Alþýðublaðið - 19.02.1976, Blaðsíða 10

I
Útvarpsmenn, lýsið
spennandi
handboltaleikjum!
Stjáni, Jói og Pétur
skrifa.
Hvers vegna hefur sá
ágætissiður, sem tíðk-
aðist i útvarpinu hér áður
fyrr, að lýsa leikjum í 1.
deildar keppninni í hand-
knattleik, verið lagður
niður? Þetta var og er
hvað vinsælasta útvarps-
efnið og því furðulegt að
því skuli ekki vera meiri
gaumur gefinn af
útvarpsyf irvöldum en
raun ber vitni.
Jón Asgeirsson, iþrótta-
fréttamaður útvarpsins, hefur
lýst handknattleiksleikjum með
miklum tilþrifum og fólk haft
mikið gaman af. Þetta efni
hefur hins vegar verið minnkað
með hverju árinu, sem hefur
liðið, en hér áður fyrr var þetta
vikulegur og vinsæll viðburður.
1 ár hefur nákvæmlega engum
1. deildar leik verið lýst. Lands-
leikjunum er að visu ennþá lýst,
en það virðist aðeins timaspurs-
mál, hvenær sá siður verður
einnig niður lagöur.
Við greiðendur afnotagjalds
útvarpsins heimtum, að hér
verði gerð bót á, og það án tafar.
Teknar verði upp lýsingar á
þeim leikjum, sem eftir eru af
fslandsmótinu og mikilvægir og
spennandi geta talizt. Þá verði
bikarkeppninni gerð sæmileg
skil sem sárabót fyrir lélega
frammistöðu útvarpsins gagn-
vart 1. deildar keppninni.
Otvarpsyfirvöld! Það er enginn
vafi á að þetta efni ýtir undir
vinsældir útvarpsins.
Spurt um
Vegna smáfréttar i blaðinu i gær
um prestskosningar i Mosfells-
sveit hefur verið hringt til blaðs-
ins og spurt hvaða áhrif kæra geti
haft á úrslit kosninga sem þess-
ara.
Ef sá sem kærir vinnur kosn-
ingarnar, getur hann þá dregið
kæru sina til baka? Verður
undantekningalaust að endurtaka
kosningar ef kæra er á rökum
reist.
Nú er komið að þvi að telja at-
kvæði samkvæmt lögum um
prestskosningar, þegar liðnir eru
þrir sólarhringar frá kjördegi.
Verður þá að hafa borizt úrskurð-
ur um endurkjör áður en talið er,
eða nægir að skera úr um það eft-
Skrifið eða hringið
í síma 81866
prestskjör
ir að Ijóst er hver umsækjenda
hefur hlotið flest atkvæði?
Ef kosningar eru kærðar og sú
kæra úrskurðuð gild, er þá farið
eftir reglum um ólögmætar kosn-
ingar, og biskupi veitt heimild til
að ákveða hver umsækjenda skuli
skipaður?
Hvaðan kentur
þá gróðinn?
- svar við tautinu í R.H.J.
R.H.J. heldur þvi frarn i Al-
þýðublaðinu á þriðjudaginn að
órjúfanlegt sarnband sé rnilli
launahækkana og verðhækkana.
Ef kaup hækki þá verðurn „við”
að borga rneira fyrir vöru eða
þjónustu — þetta er hagfræði-
kenning R.H.J.
Með leyfi að spyrja, hvaðan
kernur þá gróðú kapitalistans?
Ef gróði hans vex þá ætti, sarn-
kværnt kenningu R.H.J., að hafa
orðið fordærnanleg verðhækkun á
vöru eða þjónustu viðkornandi
kapitalista. En R.H.J. rnun
væntanlega ekki fallast á þessa
afleiðingu kenningar sinnar, þvi
þá væri hann nú ekki einungis
andvigur launahækkunurn, held-
ur einnig svarinn andstæðingur
gróða. Kannski R.H.J. vildi út-
rnála nánar þessa nýju hagfræði-
kenningu sina, sern virðist standa
handan kapitalisrna og sósial-
isrna (þ.e. sósialisrna eins og
R.H.J. skilur hann) i sörnu and-
ránni. Þá væri æskilegt að R.H.J.
tækist i leiðinni að útskýra þá
staðreynd að RAFAFL svf.
(skipti R.H.J. sannanlega við
það) greiðir talsvert hærri laun
en sarnbærileg fyrirtæki, en tekur
rninna fé fyrir útseld verk. Þá
staðreynd eiga ekta sósialistar
auðvelt rneð að skýra.
J.A.S.

cylstareldur*
eftir Valerie North.
Faðir hennar hafði viljað finna einhvern, sern gæti ann-
ast hana. Hann hafði beðið algerlega ókunnugan rnann urn
að giftast henni, vegna þess að hann hafði haldið það á
fyrsta fundi sinurn við hann, að hann væri einrnitt rnaður-
inn, sern yrði henni góður, „gæfi henni fast land undir fæt-
ur”.
Hvað kærði hún sig urn vingjarnleik og fast land.?
Hún vildi ást.og báðir rnennirnir, sern hún hafði elsk-
að, höfðu svikið hana.
Draurnar hennar, vonir, allt hennar lif var I einni svipan
lagt i rústir.
Það var rétt eins og vitneskjan urn sarnkornulag föður
hennar og Vane gerði allt annað einskis virði.
Hún stóð grafkyrr og horfði á dyrnar, þegar Vane korn
inn.
Dagbókin rann niður af rúrninu og datt á gólfið rneð litl-
urn skell, en hún stóð stjörf sern likneski og horfði i spyrj-
andi augu Vane. Maðurinn, sern hún hafði byggt alla sina
frarntið i kringurn. Frarntiö, sern skyndilega hafði hrundið
i þúsund mola eins og brotið gler.sern aldrei yrði hægt
aö setja aftur sarnan...
— Phillidia..hvaða er að? Vane gekk til hennar hröð-
urn skrefurn. — Ástin rnin....!
Andartaki siðar hefði hann þrýst henni að sér, en hún
vék sér leiftursnöggt frá honum og bandaði honurn frá sér.
— Snertu rnig ekki! sagði hún. — Snertu rnig ekki, heyr-
irðu það! ó......láttu rnig vera...slepptu rnér.....langt
burt...
Hún séri sér i blindni að dyrunurn, sern hann var ný-
korninn inn urn, en hann greip i hana, og dró hana aftur inn
i herbergið.
—• Já, en ástin rnin litla, hvað er að? Hvað hefur kornið
fyrir? spurði hann bliðlega og hugsaði örvæntingarfullur
rneð sjálfurn sér, að taugaáfallið, sern hann hafði reynt að
kornast hjá rneð að fara rneð hana frá London væri nú
kornið.
— Vertu nú róleg, Phillidia, sagði hann huggandi, eins
og hann væri að tala við litið barn. — Hvað hef ég gert?
Hvers vegna viltu fara frá rnér?
Hún svaraði ekki. Dró sig bara frá honurn. Svo lyfti hún
höfðinu og augu þeirra rnættust.
Þegar hann sá þessa tvo dirnrnu brunna örvæntingar,
flýtti hann sér aftur að gripa i hana og snúa henni að sér.
— Segðu rnér hvað er að, grátbað hann hana. —- Veiztu
ekki, að ég vildi fórna lífinu til að gera þig harningju-
sarna?
Hún hló kuldahlátri, og harður hljórnurinn skeífdi hann.
Þegar hún leit aftur á hann, voru augu hennar einkenni-
lega tjáningarlaus.
— Þú virðist hafa verið reiðubúinn að fórna ýrnsu til að
gera rnig harningjusarna — og örugga! sagði hún beizk.
— Hvað áttu við? Það var skyndilega korninn hvass tónn
i rödd hans.
Hún losaði sig aftur úr taki hans. Hún var orðin ein-
kennilega róleg eftir fyrsta áfallið og hræðsluna.
Hún gekk þangað, sern dagbókin i skinnbandinu lá,
beygði sig niður og tók hana upp, slétti úr nokkrurn
krurnpuðurn siðurn og lokaði bókinni.
Siðan sneri hún sér aftur við og leit á Vane.
— Ég veit hvers vegna þú giftist rnér, sagði hún. — Það
er allt og surnt! Mér þykir leitt, að þú skulir hafa verið...
neyddur inn i erfiða aðstöðu. Eiginlega get ég ekki sagt að
ég ásaki þig...
— Hvaða bók er þetta, Phillidia? spurði hann hvasst.
— Dagbók föður rnins! svaraði hún. — Einkaritari hans,
Mary Findon, lét rnig fá hana. Það stendur allt hérna i
henni, svo geturn við ekki hætt að látast?
— Urn hvað ertu að tala? spurði hann, en var farinn að
finna til einhvers, sern rninnti á ofsahræðslu. Hvað i
ósköpunurn hafði Bernard Brereton skrifað i dagbókina
sina? Hann hafði þó ekki verið svo brjálaður að skrifa...?
— Hlustaðu nú á rnig, Phillidia, sagði hann ákveðinn. —
Áður en við höldurn áfrarn, þá vil ég gjarna segja þér, að
ég hef ekki hugrnynd urn það, að hverju þú hefur kornist...
eða heldur að þú hafir kornist að... á rneðan ég skrapp frá,
6.
{0T
Alþýðublaðiö
Fimmtudagur 19. febrúar 1976