Alþýðublaðið - 09.06.1974, Blaðsíða 23

skelfingar, að liklega myndi ekk-
ert stöðva klær kvikindisins nema
þá helst beinin i fingrinum, ef
kvikindið bryddi það þá ekki lika.
Mundi ég þá eftir hinni hend-
inni, hverri ég hélt utan um hala
humarsins, og ákvað að kippa
duglega i, þótt ég ætti á hættunni
að rlfa út úr fingrinum, sem
klærnar voru i.
Slitnaði kvikindið þá i tvennt,
og henti ég halanum umsvifalaust
á haf út, en hann átti einmitt að
varðveita, en hausinn og bitarm-
urinn héngu enn i hinni hendinni.
Greip ég nú til flatningshnifs-
ins, þvi ekki dugði lengur að með-
höndla þessa ófreskju eins og
postulinsstyttu, eins og ég hafði
gert i fyrstu.
Kom ég hnifnum milli klónna
og spennti þær i sundur þar til
þær brustu. Var þá miklu fargi af
mér létt, eða þar til ég áttaði mig
á að þetta átti að verða sumar-
vinnan.
Þetta skeði allt svo snöggt, að
ég veit ekki hvort einhver hinna
tók eftir þessu, enginn sagði neitt
og ég vonaði að þeir hefðu ekki
tekið eftir neinu.
Nú var engu að tapa, ég varð að
komast upp á lagið með þetta, ef
þetta ætti ekki að verða að mar-
tröð. Þetta lærðist fljótt, og að að-
gerð lokinni, var humarinn þveg-
inn vandlega, isaður vel i lest, og
allt spúlað rækilega eftir að geng-
ið hafði verið frá fiskinum i is.
Þá var bara að biða eftir næsta
hali. Gegnum gatið á vettlingn-
um, vessaði vatn og slor, og varð
brátt hin mesta fúkkafýla úr hon-
um. Ég hafði ekki haft vit á að
kaupa'mér tvenna vettlinga fyrir
róðurinn, enda þótti mér þeir dýr-
ir.
Nú var komið að matartima, og
fórum við i lúkarinn að biða mat-
arins. Ferskt sjávarloftið á dekk-
inu hafði haldið heilsunni tiltölu-
lega góðri fram að þessu, en nú
var eins og allar vondar lyktir
söfnuðust saman i þessum litla
lúkar á þessum litla bát, sem ekki
var stærri en titiprjónshaus á öllu
Atlantshafinu, sem ekki er ýkja
stór flötur á hnattkringlunni, svo
geta má nærri hversu mergjaður
fnykurinn var.
Fúkka- og slorlykt úr göllum og
vettlingum, annarleg lykt úr dýn-
unni i kojunni, hamplykt, matar-
lykt - reykingalykt, steinoliulykt
o.s.frv.
Ekki kom til greina að borða
þegar maturinn var til, og svo of-
bauðmér að sjá hina borða, að ég
stökk upp á dekk og spúði örlítið
yfir borðstokkinn. Enginn sá það
svo enn var ekki sannað að frá-
sagnir minar um sjóhreysti væru
lygar.
Leið nú sólarhringurinn án þess
að ég gæti komið niður nokkrum
bita, ég vann og lagði mig á milii
hala og var orðinn nokkuð sljór af
matarleysinu og annarri vanllð-
an. Sá ég brátt fram á það, að ef
ég gerði ekkert i málinu, yrði ég
dauður áður en þrir sólarhringar
yrðu liðnir, svo ég ákvað að plna
ofan I mig mat.
Næst þegar máltíð var,
skammtaði ég mér riflega af kar-
töflum og bjúgum, setti jafning út
á, og stakk fyrsta bitanum upp I
mig.
Þar nam hann staðar. Bitinn
vildi hvorki út úr mér né ofan i
mig. Hægt og rólega sótti ég I mig
veðrið og kom bitanum niður og
tókst að ljúka skammtinum.
Að þvi búnu skreið ég upp i ko ju
með mikinn plastpoka, sem kokk-
urinnhafði lánaðmér, ef illa færi.
Þar sofnaði ég eins og steinn og
vaknaði ekki fyrr en næst átti að
hifa.
Steig ég þá fram úr kojunni
endurnærður og hress og hef ekki
orðið sjóveikur siðar.
Þegar leið á annan sólarhring
ferðarinnar, tók að bræla, en það
hafði engin áhrif á magann og
ekki fann ég heldur fyrir sjó-
hræðslu. Ef það flokkast undir
heimsku að þykja mest gaman á
sjó, þegar eitthvað gengur á, þá
er ég heimskur.
Við héldum áfram i hálfan sól-
arhring enn, en þá var ekki orðið
verandi við, svo við tókum upp
trollið og fórum til Vestmanna-
eyja, til að biða af okkur veðrið,
þvi ekki er lendandi á Stokkseyri
ef eitthvert veður er af snðri.
Ósköp var gott að sjá fast land
og ákvað ég að stökkva þegar á
land, jafnskjótt og báturinn yrði
bundinn. Ég ætlaði þó ekki að
hætta á bátnum, bara stiga á
land.
Það gerði ég, og það var morg-
unn i Vestmannaeyjum. Ég gekk
upp bryggjuna og inn i búðarholu,
sem þar er. En hvað var nú
þetta? Mér fannst helst að þar
væri allt á ferð og flugi. Það var
eins og búðin væri öll á hreyfingu.
Nú hlaut ég að vera orðinn vit-
laus, loksins kominn á fast land
og svo var það ekki fast eftir allt
saman eða hvað?
Nokkrir aðrir sjóarar gerðu sig
heimakomna þarna i búðinni og
sátu uppi á afgreiðsluborðinu. Ég
ákvað að gera slikt hið sama og
tyllti mér lika. Þá tók ekki betra
við, mér fannst að borðið tæki
bakfall og frekar en að detta aft-
urfyrir mig þar inn á gólfið, henti
ég mér áfram niður á gólf, en stóð
þó I báða fætur.
Þetta gekk ekki og ég fékk mér
göngutúrum göturnar. Þá mundi
ég allt i einu eftir foreldrum min-
um, sem sjálfsagt hefðu áhyggjur
af liðan minni, og ég ákvað að
hringja til þeirra og segja þeim
að allt gengi vel.
A simstöðinni var mér visað inn
i klefa tvö, hvert ég fór og lokaði á
eftir mér. Klefinn var mjög litill
og rétt i þvi að ég hafði gripið tól-
ið, fór hann bókstaflega af stað.
Mér fannst hann riða og velta,
svo ég sá mér ekki annarra úr-
kosta völ, en að skorða mig þar
hornanna á milli, halda mér með
annarri hendinni og halda á sim-
tólinu I hinni. Nú var ég sann-
færður um að Vestmannaeyjar
væru á floti, og velktust fyrir sjó-
veðrum likt og humarbátur.
TEIKNINGAR: GÖA
Samtalið við foreldra mina var
stutt, ég ruddi úr mér að allt
gengi vel og forðaðist allar mála-
lengingar þvi ég ætlaði að komast
út úr þessum heimska klefa, áður
en hann færi hreinlega á hvolf.
Ég vissi nefnilega ekkert um
sjóriðu áður og hvernig manni
finnst allt hreyfast i fyrsta skipti
þegar maður kemur i land eftir
einhverja útiveru.
Gleiður gekk ég niður á
bryggju, til þess að velta ekki út á
aðrahvora hliðina, niður i bát og
var dauðfeginn að komast þangað
og leið þar vel uppfrá þessu.
Við þurftum að liggja það lengi I
Eyjum, að þegar veðrið gekk nið-
ur, urðum við að sigla strax til
Stokkseyrar, til að leggja upp afl-
ann áður en hann skemmdist, og
gekk sú ferð vel. Þá leið stimdi
annar hásetinn, en Tómas sagði
mér að framvegis ætti ég að eiga
útstimin, eða standa við stýrið á
útleið, ef ég ætlaði að vera áfram
á.
Þetta var fyrsta ferðin af þeim
fjölmörgu, sem ég fór með Tóm-
asi og félögum, og allt sem á eftir
kom gekk vel.
Frá RFD
Gúmmí-
björgunarbátar
Fyrir litla vélbáta p
Eru framleiddir
samkvæmt ströngustu
öryggiskröfum
Siglingamálastofnunar
ríkisins.
EINKAUMBOÐ
Á ÍSLANDI:
& Co. hf.
Ingólfsstrœti 1A - Reykjavík - Sími 18370.

Sunnudagur 9. júní 1974.