Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1960, Qupperneq 76

ÓLAFUR JÓNSSON:
Ástungur.
I. LANDSFLÓTTI.
Það lætur undarlega í eyrum mínum og sjálfsagt fleiri
þeirra manna, sem ólust upp í þann tíð, er kröfur voru lítt
þekktar, og ungur maður, er vildi menntast og komast áfram
í lífinu, sem kallað var, átti sér ekki annað til bjargar en
tvær hendur tómar. Ríkið lagði þá æskunni lítið til frain-
dráttar, enga skóla, enga vel launaða atvinnu og enga eða
sáralitla styrki til utanfarar og náms á erlendum háskólum.
Þrátt fyrir þetta gekk æskan þá af lífi og sál undir merki
ungmennafélaganna og einkunnarorð þeirra „íslandi allt“
átti hljómgrunn í hugum flestra æskumanna, að ég hygg
allt fram yfir fyrri heimsstyrjöld, en úr því mun hljómur
þessara glæsilegu einkunnarorða hafa farið dofnandi og má
vera, að hann hafi smám saman breytzt í „Mér sjdlfum allt“.
Satt að segja finnst mér það næsta ósennilegt, sem nú er
fullyrt, að ungt fólk, sem þjóðfélagið hefur kostað til mennta
að verulegu leyti, leiti sér helzt þeirrar menntunar, er gerir
þeim atvinnuleit á erlendum vettvangi auðveldasta, að skort-
ur á sérmenntuðu fólki við innlendar vísindastofnanir sé
fyrst og fremst vegna þess, að það flýi til útlanda, þar sem
launin eru meiri, að þurrð sé að verða á verkfræðingum og
tæknifræðingum af sömu ástæðum, og að fleiri stéttir rnuni á
eftir koma, barnakennarar, læknar o. s. frv. Nýlega var af
merkum lækni látið í það skína, að læknaþurrð væri hér af
þessum orsökum. Ég er ekki alveg viss um, að þetta sé rétt
og held því, að rétt væri að Hagstofan upplýsti þetta í sam-
bandi við venjulega manntalsskráningu. Þar er jafnan þess