem eigi er gerð fyrr en eftir fimm ár,
þótt hún verði þá þegar nothæf. Hvað þá heldur ef bíða
þarf sex ár, átta ár eða jafnvel tíu ár eftir því, að eitthvað sé
aðhafzt. Þingmaður sá, er fengi samþykkt fyrir slíkri vega-
gerð, jafnvel þó um fulla tryggingu væri að ræða, að vegur-
inn yrði lagður á tilsettum tíma, á það á hættu að vera
dumpaður, þegar til framkvæmdanna kemur, og að eftir-
rennari hans eigni sér allan heiðurinn af samgöngubótinni.
Önnur ástæða frambærileg er sú, að fé til vegagerðar er
aðeins veitt til eins árs í senn. Hins vegar eru Vegalög gerð
til langs tíma og með hliðsjón af því, að fjárframlag til vega
er áþekkt frá ári til árs, ætti að vera tiltölulega auðvelt að
gera áætlun til langs tíma um nokkurn hluta þeirra vega,
sem teknir hafa verið í Vegalög og fé er veitt til. Mætti þá
flokka vegina í vegi, sem unnið er í árlega og vegi, sem
gerðir skulu á einu ári, eða í einni lotu og innan ákveðins
tíma. Sérstök nefnd gæti svo ákveðið í hvaða röð þessir
vegir yrðu gerðir, ef stjórn vegamálanna þætti ekki einfær
um það.
Það hefur þótt við brenna, að lagning síma um sveitir