Frjáls verslun - 01.11.1973, Blaðsíða 29

hverfur slíku og hef aldrei
blandað saman slíkum veiting-
um og umræðum um viðskipti.
En þetta hafði oft nokkuð að
segja, virtist manni.
— Hvernig atvikaðist það,
að þú hófst sjálfur framleiðslu
á sælgæti?
— Við vorum þrír, sem
stofnuðum fyrirtæKið árið
1944. Með mér voru Hagbarð-
ur Karlsson, sonarsonur Kár-
usar G. Lúðvíkssonar, og Björn
Johannsson, bróðir Toría Jó-
hannssonar, sem gegndi hér
embætti verðlagsstjora. Þeh’
eru nú báðir látnir Björn og
Hagbarður. Birni kynntist ég
hjá Víkingi, þar sem við störf-
uðum saman, en Hagbarður
var verkstjóri í sælgætisgerð-
inni Nóa og hafði lært þar til
verka. Einnig haiði hann verið
hjá sælgætisgerð Galle og Jess-
en í Kaupmannahöfn og var
langbezt menntaði sælgætis-
gerðarmaðurinn hérlendis.
Hann starfaði hér í Opal til
dauðadags, 1971, og var hinn
dyggasti félagi og mjög þægi-
legur að vinna með auk þess
sem kunnátta hans og hæfni
hefur haft ómetanleg áhrif á
rekstur þessa fyrirtækis.
— Var þetta ekki mjög erf-
iður tími til að hefja fyrir-
tækisrekstur, þegar skömmtun
var í algleymingi og alls konar
höft önnur?
— Erfiðleikarnir voru mjög
miklir enda ástandið með ein-
dæmum slæmt. Það var úti-
lokað að fá skömmtunarkvóta
fyrir innfluttar vörur, eins og
sykur, handa nýju fyrirtæki,
og þess vegna þurftum við að
byrja á að kaupa tvö lítil fyr-
irtæki, sem höfðu kvóta. Það
var annars vegar lakkrísverk-
smiðja í kjallara á Bergstaða-
stræti 28 og svo lítil kexverk-
smiðja, en þessi fyrirtæki
höfðu hvort um sig um 500
kg sykurkvóta á mánuði. Sú
kvöð fylgdi kaupunum á lakk-
rísgerðinni, að við urðum að
leigja áfram á Bergstaðastræti
28, og þar hóf Opal því starf-
semi sína.
En það var ekki nóg með
að hráefnið væri skammtað,
lieldur var líka nærri vonlaust
að fá vélar fluttar inn til lands-
ins. Þess vegna var notazt við
hin og þessi áhöld, sum nokk-
uð fornaldarleg en fullnægj-
andi samt eins og á stóð. Við
reyndum að koma rekstrinum
þannig fyrir, að vélavinna
væri sem minnst. Þá var flutt
Súkkulaðitöflum hellt úr mótum, áður en þeim er pakkað í
öskjur.
Þarna er verið að blanda saman
sykri.
þegar skipið kom á áfanga-
stað og reyna að laumast um
borð í fyrsta bát, sem sigldi
inn á höfn. Á þessum tímum
höfðu strandferðaskipin að
vísu lengri viðkomu á hverj-
um stað en gerist nú, en tím-
inn var samt mjög skammur,
því að oft voru það margir
menn, sem ræða þurfti við.
Meðferðis hafði ég stóra tösku
með sýnishornum, sem kaup-
menn gátu fengið að bragða á,
og ekkert olli meiri vonbrigð-
ýmsum gerðum af Opal brjóst-
um en þegar þeir voru búnir
að fá sér vænan skammt af
hverri tegund og stundu svo
upp úr sér: ,,Æ, nei, góði. Ég
held mig vanti ekkert núna.“
— Var það tíðkað mikið hjá
sölumönnum þessa tíma, að
bjóða upp á brennivín, þegar
verið var að ræða viðskipta-
málin?
— Já, talsvert var um, að
sölumennirnir hefðu vínföng
með sér til að bjóða körlunum
upp á snaps, en ég var frá-
FV 11 1973
29