Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1960, Qupperneq 59

59
þarf að bera vel á af hinum verðmætu næringarefnum, því að
annars kemur fram það, sem sagt er í gömlu, dönsku spak-
mæli, að kölkun jarðvegs gerir föður ríkan, en soninn fá-
tækan.
Þegar jarðvegur er kalkaður, á kalkið að blandast jarðefn-
unum við vinnsluna, án þess þó að herfast of djúpt niður.
Of mikið kalk getur valdið því, að jarðvegurinn fær óhag-
stæða kornastærð, jarðefnin hafa þá enga bindingsmöguleika
í yfirborði sínu. Svo er þess og að gæta, að of mikil kölkun
getur valdið því, að snefilefni bindast, t. d. bór og mangan.
Sé svo samhliða notaðar lífeðlisfræðilega basiskar áburðar-
tegundir, eykur það út af fyrir sig hin skaðlegu áhrif of
mikillar kalkgjafar.
Það er því ekki talið æskilegt, að kolloidsýrur jarðvegsins
séu mettaðar af kalciumionum. Það er nauðsynlegt, að þær
bindi aðra málmiona, sem eru næring fyrir jurtimar, gildir
það kalíum, magnesium, mangan, kopar, jám, zink og kobolt.
Með tilliti þessa er talið, að hagstæðast sé, að sýrustigið sé
6.5 (sýrustig eða ph styrkleiki ákveðst með töluröð frá 0—14,
og er jarðvegur talinn áhrifalaus (neutral) við sýrustigið 7.0),
en þá er jarðvegurinn lítið eitt súr.
Sé kalkmagn jarðvegsins hæfilegt, þá breytast hin lífrænu
efni jarðvegsins fljótt. Jarðvegur verður myldinn, og lífrænn
áburður notast vel. Steinefni jarðvegsins loftmolna hægar en
þegar jarðvegurinn er súr. Hin molnuðu efni haldast betur
á þeim stað, sem þau mynduðust á, og minni hætta er á, að
efnin þvoist burtu úr jarðveginum. Eðliseiginleikar jarðvegs-
ins batna. Lífverur, sem nauðsynlegar eru jarðveginum, ná
betri þroska og verða starfhæfari. Ánamaðkar þrífast betur
í jarðveginum, en þeir losa jarðveginn, auka loftrými hans
og blanda jarðefnunum. Kostirnir við, að í jarðveginum sé
hæfilega mikið af kalki, eru margir, þó að til séu sjúkdómar
á jurtum, sem orsakast af of miklu kalki. Hér þekkist til
dæmis einn slíkur á kartöflum, hýðissjúkdómur, sem af ýms-
um er kallað kláði á kartöflum.