Búnaðarsamband Austurlands - 01.01.1920, Blaðsíða 29

31
stig og breytilega veðuráttu — eins og hjá oss. Frost
þola þær alls ekki, ein frostnótt getur ef til vili gereyðilagt
blöð og stöngulhluta og stöðvað allan vöxt.
Hin bezta jarðvegstegund, sem hugsanleg er til kart-
öfluræktur, mun jafnan vera: djúp, sandblendin moldjörð,
yfir gljúpum undirgrunn. Hér skiftir það mestu máli, að
jarðvegurinn geti haldist opinn og hæfilega þurr. Þétt leir-
jörð eða óræst mýrarjörð er þessvegna óhæf til kartöflu-
ræktar. Aftur á móti gefur sandjörðin oft gagnrtæða raun
einkum og helzt á þe'm stöðum, sem kalkrík efni eðajök-
ulleir er í jörðu.
Hvað stöðunum að öðru leyti viðvikur, er jafnan talið
til bóta að landinu halli dálítið til suðvesturs og það sé
skjólgott fyrir norðanátt, eða helztu kulda- og vindáttum.
Áburðurinn. Kartaflan er nokkuð áburðarfrek, og
þar eð rótin er ekki undirgrunnsækin | urfa öll nær'ngar-
efni í jarðveginum að vera til staöar í plóglaginu og í létt-
uppleysanlegri mynd. Og þá er eg kominn að því atriði
garðyrkjunnar sem oss mun þykja einna erfiðast viðfangs,
en það er, að fullnægja áburðarþörfínni. Áburðarskortur-
inn er að mínu áliti það, sem hefur staðið garðyrkjunni
hér mest fyrir þrifum. En við því hefur ekki verið gott að
gera fyrir bændur. í fyrsta lagi er það, að þeir hafa marg-
ir hverjir bæði litlum og lélegum húsdýraáburði fyrir að
fara og annað hitt, að hann mega þeir tæplega missa frá
túnræktinni; svo aflögum verður þá aðeins dálítill marn-
ingur í kálgarðana.
Úr þessu verður ekki bætt með félagsgarðyrkjunni,
nema að einhverju leyti. Kemur þá fyrst til greina í því
sambandi, fyrir félagsgarða nálægt sjó, þang og þari eða
þá öllu heldur fiskslóg til áburðar. í öðru lagi get eg í-
myndað mér svo frjóvan jarðveg héi á landi, að kartöflur
greru í honum nokkur ár, án mikils áburðar. Kartöflur