Alþýðublaðið - 03.06.1970, Blaðsíða 9

•MiðvScMagá'r 3v jiúní l’970
rgi-nni, Nassau, búa álíka
ir og í Reykjavík, eða um
úsund. — ÞORRI.
UNDANFARNA mánuði hafa
á íslandi orðið miklar umræð-
ur um eiturlyf og neyzlU
þeirra. Menn haifa risið upp
hver á fætur öðrum og varað
við þeirri hættu, er þeir telja
að notkun þessara lyfja hafi í
för með sér og stofnuð hatfa
verið óformleg samtök ungS
fólks til baráttu gegn neyzlu
fíknilyfja. Flestir virðast vera
á einu máli um það, að neyzla
allra þeinra efna, sem í dag-
legu tali eru nefnd eiturlyf séu
stórhættuleg og hatfi í för með
sér missi hamingju manna og
stórfellt þjóðfélagslegt tjón. —
Þó hafa heyrzt raddir er mæla
neyzlu sumra þessara lyfja bót,
svo sem hassis og marijúana,
og telja hana titf yndis og un-
aðar. Tii þess að stemma stigu
við því að notkun þessara lyfja
aukist á íslandi hefur mönnum
•helzt dottið í hug að setja
ströng viðurlög við sölu þeirra
og neyzlu, ásamt upplýsinga-
herferð um skaðsemi þeirra. En
svo virðist sem enginn hatfi
nennt að leggja það á sig, að
gera sér greiln fyrir því, hvers
vegna menn neyta eiturlyfja og
þá sérstaklega ungt fólk. Við
lifum í furðulegum heimi. —
Tækni mannkynsins er orðin
svo stórkostleg, að draumur
þess um aldir, að stíga fæti á
annan hnött er löngu orðinn
hversdagslegur atburður, er
enga athygli vekur. Framfarir
vísindanna eru svo hraðfleygar,
:að það sem er nýtt í dag verð-
ur orðið úrelt á morgun. Það
er farið að hyllia undir þann,
draum, að unnt verði að stofna
þjóðfélag, þar sem enginn þarf
að líða skort og allir fái notið
friðar og hamingju. En sam-
fara þessum björtu sólargeisl-
um tæknibyltingar hyllir í
dimm og ógnvekjandi feigðar-
ský. HernaðarkappM'aupið á
sér engin takmörk. SífeRit er
tframleitt meira atf drápstækj-
um, þó stórveldiin hafi fyrir
löngu gert svo mikið aí hvers
konar múgmorðsvopnum, að
nægja mundi til að eyða öllu
lífi á jörðunni á nokkrum dög-
um. Mengun af völdum ýmiss
konar úrgangsefna í lofti, láði
og legi er orðin svo háskaleg,
að allar líkur benda til þess
að innan öi'fárra ára verði hún
íarin að' valda ægilegum breyt-
ingum á lífi jarðarbúa, ef skeifc-
að er látið að sköpuðu. Á með-
an örlítill hluti marankynsins
er að springa af ofáti og óhófi
eiga milljónh- herskara jarð-
arinnar ekki málungi matar og
margir eru dæmdir til dauða
við fæðingu af skorti og sjúk-
dómum, sem ill aðbúð demb-
ir yfir þá. Og ríku þjóðirnar
verða sífellt ríkari; hinar van-
þróuðu þjóðir fátækjari1. Haldi
þessi þróun áfram mun hún ó-
umílýjanlega leiða .til skelfi-
legri styrjalda og blóðsúthell-
inga um lendrými og daglegt
brauð; átök sem gætu jafravel
orðið enn ægilegri en þær
hrikalegu styrjaldir sem geisað
hafa á þeasari öld grimmdar
og haturs. Þetta er sú sýn sem
gefur að líta, ef við virðum
fyrir okkur veröldina. Og ekki
aðeins þetta. Stjórnvizka þeirra
er með völdin fara er í æpandi
og átakanlegu ósamræmi við
fulllkomnun vísinda og tækni.
I Tékkóslóvakíu hnteppa,
grimmir harðstjórar heila þjóð
í fjötra. Á stórum svæðum á
jörðinni hafa menn ekki leyfi
til að hugsa og hið talaða og
ritaða orð er svívirt og fótum
troðið. Fyrir botrn Miðjarðar-
hafs berast nágrannar á bania-
spjót og leika sér að þeim eldi
er fyrirvaralaust getur orðið
að blossandi báli. í Vietnam
Bréfa—
KASSINN
heyr voldugasta stórveldi heims
einhverja grimmúðlegustu
styrjöld, er hin blóði drifna
saga mannkynsirrs kann frá að
greina. f Suður-Ameríku held-
ur þessi sami heimski þurs
verndai'hendi yfir afturhalds-
sömum einræðisklíkum, sem
heldur alþýðu þessara landa í
eirahverri átakanlegustu fátækt
og hatrömmustu kúgun, sem
dæmi ei'u um á þessari jörð. í
Biafra sultu til baraa eða hrundu
niður úr sjúkdómum þeir sak-
leysingjar sem, ef nokkur er,
er mönnum sönnun þess, að
maðurinn sé eitthvað æðra en
tvífætt villidýr. Drottinn misk-
unni þeim heimi, sem myrðir
og toi’timir því fegurstia sem
hann á til! Hamingjan hjálpi
þeim fávísu mönnum sem gert
hatfa þennan fagra heim að hel-
víti manndrápa og kúgunárJ
Hatfa þeir, sem ábyrgð bera á
blóði drifinni ásýnd heimsins
einurð á að ganga till guðs
borðs um helgai' tíðir? Finna1
þeir ekki refsidóma guðs ýfir
höfði sér! Þú, fávísi maður!
í nótt munu illvirki yffiar hitta
yður fyrir! Hvað gagnar yður
þá stál og eldsprengjur? Og
þessi i'efsidómur drottins get-
ur orðið í nálægari framtíð en
nokkurn giwiar. í þennan heim
er ég borinn og það unga fólk
sem er á svipuðu reki og ég.
í i'íki dauða og tortímingar
komum við í þann , mund er
mannkynið hafði nýltega misst
vitið í annað sinn á hálfri öld.
Það erum rtð sem neytum. eit-
ui'lyfja. Og lái okkur þaö hver
sem vill.
Við vitum að við erum þegn-
ar samfélags, sem hefur það
eitt markmið, að gera okkur að
þi’ælum kerfisins, viljalaust
hjól í voldugri morðkvörn. —
Menntun okkar er ekki miöuð
við það, að dýpka og þrosk-a
sál okkar, heldur við það, að
við séum sem hæfastir að ger-
ast steihgerðir limir á meiði
■efnishyggju þjóðfélags. sem gert
hefui’ maranssálina að markaðs-
vöru og urtga fólkið að fall-
byssufóðri og fæðu fyrir hræ-
gamma. Það er ekkei't gert til
þess að við fáum notiffi þeirrar
hamingju, sem 511 ti’úarbrögð
heims kenraa að blundi í hverj-
um manni. Þess í. stað er okkur
otað út á vígvöll lifsins til þess
að bei-jast og hatast um þau
markmið, er þjóðfélagið hefur
innbyrlað okkur að séu æðstu
gæði lífsins.
Hver ei-u þau markmið? Er
það vizkan, sem er hámark
a’Jrar mr'nntunar? Sannarlega
ekki! Það er embættið, sem er
trygging fyrir þægilegu lífi í
tómi andleysisins. Er það frels-
ið, sem öllum mönnum er ó-
missandi til þroska og ham-
ingju? Fjarri því! Það er hels-
ið, sem gróðasjónarmiö þjóðfé-
lagsins, fjölmiðlunartæki, ríki,
skólar og kirkja leggja á hugs-
un okkar. — Er það friðurinn,
sem er takmark og hápunktur
allrar hamiragju? Öðru nær! —
Það er samkeppnin, sem. eitrar
allt líf okk.ar með heift og hatri.
— Er það samúð til lífsins og
bræðraiag ailra manna? Vissu*
lega ekki! Það er eiginhags-
munastreita og tortryggni í
garð náungans, er leiðir atf sér
vi'ðbjóðslegar styrjaldir og
hroðaleg grimmdarverk.
Þjóðfélagið er orðið ungu
fólki kæfandi dýflissa. Við er-
um frá því við fyrst sjáum
dagsins ljós og þar til við lok-
um augunum þreytt inn í ríki
dauðans, peð á taflborði á-
gjamra braskara, sem ráð'a
þjóðfélaginu og stjórna því að
eins með hagsmuni sjálfra sín
fyrir augum. Við göngum í
skóla árum saman og gleypum
þar of'an í okkur andvaraa stað-
reyndalanglokrur um ein.skis
verffia hluti. Við stritum fvrir
daglegu brauði okkar sex daga
vikunnar frá kl. 9—5 og logn-
umst svo úf af hinn sjöunda
dag af andleysi og Hfsleiða. —
Því sál okfcar er gaitóm. Við
giftum okkur og hokrum alla
ævi innan þröngra veggja heim
ilifeins, sem læst hefur veVið í
viðjar þúsímdærra kreddna og
hefða. Þetta geriir ofckur ófrjó
í hugsun og þröngsýn og börn
okkar eigiragjarna ég-ista, sem
skörtir skilning á öðrum mann-
legum verum. Hér er enginn
maður með mönnum nema hann
striti árum saman myrki-annia
milli U1 þess að koma sér upp
húskofa, sem hann fyllir síðan
að aúðvirðilegu skráni, ásamt
niokkrum tugum af all's onan
heimilistækjum. Það er að kom,
ast áfram. Að komast áfram
er það, að þræla eins og skepraa
öll sín ungdómsár til að geta
orðið spikfeitur og sköllóttur
á efri árum, gljáandi a£
heimsku og andleysi eiras o@
þingmaður, sem setið hefur á
þlngi í þrjátíu ár. Þetta er æðsta
sælan. Og svo sofnum við frá
okkar húsum og bankabókum,
Mæjorkaferðum og intíanstokks
drasli nákvæmlega jafn mikil
fífl og þegar við fyrst sáum
ljós dagsins.
Hvenær sem einhver einstakl
ingur reynir að spreragja atf sér
þessa fjötra þjóðfélagsinis eri
hann í urð hrakinn og hæddur
og fyrirlitinn af lýðnum. Haran
er jafnvel álitin þjóðfélaginu
•skaðlegui’ og hent í tukthús.
Reynið þétta sjálf! Hættið að
vinn'a, en reynið að Skrimta
einhvern veginn af í líti'llii her-
bergiskompu undir súð, þar
sem ekkert er inni nema rúm-
flet, borðskrifli, slólræfill,
nokkrar bækur og kantíski eitt-
hvert skemm'tilegt jhlj óðttæril
t.d. gítar. Síðan skuluð þíð
ykkur sýna úti á víðavamgi,
tinandi steina furðuiega og kyn.
lega grös, gónandi á stjörnurn-
ar og athugandi veðúrsins óstöð
ugu náttúru of háum hólum og
leitum. Þá skuluð þið um götur
og torg spássera í einni heilsu-
bótargöngu og mannlífsins
kómiska kai’usel stúdera og
rannsaka. Sitjið í furðulegum
hugleiðslunarstellirtgum o'g
beinið huga ykkar að þeim,
sem á hæstum situr tróninum.
Látíð kraft hins hæsta yfir-
skyggja ykkur og vizku eilífð-
arinnar gagntaka ykkur. Syng-
ið og spilið söngva um frið o‘g,
vináttu eins og endurfæddir1
menn. Talið ékki orð ft.’am
yfir það sem brýnasta nau'ðsyra
ber til. Hættið að Ijúga. Hreesni
ið ekki. Segið skoðanir ykteaai
ætíð eins og þær eru en ekki
eins og sætlegast hljómiar í
eyrum. Þeytið út í yztu myrk-
ur öllum kurteisisserimoníum,
en komið til dyríanna eins og
þið eruð klædd. Gerið aldrei
skepnu mein. Kappteöstið að
iðka hreinar hugsanir og rétta
breytni. Garagið síðan út á stræt
in og hlustið á or-ðræður fólks-
ins. ,,Hálfgeggjaður aumingi“.
„Letiingi, sem ekkl neranir
að bjarga sér“. „Snýkjudýr á
þjóð'féliaginu“. „Ekki ein's og
fólk er flest.“ „Það ætti a'ð
taka hann með 1 yaldi og láta
hann moka skít“. Jafnvel þó
þið yrðum sannheilög í öllu líf-
erni tæki fólk yk'teur éktei í
mantíatölu fyrr en þið færuð að
pæla í grút og slori. En ef þið
gætuð gert kratftaverk - þá
gætuð þið verið viss um að lýð-
urinn kæmi skríðandi að fótum
ykkar eins kosningasmali í at-
kvæðaleit.
Framhald á bls. 11.