Alþýðublaðið - 12.11.1976, Blaðsíða 2

2 STJORNMÁL
Föstudagur 12. nóvember 1976 HaXSö1
Útgefandi: Alþýðuflokkurinn.
Rekstur: Reykjaprent hf. Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Arni Gunnarsson. Fréttastjóri: Bjarni Sigtryggsson.
Aðsetur ritstjórnar er i Siðumúla 11, simi 81866. Auglýsingadeild, Alþýðuhúsinu Hverfisgötu 10 — simi 14906.
áskriftarsimi 14900. Prentun: Blaðaprent h.f. Askriftarverð: 1100 krónur á mánuði og 60 krónur i lausasölu.
TRYGGARI VINNA FYRIR
ALDRAÐA OG ÖRYRKJA
Hér á landi innheimtir
ríkið 3 1/2% launaskatt,
og renna 2% til Húsnæðis-
málastjórnar, en hitt í
ríkissjóð. Atvinnurekend-
ur greiða þennan skatt af
öllum launum starfsfólks
síns.
Um þessar mundir
liggur fyrir Alþingi
frumvarp til staðfesting-
ar á áf ramhaldi þessarar
skattheimtu. Enda þótt
atvinnurekendur kvarti
undan miklum launa-
tengdum gjöldum, verður
vart deilt um, að launa-
skatturinn er óhjákvæmi-
legur, sérstaklega sá
hluti hans, sem rennur til
Húsnæðismálastjórnar.
Þingmenn Alþýðu-
flokksins hafa flutt at-
hyglisverðar breytinga-
tillögur við stjórnarf rum-
varpið um skattinn. Þeir
leggja til, að öll laun
greidd til þeirra, sem eru
67 ára og eldri, eða til
fatlaðra, vangefinha,
þroskaheftra og ann-
arra, sem hafa 60% ör-
orku eða meiri, verði
undanþegin launaskattin-
um.
Ef þessar breytingar-
tillögur alþýðuf lokks-
þingmanna verða sam-
þykktar, mun gamla
fólkið og öryrkjarnir ekki
fá hærra kaup en áður.
Hins vegar mun það kosta
atvinnurekendur minna
að hafa þetta fólk í vinnu
heldur en yngra fólk og
heilbrigt. Með því að
gera atvinnurekendum
ódýrara að nota þetta
vinnuafl, mun atvinnu-
öryggi gamals fólks og
öryrkja aukast og líkur
þess á að fá störf verða
meiri en áður. I þessu
felst veigamikil umbót
fyrir allstóran hóp fólks,
sem ástæða er til að veita
meiri og tryggari atvinnu
en hingað til hefur verið.
Vonandi skilja þing-
menn stjórnarflokkanna
þýðingu þessa máls og
veita því liðsinni sitt.
Gamla fólkið og öryrkj-
arnir eiga skilið að fá
meira atvinnuöryggi og
auknar vonir um vinnu en
verið hefur.
RÍKISSTJÓRNIN TORVELDAR SMÍÐI
DVALARHEIMILA ALDRAÐRA
Árið 1973 setti Alþingi
lög, þar sem meðal ann-
ars var ákveðið, að ríkis-
sjóður skyldi greiða
þriðjung af bygginga-
kostnaði dvalarheimila
aldraðra, svo og tækjum
og búnaði þeirra.
Tveim árum síðar,
1975, setti þingið f yrir til-
hlutan ríkisstjórnar lög
um ýmis konar sparnað í
rekstri ríkisins, og var
eitt það, að fella niður
þessa hlutdeild ríkissjóðs
i byggingu dvalarheimil-
anna. Mörg sveitarfélög
höfðu hraðað byggingu
ýmis konar bústaða fyrir
aldraða í trausti þess, að
ríkið stæði við loforð lag-
anna og greiddi þriðjung
kostnaðar. Við þetta var
ekki staðið, og verða
sveitarfélögin nú að bera
kostnaðinn allan, sem er
þeim þung byrði.
í þessu sambandi er
rétt að minnast þess, að á
höfuðborgarsvæðinu eru
reist stór og myndarleg
dvalarheimili fyrir happ-
drættisfé, sem safnað er
um landið allt. Reykjavík
og nágrannabyggðir hafa
því mun betri aðstöðu en
önnur sveitarfélög, og er
það varhugavert mis-
rétti. Sérstaklega verður
að gæta þess, að draga
ekki allt gamla fólkið frá
heimabyggðum sínum til
höf uðborgarinnar, heldur
verður að skapa því að-
stöðu til að eyða elliárun-
um í heimabyggðum sin-
um, ef það vill.
Þingmenn Alþýðu-
flokksins hafa flutt um
það frumvarp á Alþingi,
að aftur verði tekin upp
sú regla, að ríkissjóður
greiði þriðjung af kostn-
aði við byggingu dvalar-
heimilanna. Hefur þetta
frumvarp fengið góðar
undirtektir, til dæmis í á-
skorun bæjarst jórnar
Akraness á Alþingi og í
einróma samþykkt Sam-
taka sveitarf élaga á
Vesturlandi. Munu sveit-
arstjórnarmenn, sem
bezt þekkja þetta mál,
vera sammála um, að ó-
hjákvæmilegt sé að rétta
aftur hlut landsbyggðar-
innar á þessu sviði, svo að
margvísleg dvalarheimili
aldraðra, stór og smá,
geti risið í öllum lands-
hlutum og gamla fólkið
búið þar sem það sjálft
vill síðustu árin, en hrek-
ist ekki milli byggða.
B. Gr.
Áskriftarsfmi Alþýðublaðsins er 14900
EIN-
DÁLKURINN
Allir með strætó...
Þeirri skoðun
hefur oft veriö
fleygt, að meö
bættu leiða-
kerfi strætis-
vagna, tiðari
ferðum, betri
biðstöðum og
lægra gjaldi
mætti draga
verulega úr
notkun einkabila og spara þjóðfé-
laginu þannig dýrmætan gjald-
eyri. Auk þess myndi slik lausn
draga úr umferðarslysum og slá
á frest dýrum en óumflýjanlegum
framkvæmdum til lausnar um-
ferðarvandanum á höfuðborgar-
svæðinu.
Páll Bergþórsson viðraði þessa
hugmynd enn einu sinni i Dag-
blaðinu nýverið, og nú hefur
Þjóðviljinn borið þetta undir
Eirik Asgeirsson, forstjóra SVR.
„Hann sagði að skv. reynslu er-
lendis skipti fargjaldið minna
máli en margt annaö. t erlendri
könnun sem gerð var meöal far-
þega i strætisvögnum kæmi fram
að þeir settu t.d. tiöni ferða, með-
alhraða vagna, þægindi i vögn-
um, gönguleið að heimili, skýlis-
aðstæður ofl, ofar en fargjaldið. 1
Róm var gerð tilraun með aö hafa
ókeypis i vagna og leiddi hún til
5% aukningar i vögnunum og
teldist það ekki mikið. Tilraun
var lika gerð i Moskvu en horfið
frá henni af þvi að slæpingjar og
drykkjumenn settust að i strætis-
vögnunum og héngu þar allan
daginn. í Reykjavik hefðu starfs-
menn strætisvagna og lögreglu-
þjónar frikort i vagnana en virt-
ust þó nota einkabila til jafns við
aðra. .
Eirikur var ennfremur spurður
að þvi hvort gert hefði verið upp
kostnaöardæmið einkabill gegn
strætisvagni og þá teknir allir lið-
ir inn td. slit á götum, bensín-
eyðsla osfrv. Eirikur sagði svo
ekki vera en þetta dæmi væri i si-
auknum mæli tekið með i reikn-
inginn þegar borgir væru skipu-
lagðar og frá þjóðhagslegu sjón-
armiði léki enginn vafi á þvi að
strætisvagnaferðir borguðu sig
betur en einkabilaferðir. En eina
ráðið til að auka farþegafjölda
strætisvagnanna virtist vera að
þrengja að einkabilnum með
þvingunum td. með þvi að fækka
bilastæðum.
En hvað þá um að auglýsa bet-
ur strætisvagnaþjónustuna? Um
það atriði sagði Eiríkur að hefði
mikið verið rætt á fundum en skv.
reynslu erlendis væri það talið
skipta afarlitlu máli. Gerð hefði
verið könnun á þvi hvað kostaði
að auglýsa i fáein skipti dálitið
myndarlega I dagblööunum hér
en komið i ljós aö það kostaði 1 1/2
miljón sem væri há tala. Engin
ákvörðun hefur þvi verið tekin
um auglýsingaherferö.
Þá sagði Eirikur að sums stað-
ar erlendis væru seld mánaðar-
kort eöa ársfjóröungskort sem
giltu i strætisvagna og hefði það
aðallega verið gert til að létta af
bilstjórum vinnu viö að skipta
peningum. Hér væru notaðir mið-
ar og ekki skipt peningum og væri
sú aðferö slxt lakari. Ekki taldi
Eirikur að árskort yrðu til að
auka að ráði farþegafjölda.
Að lokum kvartaði Eirikur und-
an þvl að þegar pólitikusar væru
að gagnrýna strætisvagnakerfið,
hvar I flokki sem þeir stæðu, væri
það yfirleitt af lltilli reynslu þvl
að þessir menn ættu undantekn-
ingalaust einkabila og stigju
aldrei fæti upp i strætisvagn.”
í hóp'inn
Bætist í vaxandi hóp nyrra
askrifenda Alþýóublaósins.
Askrift erodyrari en lausasala
— og tryggir blaðió heim á
hverjum morgni.