Alþýðublaðið - 27.01.1976, Side 10

Enn hækkar vöruverðið
Hvenær hækkar kaupið?
SVS. hringdi:
— Enn hækka nauð-
synjar og núna siðast
hafa verið auglýstar
hækkanir á brauðum.
Sagt er að þessar hækk-
anir stafi af hækkun á
hráefni sem keypt er
erlendis frá. Ekki ætla
ég að draga þær fullyrð-
ingar i efa, enda hafa
flestar verðhækkanir
sem hafa átt sér stað
undanfarið verið studd-
ar þessum rökum. En
mér er spurn, er enda-
laust hægt að ætlast til
að launafólk sé látið
bera þessar erlendu
hækkanir? Hér er sögð
rikja „hert verðstöðv-
un”, en mér finnst anzi
Skemmtileqt
útvarpsleikrit
Hlustandi hafði sam-
band við Hornið:
Útvarpsleikritið Æsa
Birta sem flutt var á
fimmtudagskvöld var
bæði bráðskemmtilegt
og hæðið um leið. Krist-
inn Reyr er höfundur
sem vert er að gefa
gaum og býst ég við að
margir kannist við
afmælisveizlu eins og þá
sem lýst var i leikritinu.
Það eru fáir islenzkir
rithöfundar sem hafa
lagt fyrir sig að skrifa
fyrir útvarp, eða að
minnsta kosti eru þau
ekki mörg islenzku leik-
ritin sem flutt eru i út-
varp á ári hverju.
Mér er ekki kunnugt um hvern-
ig greiðslum er háttað til þeirra
sem fá flutt eftir sig leikrit i út-
varpinu, en ég er þó hrædd um að
höfundur fái lftið meira i sinn hlut
en leikarar þeir sem fram koma.
Útvarpið ætti að efna til leikrita-
samkeppni á hverju ári og bjóða
góð verðlaun. Þá eru meiri likur á
að góðir höfundar settu sig niður
til að semja fyrir útvarpið og það
yrði fagnaðarefni.
Að endingu vil ég þakka Kristni
Rey fyrir skemmtilegt leikrit og
leikendum fyrir ágætan flutning.
Ekki si'zt vil ég þakka Sigriði
Þorvaldsdóttur fyrir bráð-
skemmtilega túlkun á titilhlut-
verkinu, og vonast ég til að heyra
i henni sem oftast.
litið fara fyrir henni.
Það heldur áfram að siga á
ógæfuhliðina hjá verkalýðnum og
æ erfiðara gerist að láta enda ná
saman. Þessar stöðugu verð-
hækkanir þýða auðvitað ekkert
annað en launahækkun i reynd
hjá þorra fólks þvi hingað til hef-
ur fólk þurft að kaupa mat i sig og
sina. Að minu áliti er þvi algjör
nauðsyn að samið verði um tals-
verða launahækkun hið bráðasta
jafnhliða öðrum ráðstöfunum.
Söngur atvinnurekenda um að
vonlaust sé að hækka laun hefur
hljómaði min eyru i 35 ár og er ég
löngu hættur að taka mark á hon-
um.
Nú verður ekki lengur hjá þvi
komist að forystumenn verka-
lýðshreyfingarinnar sýni meiri
hörku i þeim viðræðum sem
standa yfir, þvi hrein neyð vofir
yfir mörgum alþýðuheimilum, og
það hefur sýnt sig að ekktkomst
skriður á samningamál fyrr en
verkföllum hefur verið hótað.
HORNID______________________________________________simi818_6_6
Bílstjórar sem taka ekki sönsum
Bilstjóri skrifar:
Er engin leið til að fá hundruð
bileigenda i borginni til að taka
sönsum? Það er sama hversu oft
lögreglan er búin að birta opin-
berlega áminningar til bilstjóra
að aka með keðjum i þessu færi
sem nú er ellegar skilja bilinn
eftir. Ég ek leigubil og er mikið á
ferðinni, og þvi get ég fullyrt að
þessar ábendingar hafa farið
fram hjá ótrúlegum fjölda
manna. Enn eru menn að festa
bfla sina hingað og þangað um
bæinn vegna þess að keðjur eru
engarogsamt ana þeir út i ófærð-
inga likt og þeir hafi enga hug-
mynd um færð eða veður.
Auðvitað á að taka svona bila
úr umferð þegar þeir sitja fastir á
sléttum götum istað þess að kalla
út hjálparlið og ýta þeim á stað
svo bilstjórarnir geti fest bilinn i
næstu götu. Það eru þessir legát-
ar sem eru valdir að mörgum á-
rekstrum þessa dagana og hef ég
fyrir satt að þeir hljóti ekki einu
sinni áminningu fyrir ólöglegan
útbúnað. Annars kveður ekki
nógu skýrt á i lögum hvernig bilar
skuli útbúnir i snjó, og þyrftu að
vera um það skýrari reglur.
Svo cru margir sem valda
miklum truflunum jafnvel þótt
þeir hafi keðjur. Þeir festa bila
sina upp við gangstéttir og sitja
svo og skaka þeim til og frá, hálf-
ir uppá gangstétt og hálfir út á
akbraut. Annað hvort nenna þess-
ir menn ekki að bregða sér út með
skóflu eða þeir hafa þá einfald-
lega enga. Þess i stað er gefið allt
i botn og reynt að rugga bilnum út
i umferðina, öðrum bilstjórum til
tafa og hættu. Þetta voru svona
nokkrar hugleiðingar sem mér
dattihugþegarégkomúrakstri i
gærkvöldi eftir erfiðan dag, sem
kærulausir bilstjórar áttu mestan
þátt i að gera verri en þurft hefði
að vera.
FRAMHALDSSAGAN m —
undanfarna daga. I fyrsta skipti þennan dag varð Söndru
hugsað til Janet og John. Ætli þeim tækist að leysa eitt-
hvað af vandamálunum? Það vonaði hún innilega.
Næsta morgun, þegar Sandra sat og drakk kaffið sitt,
hringdi siminn. Hún svaraði og heyrði Janet segja: — Við
komum ekki fyrr en á fimmtudaginn, Sandra. Það gerir
ekkert til, þó að bö rnin skrópi i skólanum i nokkra daga —
auk þess er annað þýðingarmeira að gerast hér. Ég leyfi
John ekki að hugsa um neitt nema okkur.
Sandra minntist orða Johns og það hrökk upp úr henni:
— Mundu eftir að hugsa um hann, Janet... hann saknar
þess.
Janet greip andann undrandi á lofti áður en hún spurði:
— Hvað hefur John sagt um mig?
Sandra sagði gætilega: — Aðeins það, að þú hefðir svo
mikla skipulagshæfileika, og ættir alltaf of annrikt til að
hlusta á hann... ekkert annað. Sandra hélt niðri i sér and-
anum. Yrði Janet öskureið?
— Ef til vill er eitthvaö til í þessu. Eg ætla að hugsa
málið. Þakka þér fyrir. Sandra? Ertu viss um, að þú getir
séð um þig? Sé þig bráðum.
Sandra hugleiddi það, að meðan Janet væri að gera hið
bezta úr hjónabandinu, gæti hún sjálf kannski leyst eitt-
hvað af eigin vandamálum. Hana langaði til að spyrja
Noel svo margs, hann yrði kannski opinskárri við hana,
þegar hann frétti, hvað Renée hafði gert. Hún ætlaði ekki
að hitta hann svona oft, ef þau Bettina voru leynilega trú-
lofuð. Eða gátu þau farið út fjögur saman — hann og
Bettína, hún og Jake?
Nún kom snemma á veitingahúsið, en Noefbeið eftir
henni samt. Hann gerði áætlanir um vetrarskemmtanir
þeirra yfir borðum.
— Þú veröur að læra á skiðum og skautum, sagði hann
við Söndru. — Og fara sleðaferðir niður Nount Royal. Hver
veit... kannski þú verðir Snædrottningin á kjötkveðjuhá-
tiðinni. Ég hef heyrt, að það eigi að reysa ishöll... það
verður áhrifarikt. Það er kalt um vetur i Kanada, en
sólskinið er mikið, og St. Lawrenee-fljótið frýs og vindur-
inn feykir isflögum upp á bakkana.
Þegar þau voru búin að borða, lagði Noel til, að þau
drykkju kaffið i setustofunni. Þar var færra um manninn
og meiri friður til að tala saman.
Sandra fór méöhonum og þjónninn bar þeim kaffi.
— Hvers konar verzlun rekur Renée? spurði Sandra.
Hún hafði ekki ætlað að spyrja um þetta fyrst, en einhvers
staðar varð hún að byrja.
Noel leit undrandi á hana. — Hún selur allt mögulegt.
Skartgripi t.d...Sumt er fallegt. Ég held, að hún kaupi
inn á Italiu og i Frakklandi. Svo selur hún hanzka, út-
saumaðar blússur, baðföt, hálsklúta... allt, sem er smart
og óvenjulegt. Hún tekur að sér umboðssöíu fyrir fólk og
ferðast ofterlendis. Hvers vegna spurðir þú um þetta?
Sandra sagði honúm frá hinu einkennilega tilboði Renée
og bætti við: — Ég held, að hún vilji koma mér frá
Montreal.
Noel hrukkaði ennið. — Hvenær bauð Renée þér þetta?
— 1 hádegisboðinu. Svo kom hún heim til Janet i kvöld
— rétt áður en ég átti von á þér — og sagði mér, að þú
kæmir ekki. Hún hikaði andartak og bætti svo við: — Hún
sagði mér, að þið Bettina væruð leynilega trúlofuð.
— Og þú trúðir henni að bragði? Trúðirðu þvi, að ég léti
Renée um að færa þér afboð: Hélztu, að ég væri ekki
maður til þess sjálfur? spurði Noel kuldalega.
— En hún sagði mér allt um áætlanir fjölskyldu þinnar
og...
Noel greip biturt fram i fyrir henni: — Þær áætlanir,
sem sagt er, að fjölskyldan hafi, áttu við? Skilurðu alls
ekki, að ég ræð minu lifi sjálfur? Bettina er lika mjög
sjálfstæð og engum háð. Hún...
Nú var röðin komin að Söndru að gripa fram i: — En
Bettina hlýtur að hafa sent Renée til min! Engin önnur
hefði....
Noel rétti upp höndina. — Bettina hefði aldrei gert slikt.
Hann kipraði saman augun. — Það hefur einhver reynt
að leika á okkur — en án vitundar Bettinu. Viltu gera mér
greiða? Viltu trúa mér, þegar ég fullvissa þig um, að mér
kom ekki til hugar annað en fara út með þér i gær?
Sandra hikaði og kinkaði svo kolli. — Ég trúi þér! Svo
bar forvitnin hana ofurliði. — En hvers vegna komstu
svona seint?
— Það var hringt til min tiu minútum áður en ég ætlaði
að leggja af stað til að sækja þig, og ég var beöinn um að
koma strax á Barnasjúkrahúsið, en þegar þangað kom,
kannaðist enginn við slik boð. Má ég leyfa mér að segja
þér eitt, chérie? Ég held að þú takir allt of hátiðlega. Lifið
á að vera skemmtun — eilif gleði, og þú ert of ung til að
vera niðurdregin.
Sandra roðnaði og reis á fætur. — Fyrirgefðu, flýtti hún
sér að segja.
Hann tók um handlegg hennar. — Hvers vegna biðstu
--------------------------'■-----------------------------1
fyrirgefningar? Ég var ekki að ásaka þig, aðeins fá þig til j
að brosa, og nú förum við i ökuferð og litum inn I te hjá j
mömmu.
Þau óku hratt út úr borginni. Mount Royal var að baki |
og sifellt lengdist bilið milli ibúðarhúsanna. Leiðin lá upp I
á við og gegnum smáþorp með stórum kirkjum. Hér og I
þar voru háar hæðir.
Noel sá, hvert hún horfði og sagði: — Það snjóar snemma I
i ár. Það er lika óvenjulegt, hvað er snjóþungt i þessu J
sólskini. Hér eru góðar skiðabrekkur. Flest litlu húsin eru J
skíðakofar.
Hann ók aftur inn á þjóðveginn og jók hraðann aö litlu j
þorpi, sem lá á dalsbotninum. Þar voru skrautmáluð hús, |
kirkjur og engi, sem lágu að fljótinu. j
— Mamma verður hrifin að sjá okkur, sagði Noel. — j
Hana hefur alltaf langað að hitta enska stúlku og ég talaði I
mikið um þær, þegar ég kom frá London. I
— En aðrir i fjölskyldunni? spurði Sandra.
Pabbi dó fyrir þrem árum. Ég á systur, Jacpueline, sem j
býr i Quebec. Hún er gift og á tvö börn. Ég á lika yngri |
bróður, en hann er sem stendur við nám I Sorbonne — i |
Paris. Er þetta ekki nóg um þessa fjölskyldu mina. Hvað |
um þina?
— Ég á tvo bræður og tvær systur — ég er yngst — sem I
öll eru gift. Ég er margföld móður- og föðursystir. For •
eldrar minir eru óvenjulega indæl. Þau voru mjög J
skilningsrík, þegar... hún þagnaði.
— Þegar Alan Haines brást þér? Noel sagði þetta blið- j
lega.
Sandra roðnaði. — Við vorum ekki trúlofuð, eða svo- |
leiðis... Ég hélt bara...
Hvers
vegna
fórstu?
0
Alþýðublaðið
Þriðjudagur 27. janúar 1976.