Alþýðublaðið - 19.03.1976, Blaðsíða 11

bla^fd Föstudagur 19. marz 1976
Emma á Heygum les mikiö og
hlustar á útvarp. Hinsvegar
kærir hún sig ekkert um aö fá
sjúnvarp.
að vinna þegar maöur getur
það. En svo þegar heilsan er
búin, þá finnst mér lika allt búið
og timi til kominn að fara að
kveðja.”
Þegar hér var komið var
Emma búin að hella upp á
könnuna en hafði orð á þvi að
sér fyndist blaðamaðurinn æði
forvitinn. En það er nú einu
sinni svo, að vinna blaðamanns-
ins er m.a. fólgin i þvi að spyrja.
Þá brosti sú gamla og gaf með
þvi i skyn, að i þvi tilviki mundi
hún umbera forvitnina.
— BJ
í Siðumúla 21 hér i borginni
búa allmargar fjölskyldur og
einstaklingar, sem áður bjuggu
i Vestmannaeyjum, en af
ýmsum ástæðum fluttu ekki
aftur til Eyja eftir gos. Þetta er
eldra fúlk, sem allt hefur lokið
miklu og löngu lifsstarfi og
hefurnú breytt allmikiðum lifs-
hætti, eins og gengur og gerist
og á fyrir flestum okkar að
bggja-
• Dani í húð og hár
Blaðamaður Alþýðublaðsins
leit inn til fyrrverandi nudd-
konu, sem þar býr, Emmu á
Heygunij sem nú er um áttrætt.
Emma flutti til íslands frá
Færeyjum árið 1925 og hafði þá
búið þar með manni sinum og
tveim dætrum i tvö ár.
En þó að Emma beri þetta
mjög svo færeyska nafn er hún
samt eigi að siður Dani I húð og
hár. Þrátt fyrir það segist
Emma þó álita, að hún sé ef til
vill alveg eins mikill og góður
Islendingur og ýmsir aðrir, sem
eiga rætur sinar að rekja til
hinna ipnfæddu.
• Mikið nudd
Emma lærði nudd I Skodsborg
i Danmörku. Eftir að hingað
kom rak hún, ásamt systur sinni
önnu Katarine (Katy), nudd-
stofu i Vestmannaeyjum.
Þegar Katy svo giftist rak
Emma nuddstofuna áfram allt
þartiigaus i Vestmannaeyjum.
Þarmeð var stór punktur settur
aftan við mikið nudd og langan
starfsdag.
• Les mikið
— Hvernig finnst þér að búa
svona einni sér? „Ég hef nú
búið ein svo lengi, að það brey tir
nú ekki miklu. Annars finnst
mér þetta ágætt hér. Þetta fólk,
sem býr hérna I húsinu er allt
gamlir Vestmannaeyingar,
gamlir vinir minir. Annars er
Uppí á 3. hæð I Slöumúla 21 er setustofan. Þar er oft rabbað um eitt og annað, bæði gamlar minningar
úr Eyjum og svo daglega-'(viðburði.
ég mikið ein. Þó koma gestir
einstöku sinnum. Ég les mikið.
Sumar bækurnar les ég aftur og
aftur. Svo hlusta ég á út-
varpið.” — Hvað með
sjónvarp?
„Nei, ég hef engan áhuga á að
fá mér sjónvarp og það er ekki
af þvi að ég sé svo blönk.
Annars hef ég aldrei safnað
peningum. Peningar eru til að
kaupa fyrir og þaö hef ég yfir-
leitt gert.”
• Vildi geta eytt meiru
— Ertu hamingjusöm?
„Æi nei, þaðheld ég ekki. Ég
er alveg tilbúin að deyja.
Annars fer svo sem nógu vel um
mann.”
— Dugar ellilifeyririnn?
„Já, já. Ég borga lága húsa-
leigu og borða litið og eyði
reyndar mjög litlu. Þvi miður.
Ég vildi ég hefði heilsu til að
eyða meiru.
— Hvað álitur þú um ei-
lifðina?
,,Ég er trúuð, mjög trúuð.
Hún systir min, sem heimsótti
mig hérna fyrir jólin frá Banda-
rikjunum, hún er nú ekki
aldeilis á þvi að ég sé trúuð. En
það er nú hennar mál.”
• Vinnan gerir
fólk hamingjusamt
- Anægjulegustu minning-
arnar?
„Mér leið afskaplega vel i
Vestmannaeyjum. Þegar ég
var I fullu fjöri og gat unnið. Þá
var gaman at> vera til. Það voru
dásamlegirdagar. Þaðermikil
gæfa, að hafa nóg að gera og ég
tala nú ekki um, þegar maður
fær að vinna það sem maður
hefur ánægju af. Það er á hinn
bóginn jafn ömurlegt að fá ekki
IÐNAÐURINN VERÐUR AÐ FA AÐ
KEPPA A JAFNRÉTTISGRUNDVELU
Friðriksson, fyrrum formaður Félags ísl. iðnrekenda
segir Gunnar J
„Ég lit svo á”, sagði Gunnar
J. Friðriksson i samtali við
blaðið, „að væri vel búið að iðn-
aðrnum, þyrfti hann enga toll-
vernd. Hitt liggur i hlutarins
eðli, að frumskilyrði þess að
iðnaður geti þrifizt og blómgazt,
er að jafnvægi sé i efnahags-
kerfinu.
Verðbólga, eins og við höfum
búið og búum við, hlytur að
leika alla ákaflega grátt. Iðnað-
urinner atvinnugrein, sem stöð-
ugt þarf á að halda endurnýjun
og samhæfingu við það, sem
bezt er gert.
En þvi er ekki að neita, að
hann er þyngri i vöfum en svo.
að hann þoli til lengdar stórar
sveiflur.”
„Telur þú, að iðnaðurinn sé
hart haldinn i tollamálum?”
„Það mál er alls ekki einfalt
og verður ekki rakið I stuttu
rabbi. Hitt vil ég segja, að það
er mér mjög óskapfellt, ef gripa
ætti til innflutningshafta og
skömmtunar.
Ég vil berjast. En auðvitað er
það skilyrði, að sú barátta sé
háð á jafnréttisgrundvelli. Sé
þess ekki gætt hlýtur sá, sem
lakari hefur vopnin, að vera
dæmdur til ósigurs.”
„Og með jafnréttisgrundvelli
áttu við?”
„Þar kemur fleira en eitt til
greinaEn tökum t.d. möguleika
til fjárfestingarlána. Almennt
mun iðnaðurinn búa við 50% há-
mark þar, þó má vera að fisk-
iðnaður hafi eitthvað rýmri
kjör. En mér skilst, aö t.d.
fiskiskipakaup séu i miklu hærri
lánaflokki, allt upp i 95% lán,
þegar allt er talið og það sem
hagstæðast er. Svo er ekki þvi
að neita, að erlend samkeppni
getur verið erfið. Við skulum
taka til dæmis, að þeir, sem
geta varið stórum fjárfúlgum i
auglýsingar i áhrifamiklum
fjölmiölum, hafa allt aðra að-
stöðu til að selja sina vöru en
hinir, sem skortir fjármagnið”.
„Og þetta er ekki eingöngu
bundið við vörugæðin?”
„Nei, alls ekki. Margar is-
lenzkra iðnaðarvörurstanda hin
um erlendu fullkomlega á
sporði.”
„Hvað viltu segja um áhrif
nýgerðra kjarasamninga?"
„Mér virðist, að framhjá þvi
verði ekki komizt, að þeir þýði
verðlækkanir. Nokkur bót er i
máli, að áhrif þeirra koma i
áföngum. En það liggur I hlut-
arins eðli, að hækkun fram-
leiðslukostnaðar fari meira og
minna út i verðlagið. En verð-
bólgan er okkar mesta böl.
Vegna hennar gefst fyrirtækj-
um ekki kostur á að byggja sig
nægilega upp, og slhækkandi
verðlag kemur "fram i rýrnand'i'
birgðum nauðsynlegra hrá-
efna.”
„En telur þú ekki hreyfingu i
þá átt, að fólk kaupi fremur
innlendar vörur en útlendar?”
„Um það er erfitt að fullyrða,
en þó hygg ég að svo sé, enda er
þess full þörf. Kaup á innlend-
um vörum, sem eru jafngóðar
hinum erlendu er tvennt i senn,
gjaldeyrissparnaður og stuðn-
ingur við þjóðarhag. Þess
mættu landsmenn minnast. Og
eigi iðnaðurinn að geta uppfyllt
það hlutverk, að taka við og
veita atvinnu fyrirsjáanlegri
aukningu á vinnumarkaðinum,
er fátt brynna en að honum sé
fullkominn sómi sýndur.”
„Fullkomlega sammála. En
ertu bjartsýnn á, að þetta tak-
ist?”
„Það verður að takast, og ég
tel mig vera bjartsýnismann i
þvi efni, þó full nauðsyn sé að
viðhafa raunsæi i þessu sem
öðru.” lauk Gunnar J. Friðriks-
son máli sinu.
— OS