Frjáls verslun - 01.03.1942, Blaðsíða 3

Verzlunarmenn á gönguför
Fáir hafa meiri þörf fyrir útiveru en verzl-
unarmenn og skrifstofufólk. Það er þess vegns
engin tilviljun að það voru einmitt slíkir menn,
sem einna fyrstir tóku upp þann góða sið að
nota frístundir til gönguferða um byggðir og
óbyggðir.
Benedikt kaupmaður Waage, sem í senn er
velþekktur verzlunarmaður og íþróttamaður,
bæði fyrr og síðar, hefir látið blaðinu í té þá
frásögn sem hér fer á eftir:
Það eru ekki meira en rösk 30 ár síðan það
fór að tíðkast að Reykvíkingar færu í langar
gönguferðir sér til hressingar. Það voru verzl-
unarmenn og skrifstofumenn, sem tóku upp
þennan sið.
Um aldamótin síðustu var það algengt að fólk
fór um helgar í „reiðtúra" upp fyrir bæ, en
sjaldan var farið lengra en upp að Lækjarbotnum
en langoftast létu menn sér nægja að fara að-
eins upp að Árbæ. Á þessum tíma bjuggu þar
hjónin Eilífur og Margrét. Þau voru góðgerða-
söm og gestrisin, enda var það orðtak þeirra, að
allir væru velkomnir að Árbæ. Þetta var áð-
ur en bifreiðarnar komu og nú þætti slík ferð
ekki merkileg. En það voru ekki allir, sem höfðu
tækifæri til að leigja hestvagna eða hesta til
slíkra ferðalaga. Þegar Friðrik VIII. kóngur vor
kom hingað 1907 fór hann til Þingvalla í fylgd
með mörgu stórmenni, erlendu og innlendu. Þá
Gömul mynd frá JJingvöllum.
FR.TÁLS VERZLUN
fóru margir gangandi til Þingvalla til að sjá
konungsins dýrð og allt hans fylgdarlið. Hver
hestur og kerra var á ferð og flugi og þeir sem
ekki höfðu aðgang að slíkum farartækjum urðu
að fara gangandi eða á reiðhjóli. Þetta mun vera
í einna fyrsta skiptið, sem Reykvíkingar fóru í
stórum hóp gangandi til Þingvalla, og það þótti
alls ekki í svo lítið ráðist.
En einmitt á þessum árum tók að vakna ný
hreyfing meðal yngra fólksins. Þótt Reykjavík
væri engin stórborg, með þeirri óhollustu, sem
þeim fylgir, fundu menn samt til þess að gott
Frásögn Ben. G. Waage
væri að hrista af sér bæjarrykið við og við.
íþróttafélög tóku að blómgvast. Ungir íþrótta-
menn tóku að fara í stuttar gönguferðir um
nágrenni Reykjavíkur. Lengri gönguferðir tíðk-
uðust lítið og það þótti þess vegna nýlunda, þeg-
ar ýmsir verzlunarmenn og skrifstofumenn fóru
í gönguferðir til Þingvalla og gengu svo um
sveitina. Göngumennirnir fóru svo smám saman
að gerast djarfari og gengu á fjöll við Þing-
vallasveitina, svo sem Ármannsfell, Arnarfell
og Súlur. Útbúnaðurinn var ósköp einfaldur. —
Menn höfðu góða gönguskó, ullarföt og ullar-
sokka. Síðar tók enskur sportklæðnaður að flytj-
ast til landsins.
Eftir að konungshúsið svonefnda var reist á
Þingvöllum 1907, höfðust nokkrir gestir við þar
og svo í Valhöll. Lítið hús var bak við Valhöll,
sem kallað var ,,Folaldið“ og gistu ýmsir þar.
Margir gengu inn á Ilofmannaflöt, að Skóg-
arkoti, að Hrauntúni og í Ölkofradal. Hjá Skóg-
arkoti er hellir, sem mjög var heimsóttur af
göngufólki, en sá hellir var kenndur við enska
skáldið Ilall Caine, sem hér var á ferð, og nefnd-
ur Caines-hellir. Það var þannig til komið, að
3