Frjáls verslun - 01.08.1953, Page 19

tvö borð og sett á gólfið miðsvæðis og á þau settir eir-
bakkar kringlóttir, meter í þvermál. Nú gengu inn 4
Arabar, tveir og tveir saman, og báru á milli sín
lambskrokkana, rjúkandi á prikunum. Þeir lögðu
skrokkana á bakkana þannig, að hryggurinn vissi upp
og drógu úr þeim prikin. Skrokkarnir voru sem fyrr
segir með haus og hala. Þá gekk fram gestgjafinn, ung
og tíguleg kona, greip með fingrunum bita úr hrygg-
lengju annars lambsins og bauð gestunum að fá sér
kjöt. Gengu sumir að með diska, en aðrir með hnífa
og gaffla, en öllum slíkum gestum var snúið til baka,
því áhöld öll voru óþörf. Skildum við þá, að okkur
bar að rífa kjötið með fingrunum, hver sem betur
gæti, og hófst nú sá atgangur. Gengu menn í skrokk
á lömbunum, klipu, kreystu og slitu og fékk einn það,
sem annar losaði, og svo framvegis. Bezt þótti kjötið
með hryggnum, og var það brátt allt slitið af, enda
þótt heitt væri innst við hryggjarliðina. Klijiu þá sum-
ir í lærin og rifu vöðvann sem hann var langur, en oft
slapp þar gómur af, því fast héldu taugar og sinar.
Einhver sagðist helzt sviðin vilja, og var sá brátt búinn
að rífa kjálkann neðan af höfðinu, og var það ein-
hver stærsti bitinn, sem nokkur hafði úr krafsi þar.
Þegar gekk á upphluta skrokksins, og þá var hann
ljótur á að sjá, kom ógleðisvipur á sumar konurnar, og
leituðu þær sæta sinna, en karlmennir vellu þá hræinu
til og tókst sumum að rífa af legg og naga. Skal ekki
orðlengja þetta né dylja, að ofarlega sýndisl sumum
villimaðurinn í Frónsbúanum, ekki síður en sléttulýðn-
um þá stundina.
Nú var kjötveizlan á enda, og báru þjónar þá fram
vatnsketil og þóu mönnum um hendurnar, því við
vorum orðin flotug eins og hvalskurðarmenn. Hinn 5.
réltur var „salad“, hinn 6. ostur, hinn 7. ávextir og
var þá veizlan öll.
Undir borðum stigu 8 Arabameyjar listdansa. Voru
þær allar ungar og fríðar. Dönsuðu fyrst allar saman,
en síðan ein og ein, og loks allar saman. Undir dans-
inum léku 3 Arabar. Börðu tveir geitarskinnsbumbur,
en sá þriðji blés skrækt á reyrflautu og var lagið oft
all æst. Meyjarnar voru svo búnar, að sú fyrsta var í
grænni peysu, ermalangri, en glitofinn kjóll úr þunnu
efni yfir. Hún var mjög æfð í að yj:>ta maganum svo
með ólíkindum þótti, og var þetta uj3jjáhalds-,,variat-
ion“ þeirra allra í dansinum.
Sú næsta var í bleikri peysu, þykkri, og bar skósítt
klæði, glitofið, og var það grænt. Hún yppti og mag-
anum og hringlaði mjög lendunum, en þrátt fyrir alls
konar fettur og brettur stóð rauðvínsflaska jafnan á
höfði henni, sem samgróin væri.
Hinn fjórði dans var sverðdans. Stigu hann tvær
Fararstjórinn, Erling:ur I»orsteinsson læknir, á baki úlfaidans.
Ali Baba Mohamed leiðsögumaður, sézt til vinstri.
meyjar saman. Þær höfðu korða langa, slóu þeim sam-
an og yptu mögum sínum drjúgum. Önnur var rauð-
klædd, en hin bláklædd og í blárri peysu. Báðar döns-
uðu berfættar.
Nú dansaði ein og var sú gulklædd. Á henni héngu
jreningafestar margar og síðar lét hún alla vöðva og
limi hristast ákaflega, án þess það kæmi henni sjálfri
við.
Enn kom ein hvítklædd og „broderuð“ öll. Virtist
hún peysulaus, en þó mjög hlýlega búin, enda varla
meira en þrjátíu gráðu hiti þarna. Hún var fríð og
kvenleg og alsett peningaskrauti.
Loks dansaði ein og var í kjól, blágrænum, með
bleikum leggingum. Höfuðdjásn bar hún gulllilað og
hékk úr því glingur niður með kinnunum.
Að endingu dönsuðu meyjarnar allar 8, tvær og tvær
saman og í hring. Voru þær þá allar í ilskóm, tá-
skreyttum, og brostu nú hið fyrsta sinn.
Ekki vorum við karlmennirnir neitt hissa á því, þó
stúlkum þessum litist vel á okkur, enda unnu þær það
til félagsskapar okkar að taka konur okkar með, og
buðu okkur til eftirdans nokkurs þar sammt frá.
Þar var gengið í skála, sem tjaldaður var innan á-
breiðum. Abreiður voru á gólfi og setbekkjum með
öllum veggjum. Var okkur vísað til sætis þarna og
var þá skálinn þéttskipaður. Við inntum af hendi fyr-
FRJÁLS VERZLUN
75