Alþýðublaðið - 19.02.1976, Blaðsíða 13

Lif atvinnuknattspyrnumannsins er ekki alltaf dans á rósum. Hvergi i
nokkurri annarri atvinnugrein er eins stutt á milli skins og skúra. Tauga-
striðið er mikið fyrir hvern leik, og getur það jafnvel haft áhrif á leikmenn
löngu eftir að þeir eru hættir keppni. Hér á myndinni sést Martin Peters
mjög hugsandi eftir leikinn gegn Nantes.
þannig eru öll lið - og allar keppnisferðir. Þessi
saga segir frá ferð Tottenham Hotspur til Nantes
í Frakklandi, en gæti alveg eins lýst andanum hjá
hvaða liði sem er, ensku, hollenzku eða ítölsku.
Þetta er fyrsti hluti frásagnarinnar.
Árið 1972 birtist i
Sunday Times Magazine
grein eftir Hunter
Davies — þann er skrif-
aði sögu Bitlanna um
ferð knattspyrnuliðsins
Tottenham Hotspur til
Nantes i Frakklandi —
Island og Frakkland
léku þar i sumar — þar
sem liðið lék i UEFA
keppninni og var leik-
urinn háður árið áður,
en greinin birtist.
Knattspyrnumenn i
flest öllum löndum
heimsins, eru hetjur og
dýrlingar i nútimaþjóð-
félagi. Milljónir dá þá og
hrærast i vimu kringum
félögin, sem þeir dýrka,
ferðast með þeim, hvert
sem farið er á jarð-
skorpunni, og aðal-
umræðuefni þeirra eru
leikmenn liðs þeirra,
daginn út og daginn inn.
Þessi grein, eftir
Hunter Davies, gæti
verið næstum um hvaða
lið sem er, þ.e.a.s. ef það
félag þykir gott á
þessum eða hinum tima,
og á hvaða árj sem er
allt frá 1960. Ástæðan
fyrir þvi, að Hunter
Davies valdi Tottenham
er sú, að á þeim tima
var félagið með beztu
liðum Englands. Þeir
höfðu vorið áður unnið
Aston Villa i úrslitaleik
enska deildarbikarins
með 2:0, og hafði Martin
Chivers gert bæði
mörkin, og frami þeirra
stóð hátt i Englandi. Hér
á eftir fer greinin sem
heitir á ensku FAME is
the Spur.
„Við urðurn að vera kornnir til
Lundúnaflugvallar kl. 2, þar sern
leiguflugvél átti að fljúga rneð
okkur til Nantes. Þegar við
vorurn að afhenda farseðla okkar
við rnóttökuna, sáurn við kvik-
rnyndatökurnenn frá sjónvarpinu
vera að rnunda ljósin á vélunurn.
Einhver i hópnurn sagði, að þeir
hlytu að vera að biða eftir Martin
Chivers, sern þá var ekki korninn,
þvi að urn það leyti var „big
Chivers” álitinn einn bezti knatt-
spyrnurnaður á Bretlandseyjurn,
og sá, sern allir varnarrnenn ótt-
uðust rnest. begar Chivers rnætti
loksins, korn i ljós, að þeir voru
alls ekki að biða eftir honurn,
heldur konu og barni. (Innskot
blrn. Urn þetta leyti var rnikið
rnál gert i Englandi út af barni,
sern ungur Frakki hafði farið rneð
til heirnalands sins, og rnóðir
þurfti að höfða rnál til þess að fá
króann aftur til Englands.)
Leikrnenn Tottenharn þurftu að
vfkja til hliðar, þegar verið var að
rnynda konuna og barnið, sern
voru að korna frá Frakklandi.”
„Hópurinn frá Tottenharn, sern
var i ferðinni, voru alls 35 rnanns.
Sextán leikrnenn: Pat Jennings,
Phil Beal, Joe Kinnear, Mike
England, Cyril Knowles, Allan
Mullery, Martin Peters, Martin
Chivers, Steve Perryrnann, Alan
Gilzean og Jirnrny Neighbour,
auk 5 vararnanna, Roger Morgan,
John Pratt, Ray Evans, Pat
Collins og Daines. Þrir stjórnar-
rneðlirnir voru þarna auk nokk-
urra annarra rneðlirna i félaginu.
Varafrarnkværndastjórinn Eddie
Bailey, og þjálfarinn, Johnny
Wallis, og svo auðvitað frarn-
kværndarstjórinn Bill Nicholsson,
og til að fylla töluna 35 voru einn-
ig 8 blaðarnenn i förinni.”
Veðrið var rnjög slærnt rneðan á
flugferðinni stóð, en þrátt fyrir
það var rnikil og góð rnáltið borin
frarn. Flugvélin hristist og skókst
rneðan á fluginu stóð, og rnat-
urinn flaug út urn allt. Allir urðu
dálitið flugveikir, enginn þó rneir
en stærsti og sterkasti rnaðurinn i
hópnurn, Mike England. Chivers
fékk lánaða sigarettu og byrjaði
að reykja ótt og titt, til að róa
taugarnar, en þetta gerir hann
yfirleitt aldrei”.
Sjónvarpskvikrnyrídaitökurnenn,
blaðarnenn, ljósrnyndarar,
áhangendur Nantes og auðvitað
forseti félagsins, tóku á rnóti
Tottenharn á flugvellinurn. Menn
skiptust á kveðjurn, og forráða-
rnönnurn „Spurs” var boðið til
veizlu daginn eftir. Frarn-
kværndarstjórinn, Bill Nichols-
son, þakkaði kurteislega fyrir sig,
en sagði, að hann hefði rneiri
áhuga á að sjá leikvanginn, sern
leika átti á, og var ákveðið að það
skyldi leyft kl. 11 daginn eftir.”
Blaðarnenn frá dagblöðurn
Nantes vildu strax ná tali af
Chivers. Þeir hlupu á eftir honurn
og kölluðu rneð sinurn skernrnti-
lega frarnburði Mee-ster Chivers!
Þeir fengu hann loksins til þess að
standa l'yrir frarnan ljósrnynda-
vélar rneð vatnsbyssu i hendinni,
eins og hann ætlaði að fara að
skjóta. Hróður hans hafði þá lika
borizt alla leið til Nantes, hvar
sern það nú var, þvi að fæstir leik-
rnennirnir vissu alls ekki, hvar
það var i Frakklandi og kærðu sig
kollótta.
„Við fórurn rneð rútubil frá
flugvellinurn, til Central Hote),
nýtizkulegt og ekki likt hótelurn,
sern félagið notar á Englandi. Bill
Nicolson hafði valið það sjálfur.
Hann hafði varið viku áður til að
njósna urn Nantes-liðið, og kynna
sér aðstæður fyrir leikrnenn
sina.”
„Að leika i Evrópu er bæði
byrjunin og endirinn fyrir beztu
ensku félagsliðin. Hugur þeirra
stefnir á hverju keppnistirnabili
að standa sig það vel, að þeir geti
kornizt i einhverja hinna þriggja
Evrópukeppna rneð þvi að sigra i
Englandi. Keppni i Evrópu er
öðruvisi og rneð þátttöku þar
hefst ný barátta. Tottenharn hélt
fyrst innreið sina i Evrópukeppni
árið 1963, og þá unnu þeir, fyrst
allra enskra knattspyrnuliða,
Evrópukeppni, en það var
Evrðpukeppni bikarhafa. Þetta
var önnur urnferðin i UEFA-
keppninni. Sextiu og fjögur lið
höfðu, frá öllurn löndurn Evrópu,
hafið keppnina nokkrurn vikurn
áður. og núna voru 32 eftir.”
„Það er skrýtið að heyra Bill
Nicholson og Eddie Baily tala urn
Evrópu. Sjálfir, sern leikrnenn
rneð Tottenharn, kornust þeir
aldrei út fyrir landsteinana, og
sýnast svo garnaldags kringurn
öll hin nýtizkulegu hótel og leik-
velli. Þeir hafa þó ferðazt rnikið á
siðustu árurn. beir virka eitthvað
svo heirnsborgaralegir, ferðast-
rneð þoturn, en sarnt veit rnaður,
að þetta er allt rnjög frarnandi
fyrir þá. Ef allt stæði ekki eins og
stafur á bók, er rnaður viss urn,
að þeir vissu ekki sitt rjúkandi
ráð.”
„Þeir vissu, að þeir rnyndu eiga
i vandræðurn rneð Nantes, sern
hafði unnið frönsku deildar-
keppnina tvisvar nýlega og höfðu
rnikla reynslu i Evrópukeppni.”
„Þegar kornið var til hótelsins,
fóru leikrnennirnir til sérstaks
herbergis, þar sern þeir fengu te,
rneðan blaðarnenn og forráða-
rnenn félagsins fóru i aðalrnat-
salinn. Eftir tedrykkjuna fóru
leikrnennirnir að skoða herbergi
sin og bera þau sarnan. Spurn-
ingar og svör flugu á rnilli:
Hvernig er þitt sjónvarpstætki?
Aðeins eitt rninna er i liturn. Er
bar hjá þér? Við höfurn bar. Cyril
Knowles hefur sundlaug i sinu
herbergi. Svo kvörtuðu þeir, eins
og venja er, urn hótel. Öllurn
fannst hótelið subbulegt. bað var
ekki sérlega stórbrotið, en rnjög
franskt, rneð vingjarnlegu vinnu-
fólki, og skernrntilegu andrúrns-
lofti. Leikrnennirnir pöntuðu te og
ristað brauð upp á herbergin, en
voru ekki ánægðir, þegar brauðið
korn innvafið i plasti, eins og
barnarnatur. En jarðaberjarnauk
fylgdi, og rneð það voru þeir
ánægðir.”
Eftir tedrykkjuna ætluðu flestir
leikrnennirnir að taka sér göngu-
túr, en kornust ekki lengra en
rnetra frá dyrununurn, þvi að það
rigndi látlaust. Þeir sneru þar þvi
við og fóru inn i setustofuna,
surnir fóru að tala sarnan en aðrir
spiluðu á spil. Joe Kinner, Alan
Gilzean, Mike England og Cyril
Knowles eru spilafélagar, og þeir
voru setztir niður strax eftir
tedrykkjuna án þess að lita út
fyrir dyr.”
„Phil Beal, Roger Morgan,
Jirnrny Neighbour og ég ákváðu
að fá okkur göngutúr, þrátt fyrir
rigninguna. Við skuturnst urn 40
rnetra frá hótelinu og kornurnst
þar I skjól i rninjagripaverzlun.
Strax og þangað var kornið
byrjuðu Morgan og Beal að
spyrja afgreiðslukonuna aragrúa
af rneiningarlausurn spurningurn,
bendandi hingað og þangað og
biðjandi konuna urn að lofa sér að
skoða. Ifyrstu reyndi hún að gera
allt fyrir þá, en kornst svo fljót-
lega að þvi, að þeir voru rneð
fifialæti. Neighbour byrjaði að
hlæja aö fiflalátunurn og þegar
Morgan tók stóran hnif og stillti
sér upp eins og hann ætlaði að
skutla honurn i vegginn, var
konunni nóg boðið. En strákarnir
hlógu sig rnáttlausa, er konan
sagði við þá á frönsku: Sootie.
Sootie! Hvað þýðir það?”
„Við fórurn i skjól við dyrnár,
þegar út var kornið. Beal elti
stelpurnar. sern gengu frarnhjá.
og gekk til þeirra og bauðst til að
halda á regnhlifinni fyrir þær.
Þannig þokuðurnst við áfrarn frá
skýli til skýlis. Svo stoppuðurn við
við einar búðardyr, og þeir köll-
uðu ökurnenn, froskar og önnur
álika orð”.
„Matur átti að vera kl. 7.30 og
það rnátti velja urn kálfakjöt eða
steik. Á borðinu þar sern ég var
voru Beal, Neighbour. og Morgan
þeir einu sern báðu urn steik, en
leifðu næsturn öllu. Ég pantaði
bjór, en leikrnennirnir rnáttu það
ekki. Vinnufólkinu hafði verið
sagt að leikrnennirnir rnættu ekki
fá neitt sern innihélt alkóhól, að
rninnsta kosti ekki fyrr en eftir
leikinn. Við rnatarborðið voru alls
konar kvartanir og fiflalæti."
Fimmtudagur 19. febrúar 1976
Alþýðublaðið