Alþýðublaðið - 24.08.1976, Blaðsíða 12

12
pCation \
F-51 „alvöruvél" I
CANON palmtronic F-51 reiknivélin kostar
aðeins kr. 15.870. Hún er með veldisvísi, sem
gerir vinnslubreidd hennar svo til óendanlega.
Þar sem við höfum margra ára reynslu í sölu
skólareikna viljum við benda kaupendum á
nokkur atriði við val véla.
1. Að varahluta- og viögerðaþjónusta sé full-
nægjandi.
2 Að rekstur vélanna sé ódýr (s.s. rafhlöður).
3. Að straumbreytir sé fáanlegur (f. mikla
notkun).
5. Að vélinni fylgi ábyrgð.
6. Síðast en ekki sist gerið verð og gæða
samanburð. Þaö ódýrasta er ekki ætið
ódýrast!
SKÓLAFÓLK, GERIÐ
SAMEIGINLEG INNKAUP —

HJA OKKUR VERÐUR ÞAÐ
MUN HAGKVÆMARA
SKHIFVELIN HF
Suðurlandsbraut 12, simi 85277 P.h. 1232

Söluskattur
Viðurlög falla á söluskatt fyrir júli-
mánuð 1976, hafi hann ekki verið
greiddur i síðasta lagi 25. þ.m.
Viöurlög eru 20% af vangreiddum söluskatti fyrir
hvern byrjaöan virkan dag eftir eindaga uns þau eru
orðin 10% en siöan eru viöurlögin 1 og 1/2% til viöbötar
fyrir hvern byrjaöan mánuö, talið frá og með 16. degi
næsta mánaöar eftir eindaga.
Fjármálaráðuneytið,
20. ágúst 1976.
Verkafólk óskast
Starfsfólk óskast strax til jarðvinnu-
framkvæmda. Upplýsingar i sima 50877 -
Loftorka H/F.
Volkswageneigendur
Höfnm fyrirliggjandi: Bretti — Huröir - Vélarlok — .
Geymsiulok á Wolkswagen I allflestum litum. Skipium á
. einúm degi meö ilagsfyrirvara fyrir ákveöiö verö.
Keyniö viöskiptin. • ,•
Bitasprautun Garðars Sigmundssonar.
Skipholti 25 Simar 19099 og 20988.

Valda reyking-
ar skalla?
Nikótin veldur
samdrætti i háræðun-
um með lasún hvata,
s e m h e i t i r
noradrenalin.
Þessi hvati sér t.d.
um samdráttinn i
andlitshúðinni — og
reykingamenn verða
fyrr hrukkóttir en aðrir.
Það er hægt að finna á
fingurbroddunum,
hvernig minna blóð
streymir um háræð-
arnar við samdrátt, og
hitastigið lækkar ört
við reykingar.
Áður en maður i hlýju her-
bergi kveikir sér I sigarettu, er
hitastig fingurgómsins ef til vill
32,5gráður. Eftir aö hann hefur
andaö djúpt aö sér sigarettu-
reyknum i fjórar minútur er
hitastig fingurgómsins 25 gráö-
ur. Þaö ris ekki fyrr en eftir
hálftima — og þá kemur að
næstu sigarettu.
Breski læknirinn J. H. Burn,
segir, aö þessu sé lika þannig
variö meö þær háræöar I hár-
sveröinum, sem fæöi hársekk-
ina meö sýru og næringu.
Nikótiniö lætur háræöarnar
dragast of oft saman og þvi fær
hársvöröurinn ekki nægilega
næringu. Hjá stórreykinga-
mönnum hljóta hárkirtlarnir
hreinlega aö þorna upp af
næringarleysi.
Þaö er kannski ekkert erfitt
fyrir þá hárfögru aö sjá
burstann hlaöinn hárum, en
hvað um okkur meö þunna hár-
iö?
Dr. Burn segir, aö þaö sé ekki
ótrúlegt, aö heilbrigöur og
kraftmikill maöur milli tvitugs
og þrltugs geti oröiö sköllóttur
af reykingum einum saman.
Og þar hafiö þiö þaö.
Við getum skrifað það á reikning tóbaksins, að nú ku menn l
verða sköllóttir af reykingum! Nikótinið veldur samdrætti i
háræðunum og dregur úr næringarstraumi blóðsins. Þetta f
getur haft geigvænleg áhrif á hárið.
FBAMHALDSSAGAM
„ViltþU búa til sósuna, Ruth?”
spurði Sara hversdaglega. „HUn
verður alltaf kekkjótt hjá mér.”
„Sjálfsagt, en hvað þiö voruð
góð aö búa til matinn. En, Bruce
— ég var aö hugsa um... Eg á við
eftir myrkur...”
„Samþykkt,” sagði Bruce.
„Við förum um leið og við erum
búin að boröa.”
Hann gekk aö boröinu og
byrjaði að setja kartöflustöppuna
á diskana.
„Bruce, þó!” sagöi Sara.
„Settu stöppuna I skál.”
„Hvers vegna óhreinka meira
en þarf?” spurði Bruce.
„Rétt.” Pat tók steikarapönn-
una af Söru og skellti kótelettum
á diskana. „Boröum og hlaupum
svo. Þið eigið aö sofa heima hjá
mér, stelpur.”
Hann rétti Ruth pönnuna.
„Búðu til sósuna,” sagöi hann.
„Karlmenn,” sagöi Sara.
„Óm ögulegir,” samsinnti
Ruth. Þær kinkuðu alvarlega kolli
hvor til annarrar.
Þau flýttu sér aöboröa og sögöu
ekki orö á meöan. Ruth var niöur-
sokkin I hugsanir sinar. Hún sá,
aö Bruce var óvenjulega hugs-
andi og þögull, en hún haföi sjálf
um svo mikiö aö hugsa, að hún
veitti þvi minni athygli en ella.
Bruce var fyrstur að ljúka viö aö
borða; hann skolaöi diskinn undir
vatnsbuninni og byrjaöi aö bera
af borðinu meö slikum hraða, aö
Pat varö aö hrifsa til sin diskinn
meö þriöju svinakótelettunni.
„Blddu, biddu. Hvaö liggur á?”
„Ruth hefur á réttu aö standa.
„Bruce teygöi sig eftir glasi. „Við
skulum koma okkur. Ég kom
seintheim. Ég heföi lagt til aö viö
færum þaö, en Sara var meö mat
tilbúinn og... Flýtið ykkur. Disk-
arnir geta beöiö til morguns. Ég
skal þvo þá upp...”
Stamiö og óöamælgin var svo
ólik Bruce, aö Ruth gat ekki ann-
aö en staraö á hann.
,,Þú hefur fundiö eitthvaö i
dag,” sagöi Pat og leit forvitnis-
lega á unga manninn.
„Kannski, ég á viö, það þarf
ekki að... Komum okkur! Ég segi
ykkur þaö heima hjá þér.”
Sara stóö hlýöin á fætur og
Bruce hentist kringum boröiö og
tók um hendina á henni.
,,Ekki þi — ekki þessa leið!”
,,Hvað f ósköpunum...” byrjaöi
Ruth.
„Viltu taka til einhver föt
handa henni, Ruth, og sækja káp-
una hennar? Svo förum viö út eld-
húsmegin.”
,,Já — auðvitaö.”
Meöan Ruth lét niöur náttkjól
Söru og slopp og tannbursta
ásamt sinu dóti, velti hún þvi fyr-
ir sér, hvaö Bruce vissi, sem heföi
gert hann svona hræddan. Þvi aö
hann var hræddur og ekki sjálfs
sins vegna. Hvað gat veriö verra
en þaö, sem þegar haföi komiö
fyrir þau?
II
En þaö kom ekkert fram um
kvöldiö, sem skýröi, hvers vegna
Bruce haföi veriö svona hræddur
og daginn eftir fóru Ruth og Sara
einar heim.
Þaö var dimmt I setustofunni,
enda dregiö fyrir alla glugga, og
rykkornindönsuöu I sólargeislun-
um, þegar Ruth dró frá.
„Þaö er skitugt hérna,” muldr-
aöi hún.
„Ruth...”
„Hvaö er aö? Finnst þér...”
„Nei, ekkert. Þaö finnst mér
skritiö. Hvernig getur allt veriö
eins og venjulega?”
„Ég skil þig...” Ruth leit frá
glugganum, ogyfir á teppiö. Þaö
heföi átt aö vera stór brunablett-
ur...
„Jæja,” sagöi hún og hristi sig
eins og til aö reka á brott alla
drauga. „Ég held, aö viö ættum
ekki aö vera mikiö hérna inni, þó
aö allt llti sakleysislega út. Ég
man eftir þvi, aö ég sá kassa I
gangskápnum, sem einhver bréf
virtust vera f. Viö skulum fara
meö hann inn i eldhús og llta á
bréfin, meöan viö fáum okkur
meira kaffi. Svo getum viö fariö
upp á loft seinna.”
Bréfin voru svo fróöleg og
skemmtileg, aö þær voru enn aö
lesa þau nokkrum klukkustund-
um seinna, þegar Pat baröi aö
dyrum. Hann notaöi fótinn en
ekki höndina, og Ruth sá, þegar
hún opnaöi aö þaö var vegna þess,
aö hann var meö fangiö fullt af
pökkum, sem hann henti á eld-
húsborðiö um leiö og hann
spurði:” Hvar er Bruce?”
„Ókominn.”
„Boröum meöan þetta er heitt.
Viö getum hitaö matinn upp
handa honum.”
Bruce kom meöan Pat var enn
aö opna litla kassa meö soyasósu
og sinnepi, og þau settust öll
saman til borös.
„ÞU ert óvenju ánægöur meö
þig,” sagði Ruth, um leið og
Bruce fékk sér af fallegum rétti
meönafni, sem ekki var hægt aö
bera fram, en sem samanstóð af
m.a. rækjum og baunum. „ÞU
hefur fundiö eitthvaö.”
,,Já.” Bruce kingdi, og nú
skildist betur þaö, sem hann
sagði. „Enþaöer ekkitilumræöu
viö matboröiö.”
„Viö gerðum ekki neitt nema
lesa,”sagöi Sara. „Égvaraölesa
gömul ástarbréf, og þau eru
frábær. Vitið þiö, aö ein kallaöi
manninn sinn „Hr. Campbell” og
þau höföu veriö giftl þrjátiu ár?”
„Það er þetta, sem er aö
nútima þjóöfélagi,” Pat hristi
höfuöiöog fékk sér meira sinnep.
„Viröingaskortur. Gamlar hefðir
brotnar.”
Ruth hló.
„En hvaö veöriðergott,” sagöi
hún. „Viö skulum ekki tala um
neitt áriðandi fyrr en eftir
hádegismatinn. Mér llöur alltof
vel til aö byrja á áhyggjunum.”
„Þaö er sumpart veöriö og
sumpart þaö, aö hér sitjum viö
eins og viö værum á skógarferö,”
sagöi Bruce. Hann setti rækju á
gaffalinn og horföi á hana meö
velþóknun. „Viö erum alltaf aö
boröa og/eöa drekka viö undar-
legar aðstæöur.”
„Og, elsku maöurinn minn,
gleymdu ekki aö boröa vel og
reglulega”, vitnaöi Sara I bréfin.
„Þetta skrifaöihún honum, þegar
hann var á ferðalagi. Þaö var gott
ráö.”
Ruth fannst þaö, þegar henni
varö litiö á Bruce. Hann var aö fá
bauga undir augun, og hún kunni
ekki viö augnatillitiö, sem hann
sendi Söru af og til.
Þau voru öll i góöu skapi meöan
þau voru aö boröa, en á eftir henti
Pat afgöngunum 1 bréfpoka og
bar þá út i öskutunnuna. Þegar
hann kom inn, sagöi hann:
„Eigum viö aö fá okkur kaffi
eða meira te? Viö skuium drekka
þaö Uti.”
Komdu
heim,
Ammí
Höfundur:
Barbara Michaels
Þýðandi:
Ingibjörg Jónsdóttir