Alþýðublaðið - 19.03.1976, Blaðsíða 12

12
Föstudagur 19. marz 1976 bH&fa
HEILLAÓSKIR_____________
Megi honum lánast
baráttan á
öllum vígstöðvum
Hér koma til viöbótar nokkrar
heillaóskir, sem Alþýðuflokknum
bárust á 60 ára afmælinu.
Meö baráttukveðjum.
Norski verkamannaflokkurinn
sendi svohljóðandi skeyti:
Norski verkamannaflokkurinn
flytur ykkur sinar beztu afmælis-
kveðjur og óskar allra heilla i
framtiðinni. Baráttukveðjur. —
Reiulf Steen, Ingvar Leveraas.
Danskar kveðjur.
Danskir jafnaðarmenn sendu
þessar kveðjur:
Danskir jafnaðarmenn flytja
bræðraflokki smum á Islandi
hjartanlegar hamingjuóskir með
60 ára afmæli flokksins. Heill og
hamingja fylgi starfi flokksins á
ókomnum árum og megi honum
lánast baráttan á öllum vigstöðv-
um. — Anker Jöregensen, Kjeld
Olsen, Ejner Hovgaard Christi-
ansen.
Kveðja forsætisráðherra.
Fyrir hönd Sjálfstæðisflokksins
sendi ég Alþýðuflokknum beztu
heillaóskir á 60 ára afmælinu. —
Geir Hallgrimsson.
Frá þingflokki Sjálfstæðis-
manna.
Þingflokkur Sjálfstæðismanna
sendir Alþýðuflokknum kveðjur
og hamingjuóskir eftir sex ára-
tuga starf. Margs er að minnast á
langri leið, jafnt i baráttu and-
stæðinga, sem i samstarfi til
heilla landi og lýð. — Gunnar
Thoroddsen.
Frelsi, jafnrétti og
bræðralag.
Svolátandi skeyti barst frá
Sigurgeiri Kristjánssyni:
A 60 ára afmæli Alþýðuflokks-
ins sendum við okkar árnaðar-
óskir. Við lyftum höndum okkar i
bæn um að unga fólkið i landinu
hefji merki Alþýðuflokksins á loft
i framsókn sinni undir kjörorðinu
— frelsi, jafnrétti og bræðralag.
Alþýðuflokkurinn lengi lifi.
Fyrir hönd bakvarðasveita Al-
þýðuflokksins um land allt.
Kveójur frá Akureyri:
Sendum Alþýðuflokknum ham-
ingjuóskir á sextiu ára afmælinu.
Með flokkskveðju. — Kvenfélag
Alþýðuflokksins á Akureyri.
Gangið fram vasklega
enn.....
Frá Ingimar Jónssyni, fyrrum
skólastjóra barst eftirfarandi
skeyti:
60 árin til giftu fram
gengin,
gangið fram vasklega enn.
Vixlsporin skyldu þó ykkar
engin,
islenzkir jafnaðarmenn.
í vorsins þýðu......
Frá Albert Magnússyni á
Stokkseyri barst þetta skeyti:
60 ár og sviðið allt er breytt,
svelli og frera blindrar
vetrarnætur
Jafnaðarstefnan hefuróðum
eytt,
brumar fræ við jökulrætur.
t vorsins þýðu grýlukertin
gráta,
gróandans tár, sem jurtir vaxa
láta.
Rannsóknir eða aktaskrift?
Seinagangur i rannsóknum hefur undanfarið verið mikið umræðuefni
manna meðal. Þegar við horfum á þá staðreynd að enn er hið svokallaða
Jörgensensmál að þvælast milli Heródesar og Pilatusar i vörzlu réttar-
gæzlumanna og er þó liðinn um það bil áratugur siðan það skaut upp kolli-
num, hljóta menn að spyrja. Hvað er verið að dunda við allan þennan tima?
Er skipulagsbundið unnið að
þvi að flækja málaefni i stað þess
að greiða úr flækjum?
Hver hlýtur að verða niður-
staða fjölmargra mála, sem lúta
öðrum eins endemis seinagangi?
Landslýður hefur heyrt dæmi
um mál, sem var beinlinis
fyrnt þegar til átti að taka, svo
viðkomandi slapp á þann veg fyr-
irhornið, án dómsfellingar! Eng-
an skyldi furða á, þó almenningur
láti sér detta i hug, með réttu eða
röngu, að sitthvað fleira sé á reki
um fjörur réttargæzlunnar á voru
landi, sem svipað kann að vera
ástatt um.
Þetta hlýtur að vekja áleitnar
spurningar, sem beinllnis krefj-
ast svara. Hvernig er staðið að
rannsókn mála hér, sem taka svo
óstjórnlegan tima? Hvernig er
háttað vinnubrögðum rann-
sóknarmanna?
Að sjálfsögðu vill fólk á eng-
an hátt, að rannsóknum sé
flaustrað þannig af, að ekki komi
fram þeir þættir málá, sem ein-
hverju skipta, til að sanna sak-
leysi eða sekt sakborninga. Rétt
sinn skal hver hafa.
Mörg þúsund siður!
Upplýst er, að veslings sak-
sóknari rikisins hafi fengið ný-
lega inn á gólf hjá sér stóran
kassa, sem hafði inni að halda
gögn um hið svonefnda Alþýðu-
bankamál. Það er ennfremur
upplýst, að málsskjölin séu að
umfangi mörg þúsund blaðsiður!
Engin furða þó hárið á mönn-
um, sem þurfa að pæla gegnum
annað eins, þynnist, og þessi fáu,
sem eftir eru, bregði lit!
Hljótt hefur verið um þennan
málarekstur og almenningur hef-
ur ekki átt þess verulegan kost,
að vita um hvað allt þetta snérist.
Það mun þó nokkuð öruggt, eftir
þvi sem bezt er vitaö, að upphafið
er að rekja til lánveitinga til fá-
einna aðila, sem vafi gat leikið á,
hvort hefðu lagt fram nægileg veð
fyrir skuldum sinum við bank-
ann!
Það skal fúslega játað, að ekki
er ég kunnugur innan dyra i bönk-
um, allra sizt i lánveitingamál-
um. En ég hygg, að þeir muni
vera færri meðal almennings,
sem gleypa það agn með öngli og
sökku, að hér gæti verið um að
ræða afar flókna hluti. Þess ber
og að gæta, að yfirstjórn hvaða
banka sem er getur naumast
nefnzt þvi nafni, ef hún er óvit-
andi um stórfelldar lánahreyfing-
ar stofnunarinnar.
Nú hefur rannsókn i málinu
staðið það sem af er þessu ári og
nokkuð af liðnu ári. Menn hljóta
að lita sitt upp á hvern og furða
sig alvarlega, ef það tekur marga
mánuði að rannsaka hvert er
verðgildi veða, sem bankinn hef-
ur tekið fyrir lánum sem veitt
voru 8—10 manns! Og hver ósköp-
in eru á seyði, ef sú rannsókn þarf
að flennast yfir mörg þúsund
blaðsíður i málsskjölum?
Hafa rannsóknarmenn máske
verið að semja visindalegar dokt-
orsritgerðir um þessi mál allan
þennan tima? Spyr sá, sem ekki
veit.
Þvi er ekki að neita, að flestum
málum mun svo farið, að þau eru
samanslungin af aðalatriðum og
aukaatriðum. En vissulega er það
ótrúlegt, að inn i rannsókn á þvi,
hvort eignir, sem teknar eru að
veði fyrir lánum geti vafizt svo
mörg atriði, að þeim þurfi að gera
skil i umræddum pappirshaug.
Þetta sérstaka mál, sem hér
hefur verið litillega rætt og fyrir
sjónum almennings ætti að vera i
hópi hinna allra einföldustu, á
vist enn eftir að vera ráðgáta, að
minnsta kosti þar til saksóknari
hefur gefið sér tima til að lesa!
En sannarlega er ekki von að
greiðlega gangi um dómsmálin ef
annað eins og þetta er sönn
spegilmynd af vinnubrögðunum.
Mál er að öðru eins linni.
(Jddur A. Sigurjónsson
*
c>4stareldur*
eftir Valerie North.
Þaö voru erfiðustu bréfin. Þeg-
ar hún hafði lokið við þau, þá
hljómuðu þau alltaf eins og skáld-
saga, þó ekkert væri i þeim nema
sannleikur. Þau voru bara þannig
sett upp, að lif hennar var full-
komið og atvinna Vane hluti af
þvi.
Þetta kvöld átti hún enn erfið-
ara með að skrifa en venjulega,
og hún sa t bara og strikaöi á blað-
ið, en augu hennar voru full af
tárum.
Hún hafði grátið svo ósegjan-
lega litið, og jafnvel nú vildu tárin
ekki falla.
Hvað hefur komið fyrir mig?
spurði hún sjálfa sig.
Það var eins og hjarta hennar
væri frosið, og þó var það svo ó-
þolandi sárt.
Skyndilega lyfti hún höfðinu og
lagði við hlustir. Henni varö litið
á dyrnar á milli svefnherbergja
þeirra Vane. Dyr, sem enn höfðu
aldrei veriö opnaðar að kvöldlagi.
Hún hafði oft setið þarna eða
legið i rúminu og heyrt hann
hreyfa sig hinum megin við dyrn-
ar, og hún vissi, að hann var þar
núna. Hann var kominn heim, og
var farinn upp i herbergið sitt.
Og þá, einmitt þegar hún satog
horföi þangað, opnuðust dyrnar
skyndilega og Vane stóö og horfði
á hana.
— Ég var farinn að halda, að þú
svæfir, sagði hann. — Ég barði að
dyrum, en þú anzaðir ekki. Má ég
koma inn, Phillida? Það er nokk-
uð, sem ég verö að ræða viö þig.
Phillida sat andartak þögul og
horfði á manninn, sem hún var
gift. Svo sagði hún rólega:
— Já, auðvitað. Komdu inn.
En það var aðeins á ytra borð-
inu, sem hún var róleg. Hún fann
hvernig hjarta hennar sló á ein-
kennilegan og kvalafullan hátt,
og hún braut heilann um það,
hvort hann hugsaði eins og hún
um það, að þetta var i fyrsta
skipti sem hann hafði stigið fæti
sinum yfir þröskuldinn að svefn-
herbergi hennar siðan fyrstu ör-
lagariku nóttina.
Til að þjónustufólkið gerði sér
ekki grein fyrir þvi, að dyrnar á
milli herbergja þeirra Vane og
Phillidu væru tryggilega lokaðar
allar nætur, þá kom hann oftast
inn á morgnana, þegar hún var
komin á fætur eða fékk morgun-
mat i rúmið, eins og svo oft brá
við.
Nú gekk Vane aö snyrtiborðinu
og s tóö þar og horfði á það án þess
að sjá nokkuð. Hann flutti hlutina
til án þess að hafa hugmynd um
hvaðhann var aðgera,en myndin
af stúlkunni á bak við hann stóð
honum svo skýrt fyir hugskots-
sjónum, að hann þurfti ekki einu
sinni að lyfta höfði og lfta á speg-
ilmynd hennar... stúlku i þunnum
ljósbláum silkináttkjól með fjólu-
bláu og bleiku mynstri, stúlku
með mjúkt hár i sama lit og birki-
laufið að hausti, fullkominn
ramma fyriryndislega ávaltand-
lit hennar. Sólin i Suður-Frakk-
landi hafði litað húð hennar i
sama lit og ofþroskaðar ferskjur,
og á þeim grunni glóði munnur
hennar eins og rós.
Fegurð hennar hefði komið
hjarta hvers manns til að slá
hraðar, en fyrir mann, sem elsk-
aöi hana jafn mikið og hann með
nokkru móti gat elskað, sem
þráði hana og hefði gefið helming
lifs sins til að vita, að hún væri
hans, fyrir hann var þetta kvöl.
En hann hafði komist að sam-
komulagi við hana, og allt að þvi
ofstækisfull skyldurækni hans
bauð honum að halda þennan
samning.
Samt gerði hann sér grein fyrir
þvi, að það var kominn timi til að
rifa niður múrinn, sem hafði
sprottið upp á milli þeirra, múr-
inn, sem virtist vaxa hærri og
traustari dag frá degi.
Þegar hann hafði grátbeðið
hana um að gefa sér sex mánuði
af lifi si'nu, hafði hann vonað að
dagleg umgengni myndi smám
saman færa þau nær hvort öðru,
að hún myndi byrja að hugsa og
skilja, þegar fyrsta beizka áfallið
eftir hina hræðilegu uppgötvun
liði hjá. Nú var hann aftur á móti
búinn að sjá, að þó þau væru svo
nálægt hvort öðru, aö þau gætu
snert hvort annað, ef þau réttu út
hendina, þá hefðu þau samt ekki
getað verið fjær hvort öðru, þó
heill heimur hefði verið á mUli
þeirra.
— Phillida... Hann sneri sér
snöggt að henni, og þægileg rödd
hans var hörð vegna þess álags,
sem á honum hvildi. — Við getum
ekki haldið svona áfram.
Hjarta hennar sleppti úr slagi.
— Hvaðáttu við? spurði hún, og
hörfaði rétt aðeins.
Þegar hann sá þessa ósjálfráðu
hreyfingu, kreppti hann hnefana
fast.
— Ég meina, sagði hann, — að
meö hverjum deginum sem liður
er eins og við rennum lengra
hvort frá öðru. Ég vonaði, að við,
gætum alla vega vanist hvort
ööru.að þú myndir... lita öðrum
augum á máliö, þegar þú værir
búin að ná þér eftir fyrsta áfaUið,
myndir þá skilja, hversu lítil á-
hrif uppástunga föður þins hafði á
ákvöröun mina.... Hann bandaði
höndinni þreytulega. — Það er
engin ástæða til að endurtaka
þetta einu sinni enn.
— Hvað viltu að ég geri? spurði
hún. — Kannski væri það bezt, að
ég gerði eins og ég stakk strax
upp á, að ég færi heim tU Eng-
lands. Við gætum áreiðanlega
fundið einhverja afsökun um....