Alþýðublaðið - 14.07.1974, Blaðsíða 4

• Vel búið hótel I söguríku héraði.
• Heitur matur allan daginn frá klukkan 8 — 23:30.
• Þægileg setustofa með sjónvarpi og vinbar.
• Útbúum nestispakka, ef fólk óskar.
• Kjörinn staður til að skoða Snæfellsnes og Borgarfjörð.
HÓTEL BORGARNES
BORGARNESI — SIMI 93-7219.
Fatnaður — matvörur — smávörur
ýmiskonar og margt fleira.
Hellisbraut 18 — Hellissandi
simi 93-6633.

FERÐAMENN
sem leggja leiö sína um hið sögufræga Dalahéraö
eru minntir á að lita inn i verslun okkar
um leið og þeir aka i gegnum Búðardal,
þvi hjá okkur fáið þið allt i nestið, viðlegu-
búnað og veiðitæki.
i Söluskálanum fáið þið heitan mat og
ýmsa smárétti, smurt brauð, kökur, kaffi,
öl, gosdrykki, sælgæti o.m.fl. til
hressingar á ferðalaginu.
Kaupfélag Hvammsfjarðar, Buðardal.
FOTIN SEM SKAPA
ÖRYGGIOG VELLÍÐAN
Laufey I Skaftafelli þvær upp eftir matinn. Skeiðará svæfir hana.
Ragnar bóndi Stefánsson i
Skaftafelli. Það var eiginlega
það eina, sem ég vissi með vissu
um öræfasveit áður en ég kom
þangað. Ég stoppaði i kaupfé-
laginu á Fagurhólsmýri, keypti
pulsur og kók, fékk mér siga-
rettu og gekk um, áður en ég
hélt heim að Skaftafelli, þar
sem ég ætlaði að árennilegast
væri að biðja um gistingu i
fyrstu atrennu. Skaftafell var
mér einskonar fastur punktur,
— ég hafði meira að segja séð
mynd af Ragnari, einum
öræfinga.
Á skiltinu neðan við Skaftafell
stóð: „Þjóðgarðsvörður i efri
bænum”. Kolbrjálaðir hundar
réðust að bilnum þegar ég kom
upp á móts við þann neðri. Þeir
voru svo aðsópsmiklir, að ég
þorði ekki annað en að stoppa
tvisvar eða þrisvar til að fara
ekki yfir þá. Sist af öllu vildi ég
drepa hund bóndans, sem ég
ætlaði að leita gistingar hjá.
Ung stúlka kom til dyra. Ég
kynnti mig og spurði um hús-
bóndann. Ragnar kom til dyra,
virðulegur að venju og gisting
var meira en sjálfsögð. Mér var
borgið.
„Drjúgur
bringukollur”
I Hæðum, efri Skaftafellsbæn-
um (hinn heitir Bölti = hjalli,
brekka, hóll, þúst, skv. Árna
Bö.) býr Ragnar, sem er um
sextugt, kona hans Laufey, sem
liklega er rúmlega fertug, dóttir
þeirra Anna, sem er 13 ára, og
Jón 15 árum eldri bróðir Ragn-
ars. Bústofninn er á annað
hundrað fjár og þrjár beljur.
„Það dugir okkur, svo fámennri
fjölskyldu,” segir Ragnar. Þau
reikna alveg eins með að hætta
búskap i haust og Ragnar ætlar
aðhelga sig þjóðgarðinum. „En
það þarf náttúrlega eitthvað
meira,” segir hann. „Þó að
þjóðgarðinum fylgi töluvert
amstur og stúss, sem vex vænt
anlega nú i sumar, þá verður
maður varla rikur á þvi.”
Við Jón Stefánsson sátum i
stofu og horfðum á fréttirnar
i sjónvarpinu. Gamli maðurinn
sagði mér eitt og annað um ör-
æfasveit og sérstaklega þó
Skaftafell.
„Hér hefur verið búið i
margar aldir. Gamli bærinn
stóð niðri á sandinum fram á
miðja siðustu öld. Þá var hann
rifinn og stuttu siðar tók hlaup
það, sem eftir var. Þessir bæir
voru svo byggðir eftir það. Þeir
voru byggðir úr þvi, sem hægt
var að fá hér i kring, rekavið og
ýmsu dóti úr fjörunni og stein-
flögum hér úr fjallinu. Já, það
hefur verið drjúgur bringukoll-
ur að flytja allt hingað uppeftir
alla tið.”
Mig langaði að vita, hvaða
breytingar þau teldu að yrðu
helstar á þegar órofa vegasam-
band væri komið á i báðar áttir.
Þrátt fyrir flugsamgöngur sið-
ustu 10 ára eða svo á milli
Reykjavikur og Fagurhólsmýr-
ar — oft stopular — hefur ör-
æfasveit til skamms tima verið
einangruð sveit, oft talað um
hana sem einangruðustu sveit á
landinu. Ég rak mig siðan oft á
það, að öræfingar voru þvi
mjög mótfallnir, að vera taldir
einangraðir. Nánar um það sið-
ar.
„Ja, það verður náttúrlega
stóraukinn ferðamannastraum-
ur, sem lendir að miklu leyti hér
i Skaftafelli vegna þjóðgarðsins.
Hér verður örugglega miðstöð
fyrir ferðamenn og það er
kannski ágætt. Þá er það af-
greitt fyrir sveitina og aðrir bæ-
ir þurfa ekki að taka á móti
fólki, sem óneitanlega getur oft
tafið frá daglegum störfum. Nú,
svo eru það allar samgöngur,
sem batna til mikilla muna. Nú
getur maður valið um að fara til
Hafnar eða Vikur, eftir þvi sem
ekki er hægt að fá hér i sjálfri
sveitinni. Læknaþjónusta ætti
að batna til muna og svo fram-
vegis.”
„Mestu breytingarnar, og
kannski einu umtalsverðu
breytingarnar,” sagði Laufey
húsfreyja, „gerðust einn sunnu-
dag i júlí ’67 þegar brúin yfir
Jökulsá á Breiðamerkursandi
var opnuð. Þá var það eins og
flóð skylli yfir sveitina, um tima
var stanslaus straumur fólks i
sveitina og allt endaði hér. Áður
þekkti maður hvern bil og öll
ferðalög vöktu meiri athygli
þegar erfiðara var að fara.”
Nú eru að minnsta kosti tvær
hliðar á einu máli og hversu
góður, sem ferðamannastraum-
urinn og vegasambandið kann
að reynast, þá fylgir umferð
fólk. Gott og vont fólk. Voru þau
hrædd við „skrilinn úr Reykja-
vik”?
„Það er kannski ekki endilega
„skrillinn úr Reykjavik”, sem
maður gæti verið smeykur við,”
sagði Laufey. „Leiðindafólk og
0
Sunnudagur 14. júlí 1974.