Búnaðarsamband Austurlands - 01.01.1920, Blaðsíða 28

30
bæði hér og annars staðar, er hún stórum mun minni hjá
oss en útlendingum. Á Austurlandi er kartöflunotkunin eða
kartöfluræktin réttara sagt mjög mismikil, sumstaðar má
heita að hún fuilnægi heimilisþörfinni og meira þegar vel
gengur, en annarsstaðar — sem ræktunars dlyrðin eru
verri — þekkist svo að segja engin kartöflurækt. Þetta má
ekki svo til ganga lengur, ef gott skal heita. Kartöflurækt-
in <ða öllu heldur kartöflunotkunin þarf að komast inn á
hvert heimili í ótakmörkuðum mælir, — hvort heldur að-
staðan gagnvart ræktuninni er betri eða verri. Þeir, sem
að einhverju leyti standa illa að vígi gegn kartöfluræktinni
he mafyrir, ættu að taka höndum saman, leita þangað sem
skilyrðin eru betii og rækta kartöflurnar í fél gsskap. Með
félagsgarðyrkjunni má, á heppilegum stöðum, komast hjá
mörgum annmörkum, svo sem frosthættu, vindhættu, vond-
um jarðvegi o. fl„ er kynni að standa ræktuninni fyrir þrif-
um á stöku stöðum. Auk þessa er eitt atriði ónefnt enn,
er meira en nokkurt annað má telja félagsgaröyrkjunni til
gildis og það er vinnusparnaður. Kartöflurækt rekin í stór-
um stíl með hestkrafti og verkfærum útheimtar hl Jtfallslega
miklu minni vinnu en samskonar iðn í smágöröum með
handafla.
Að enduðum þessum hugleiðingum þykir hlíða, að laus-
lega sé drepið á ræktunarskilyrði og ræktunaraðferð með
fálagsgarðyrkjuna aðallega fyrir augum. En jafnframt vil eg
taka fram, að í þeim efnum verð eg að styðjast við þá út-
lendu (skotsku) reynzlu, er eg hygg að bezt eigi viö hér
á landi.
Veðurátta og jarðvegur. Kartöfluræktin er hvorki
fast bundin við sérstakt tíðarfar né vissa jarðvegstegund og
getur þessvegna lukkast mæta vel undir misjöfnum stað-
háttum. Kartöflur vaxa að vísu bezt í heitu og fremur
þurru loftslagi, en gefa þó allgóða uppskeru við lágt hita-