Frjáls verslun - 01.03.1973, Blaðsíða 35

í skrifstofu Einars Guðfinnssonar. Þrír af sonum hans á fundi með föður sínum. Frá vinstri:
Guðmundur Páll, þá Einar, síðan Jónatan og Guðfinnur.
FYRIRHYGGJA f ÚTGERÐ
OFT ERFIÐ
— Oft liefur verið rætt inn,
að áætlanagerð skorti í útgerð-
inni og að atvinnuvegurinn
byggðist að meira og minna
leyti á „happa og glappa“ að-
ferðum. Hvernig má stuðla að
skipulegri uppbyggingu útgerð-
arinnar en verið hefur?
— Ég tel að erfitt sé að hafa
alla þá fyrirhyggju í útgerð, sem
hefði komið í veg fyrir þá með-
ferð mála, sem menn geta eftir
á dæmt ranga. Varðandi upp-
byggingu fiskiskipaflotans er
öryggið alltaf bezt, — að til séu
skip til að stunda alla þætti
veiðanna. Pólitískar ákvarðanir
hafa alltaf sitt að segja, svo oft
verður það mjög takmarkað
hverju einstaklingur fær ráðið.
Það var gert ráð fyrir, að aust-
ur-þýzku bátarnir yrðu hér
notaðir sem togskip en í Ijós hef-
ur komið, að þeir hafa hentað
okkur ekki síður sem síldarskip
og línubátar. Ef litið er á endur-
nýjun togaraflotans nú tel ég að
heppilegra hefði verið að byrja
fyrr á uppbyggingunni svo ekki
þyrfti að taka svo stórt stökk
eins og nú er gert, og nú verða
öll þessi skip jafn gömul og
þurfa að endurnýjast á svo til
sama tíma.
Sjóðakerfi sjávarútvegsins og
hjá landsmönnum almennt er
orðið alltof flókið. Það breytist
frá einum degi til annars, hvert
sækja á peningana. Ég tel miklu
eðlilegra, að fjármagn þeirra sé
ávaxtað í viðskiptabönkunum og
þeir láni síðan út. Þetta fyrir-
komulag kemur líka hart niður
á þeim, sem vilja sjá auknar
íbúðahúsbyggingar og aðrar
framkvæmdir í byggðarlögun-
um úti á landi. Hér í Bolungar-
vík myndi fólki fjölga verulega
ef auðveldara væri gert að
byggja.
ÓNEITANLEGA SKERST
STUNDUM í ODDA
— Hefur þú sem stóratvinnu-
rekandi aldrei átt í stríði við
verkalýðshreyfinguna. Hanni-
bal Valdimarsson kom nú við
hér í Bolungarvík þegar hann
var forystumaður í verkalýðs-
hreyfingu Vestfjarða. Lenti
ykkur aldrei saman?
— Ég held, að menn hafi allt-
af talið mig fremur samninga-
lipran. En hér skarst óneitanlega
í odda og mér er minnisstætt
langt verkfall, sem varð, þegar
sjómenn gerðu kröfu um lág-
markstryggingu. En sættir tók-
ust þó og þá var stofnaður hluta-
tryggingarsjóður með 2% fram-
lagi af óskiptum afla. í fram-
haldi af þessu má segja, að Afla-
tryggingasjóður sjávarútvegsins
hafi orðið til, en hann hefir
komið sjómönnum og útgerðar-
mönnum að miklu gagni þegar
afli hefir brugðist.
En af einhverjum ástæðum
hefur það orð legið á, að við
Hannibal hefðum eldað grátt
silfur. Þó er það svo að þegar
við ræðum saman um hagsmuna-
mál Vestfjarða, þá komum við
okkur saman, eins og eftirfar-
andi vísa, sem til varð á Fjórð-
ungsþingi Vestfjarða, þegar við
Hannibal vorum kosnir saman
í nefnd, bendir til:
Það var Ijóst á þeirri stundu,
að þjóðargœfan yrði vís,
þegar Hannibal og Einar undu
eins og úlfur og lanib í paradís.
— Þrátt fyrir miklar annir
við atvinnureksturinn liefurðu
gefið þér góðan tíma til að
sinna velferðarmálum sveitar-
félagsins. Hver liafa nú verið
mestu framfaramál Bolvíkinga
síðan þú byrjaðir að hafa af-
skipti af hreppsmálum?
— Já. Ég kom fyrst í hrepps-
nefnd árið 1927 og var í henni
í 30 ár, en síðan ég hætti hefur
Jónatan sonur minn verið odd-
viti. Aðalbaráttumál hreppsins
á þessu tímabili hafa verið hafn-
argerð, vatnsveita, skólabygg-
ing og sjúkrahúsmál. í meira en
hálfa öld hefur verið unnið að
hafnarbótum en vatnsveitan var
gerð 1940. Fram að þeim tíma
voru menn með eigin brunna
við hús sín. Skólabygging hef-
ur risið af grunni og sjúkraskýli
var reist 1954 og hér er alltaf
læknir.
Mikilvægust tel ég þó hafnar-
málin vera, því að öll afkoma
fólksins hér byggist á góðum
hafnarskilyrðum. Á síðustu ár-
um hefur verið varið milli 70 og
80 milljónum króna i hafnar-
mannvirki og það er heitasta ósk
mín, að sjá þessum málaflokki
borgið hið fyrsta, svo að ekki
verði þörf á því að sjómennirn-
ir þurfi að hafast við niðri í bát-
unum á óveðursnóttum, komn-
ir þreyttir í land, eftir veiðiferð
og eiga yfir höfði sér að þurfa
að leggja út á stórsjó á nýjan
leik til að bjarga flotanum, sagði
Einar Guðfinnsson að lokum.
FV 3 1973
35