Frjáls verslun - 01.08.1953, Qupperneq 18

sandar með grashnjúskum og brúskum, ekki allsend-
is ólíkt því, sem er á söndum á Fróni. Sumstaðar þrífst
gróður þarna illa vegna hita og vatnsleysis.
Um þrjúleytið ókum við inn um borgarhliðin á
Aumale eftir 5 tíma akstur, og var fyrirfram ákveðið
að borða þar. Heitt var í veðri og margur feginn að
stíga út. Óskar Þórðarson, laíknir, gekk þá út að borg-
armúrnum, sem var þarna skammt frá, og tók kvik-
myndir af umhverfinu. Tvær Arabakonur komu gang-
andi neðan brattann og höfðu lekið blæjurnar frá and-
litunum, þar eð þær voru einar og uggðu ekki að sér.
en þegar myndavélin tók að urra, brugðu þær við
skjótt og huldu andlitin með blæjunni, svo ekki sá
nema í augun ein.
Varla verður lengra haldið í frásögninni um ferð
þessa, að ekki sé þess getið, að Erlingur Iæknir Þor-
steinsson tók strax að sér forustuna í bílnum og fórst
hún með ágætum til enda, og víst er það, að við hefð-
um öll haft nokkuð verri sögu að segja, ef hans Jóns
Helgasonar, kaupmatins, hefði ekki notið við, því það
voru þeir einir að kalla, sem mæltu á franska tungu
og báru hitann og þungann af forustunni, meðal ann-
ars þess vegna.
Við tókum þarna til snæðings og var allt hreint og
þokkalegt, en matseðillinn varð torskilinn, jafnvel for-
ingjunum, og ekki skal honum lýst frekar hér, því að
matur sá, er fyrir okkur var borinn, var nálega alls-
staðar hinn sami og verður honum stuttlega lýst, er
við sátum veizluna í Bou-Saada.
Frá Aumale héldum við kl. 4 og fórum um Dirah-
skarðið, sem okkur fannst fátl um, og út á sandgrés-
una. Þar voru hjarðmenn með fé, geitur og úlfalda, oft
í stórum hópum. Gróður er hér rýr og skepnurnar eft-
ir því að sjá. Á einstöku stað eru pálmaþyrpingar,
einkum þar sem byggð ból eru, en þau eru fá og fá-
tækleg.
Fólkið býr þarna í kofum hlöðnum úr grjóti og
smurðum utan með leir. Við stönsuðum lítillega við
keldu eina, og þustu þar að okkur strákar og buðu til
sölu steinrósir og skriðkvikindi einhver í líkingu við
eðlur. Verzluðum við dálílið við þessa pilta, on héld-
um svo áfram.
Landið var nú bert. Gróðurlaus fjöll risu til hægri
handar og eins framundan. Tóku menn nú að gerast
dasaðir og var farið að lengja eftir Borg hamingj-
unnar. Þess vegna var því tekið með mikilli gleði, er
Ali Baba Mohamed reis á fætur og sagði með virðu-
legri hrifningu, um leið og hann benti fram á leið:
Bou-Saada — Bou-Saada. Litu nú allir fram og
sáu móta fyrir pálmaskógi og húsaþyrpingu undir
fjallshlíðinni. Ali Baba var að því leyti ólíkur nafna
sínum í Mogganum, að þessi vissi fátt mjög vel, og
átti fullt í fangi með að ráða við venjulega hluti hvað
þá yfirnáttúrlega. Ali Baba var þó vinsæll og þekkur
okkur öllum og teiknaði Kristján Friðriksson, liirð-
teiknari okkar, hann Ijóslifandi, Ali Baba til óbland-
innar ánægju.
Tíu mínútum yfir sex ókum við inn fyrir borgar-
múra Bou-Saada og héldum til hótela okkar, Hótel
Sahara, Hotel du Caid og Hotel Oase. Borg þessi tel-
ur 10 þús. íbúa að því er okkur var sagt.
Við borðuðum á Hótel du Caid, sem er annað af
tveim beztu hótelunum í Bou-Saada. Vorum við þar
öll samankomin.
Áður en sezt var að borðum komum við á barinn,
og bauð Oddur í Glæsi öllum vín er vildu. Barþjónn-
inn hellti á skálarnar, en ákafamanninum Oddi fannst
liægt ganga, vatt sér inn fyrir bardiskinn og skipti það
engum togum, að öll glös fylllust eins og af sjálfu sér.
Fórst Oddi þetta mjög vel, og höfðu menn aldrei bragð-
að betri veigar en þær, sem hann blandaði.
í þriggja metra háum kaktusrunna handan götunnar
við anddyri hótelsins voru þrjú bál, sem vöktu athygli
okkar í kvölddimmunni, og gengum við þangað. Sáum
við þá þrjá Araba í venjulegum skrúða, og voru þeir að
steikja kjötið fyrir kvöldverð okkar. Þcir voru með tvö
lömb og hafði skafti verið stungið í gegnum þau frá
endilöngu og komu þau út um kjaftinn, og lágu þau
þannig yfir eldunum, sem voru Iogalausar sedrusvið-
arglóðir. lnnýflin höfðu verið tekin úr skrokkunum
og saman nældur huppurinn. Einn Arabi snéri hvoru
lambi, en sá þriðji var með prik og var drusla á end-
anum, sem hann deif ofan í hvítlauk og olíu og strauk
yfir skrokkana, milli þess sem liann studdi sig við það.
Mörgum þótti þetta nýstárleg matreiðsla.
f anddyri hótelsins sat Arabi nokkur með fæturna
fyrir framan sig, eins og þeirra er siður, og spáði í
sand. Konur vorar komu fljótt auga á hann og settust
í hvirfingu um spekinginn. Sá talaði arabisku og hafði
túlk, sem snéri á frönsku, en Jón Helgason snéri aftur
á íslenzku. Kvenfólkið, sem þarna sat, var svo hug-
fangið af framtíð sinni, að jafnvel arabisk og illileg
padda, sem spásséraði yfir spásandinn í állina til
þeirra, og sem í öllum venjulegum tilfellum hefði
komið þeim til að þjóta hljóðandi á fætur, — raskaði
ekki hið minnsla áhuga þeirra. Ekki vita menn hvað
Arabinn sagði Jóni, en allt sem Jón sagði á íslenzku
eftir honum, var heldur kraftlítið.
Borðhaldið hófst með því, að við fengum brauð, vín
og öl. Næst fengum við smásaxaðar kartöflur með
purrum, þá radísur og brúnar smábaunir, líkastar
kaffibaunum að sjá. Að þessu loknu voru borin inn
74
FRJÁLS VERZLUN