Frjáls verslun - 01.03.1942, Blaðsíða 4

próf. B. M. Ölsen fór með Caine að hellinum og
fannst honum mikið til um.
Nokkrir af hinum ungu göngugörpum stofn-
uðu félag með sér og nefndu það „Hvatur“. Mun
Sigurbjörn Þorkelsson kaupmaður í Vísi hafa
verið einn aðalmaðurinn ásamt Helga Jónas-
syni frá Brennu. Ég var aldrei í þessu félagi,
en var þó oft með þeim félögum. Skammt frá
Hafnarfirði er Hvatshellir, sem við félagið er
kenndur. Man ég eftir, að er ég kom þar eitt
sinn, stóð nafnið Hvatshellir letrað með bronse-
stöfum á einn vegginn.
Af hinum fyrri gönguferðum, sem ég tók
þátt í, eru mér sérstaklega minnisstæðar tvær
ferðir.
I annað skiptið var það, að við Helgi og Einar
bróðir minn gengum í Þjórsárdal. Það þótti
hálfgerð býsn, að við skyldum leggja út í þessa
ferð, því að Þjórsárdalur þótti mönnum mjög
fjarlægur. Þegar við kcmum að bæ einum á leið-
inrd, mælti gamall bóndi þannig til okkar í með-
aumkvunartón: „Eigið þið nú ekki aura fyrir
hestum, strákagreyin“„ Hann hélt að það hlyti að
stafa af fátækt að við værum gangandi í stað
þess að þeysa á hestum. Við vorum hálfan mán-
uð alls í þessari ferð. Við fórum nokkuð um
Þjórsárdal, en eftir að við höfðum skoðað okk-
ur um, fórum við upp úr dalnum yfir Kónga-
vörður og niður að Brúarhlöðum við Hvítá.
Síðan fórum við upp með Hvítá að Gullfossi,
þaðan að Geysi og síðan í Laugardalinn og það-
an til Þingvalla.
Hin ferðin, sem mér er minnisstæð, er Skjald-
breiðarferð 1911. Þeir Indriði Einarsson rithöf-
og sra. Jens Pálsson í Görðum, höfðu gengið
á Skjaldbreið um 20 árum áður. Indriði var
annálaður léttleikamaður og göngugarpur. Son-
ur hans Einar Viðar var í Skjaidbreiðarferðinni
auk Helga Jónssonar frá Brennu og mín. Á Þing-
völlum þótti það hálfgert óráð að fara gangandi
alla þessa leið. Indriði og séra Jens höfðu farið
á hestum að fjallinu og frá, en það varð úr, að
við veðjuðum um það í Valhöll, að við skyldum
komast fram og til baka á 12 klukkustundum
hestalausir. Við gerðum þetta og gekk vel. —
Langar þóttu okkur og margar brekkurnar upp
Skjaldbreið. Okkur fannst þær aldrei ætla að
taka enda, en útsýnið, sem tó kvið þegar við
komum upp, var dásamlegt.
Þó að ég nefni ekki fleiri ferðir, er það ekki
Sæluhús á fjöllum.
vegna þess, að ekki væri oft lagt land undir
fót. Við félagarnir fórum í marga ánægjulega
fero og ógleymanlega.
Þessar ferðir okkar félaga og ferðir ann-
ara, sem á þessum tima gengu um fjöll og firn-
indi, sýndu að fólkið var að vakna til vitundar
um, hve heiðaloftið er dýrmæt heilsulind og
gönguferðir um bygðir og óbyggðir fróðlegar
og skemmtilegar. Svo hefir sagan haldið áfram.
Ferðafélag íslands var stofnað og skipulagði
slíkar ferðir, svo sem kunnugt er. Á seinni ár-
um hefir verið farið í margar hópferðir. Sem
dæmi nefni ég, er félagar úr Iþróttafélagi
Reykjavíkur fóru gangandi frá Akureyri til
Reykjavíkur 1923, en þeirri ferð hefir verið lýst
á prenti og hirði ég því ekki um að rekja hana
nánar hér í blaðinu.
Það er gott til þess að vita, að það voru fyrst
og fremst ungir verzlunar- og skrifstofumenn,
sm hófu gönguferðir um Suðurland fyrir rös>'
um 30 árum. Nú er þetta orðin almenn íþrótt
karla og kvenna. Nú er sumsstaðar í blöðum og
ritum farið að tala um að ísland hafi sennilega
aldrei átt þróttmeiri og glæsilegri æskulýð en'
nú og nefna menn í því sambandi afrek sjó-
manna okkar og annarra þeirra Islendinga, sem
við erfiðleika kljást, til lands og sjávar. Ég
held að þetta sé alveg rétt. Islenzk æska er nú
glæsilegri en fyr og ég held að ein helzta ástæð-
an sé sú, að fólkið hefir meira notið náttúru og
fegurðar landsins en nokkru sinni fyr, en það er
víst, að íslenzk náttúra er hörð en heilsusam-
leg. — Það er útivistin og íþróttirnar, sem
styrkir alla bezt.
4
FRJÁLS VERZLUN