Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1960, Qupperneq 130

135
framfara og umbóta, og áður en að er gætt fer stundum svo,
að mætir menn eru óafvitandi gengnir í slóð öfugugganna
og farnir að tileinka sér fullyrðingar þeirra og slagorð. Það
er því engan veginn ósaknæmt að láta staðhæfingum þeirra
ómótmælt.
Fyrir nokkru er mér tjáð að rnætur maður, er mikið mark
er tekið á, hafi sagt á fjölmennum fundi, að ekkert mark
væri takandi á mjólkurskýrslunum. Þessu var ekki andmælt.
Ekki alls fyrir löngu var ég staddur á biðstofu hjá lækni
á Akureyri. Þar inni var einnig roskinn og reyndur bóndi,
er vék að mér glaðklakkalega og mælti: „Engan árangur er
nú ennþá hægt að sjá af þessu kynbótastarfi S. N. E.“ Ekki
vildi ég fallast á þetta og benti á þá miklu afurðaaukningu,
er hér hefði orðið hjá kunum frá því S. N. E. hóf starfsemi
sína, en bóndinn hafði svör á reiðum höndum. „Blessaður
vertu,“ sagði hann. „Þetta er allt vegna bættrar meðferðar
og fóðrunar." Sennilega hefðum við lent í hár saman út af
þessu, ef ekki hefði viljað svo heppilega til, að læknirinn
kvaddi bóndann á sinn fund, svo að þar skildi með okkur.
Þegar ég fór að hugleiða þetta nánar, minntist ég þess, er
einn ágætur bóndi hafði sagt við mig fyrir einum tveimur
árum, er við hittumst á fundi á Akureyri. Hann mælti eitt-
hvað á þessa leið: „Það er bágt með þessar kynbætur ykkar.
Þær hafa ef til vill hækkað afurðimar eitthvað, en samtímis
því eruð þið búnir að rækta inn í kúakynið svo magnaða
óhreysti, að meðalaldur kúnna hefur lækkað stórlega síðan
S. N. E. hóf starfsemi sína.
Satt að segja var ég vanbúinn við þessu áhlaupi. Eg vissi
að vísu að kvillar höfðu öðru hvoru gert talsvert vart við
sig í kúm í héraðinu, en þar sem margir þessir kvillar vom
sannanlega skortsjúkdómar, er eðlilega er hætt við að auk-
ist með auknum afköstum kúnna, liafði ég ekki látið mér
detta í hug erfðir í þessu sambandi.
Nú er mér spnrn: „Hvar er starf þeirra manna, er undan-
farna áratugi hafa unnið kappsamlega að nautgriparækt hjá