Alþýðublaðið - 12.11.1976, Blaðsíða 7

biaðið Föstudagur
12. nóvember 1976
IÞROTTIR 7
Gamlir knattspyrnu-
menn eiga oft
við áfengisvandamál
að stríða
Brezk athugun hefur
leitt i ljós, að ræðar-
arnir frá Cambridge og
Eton lifa að meðaltali
sex árum lengur en
bekkjarfélagar þeirra
og finnskir skiðamenn
sjö árum lengur en
meðaltalið segir til um.
En þetta er alls ekki
einhlitt. Tveir norskir
prófessorar hafa rann-
sakað iþróttamenn,
sem fæddust árið 1913.
Rannsóknirnar hafa
staðið siðan 1963, en
ennþá er mikið verk
eftir óunnið.
„Hér er þörf mikilla rann-
sókna”, segir prófessor Gösta
Tibblin i viötali við blaðið Afton-
bladet. „Tölulega séð kemur i
ljós, að hóparnir glimumenn,
boxarar og knattspyrnumenn -
eiga við mikið áfengisvandamál
að striða.”
„Það þýðir, að þessar iþrótta-
greinar eru áthæ.'ttusamar. Af
hverjum þremur iðkendum,
hefur einn áfengisvandamál.
Leiðtogar og þjálfarar ættu að
kynna sér málið, ræöa um það
við leikmenn og vara þá við.
Samfélagið styrkir iþróttirnar
fjárhagslega. Það ætti að vera
skilyrði fyrir fjárveitingum, að
slik fræðsla færi fram”. Pró-
fessor Tibblin tekur fram, að
tölurnar sanna ekki, að knatt-
spyrna eða glima sé orsök meiri
áfengisnotkunar:
„Það geta legið aðrar ástæður
að baki”, segir hann. „Hugsan-
legter, aðsú manngerð, sem er
veik fyrir áfengi, hafi einnig
mikinn áhuga á einmitt þessum
iþróttagreinum”.
„Til þess að varpa ljósi á
þetta mál, verður að fá saman-
burðar rannsóknir, svonefnda
tölfræðilega tvibura, sem sagt
mann með sama bakgrunn og
iþróttamaðurinn, en sem hefur
aldrei stundað iþróttir. Þá er
hægt að komast að því, hvort
iþróttin hefur haft spillandi
áhrif”, segir prófessor Tibblin.
Rússarnir eru nú farnir að undirbúa Ólympiuleikana, sem
halda á í Moskvu 1980, af fullum ki afti. Alþjöða Olympiu-
nefndin ákvað að siglingakeppnin skyldi fara fram i
borginni Tallin, sem er höfuðstaður Estoniu.
Þessar myndir eru af lflkani af keppnissvæðinu i Tallin.
Alþýðublaðið mun næstu daga birta nokkra
frásagnaþætti Sæmundar G. Lárussonar, bifreiða-
stjóra. Þar stiklar hann á ýmsu úr ævi sinni, vlkur að
mönnum og máiefnum og greinir meðal annars frá
viðhorfum sinum til þess flokks sem hann lengst af
studdi, Framsóknarflokksins. Sæmundur bauð Tlm-
anum þessa grein til birtingar, en ritstjóri Tlmans vildi
ekki birta hana. Morgunblaðinu var þá boðin birting
hennar, en þar fór á sömu leið. Hér birtist fyrsti þáttur
greinarinnar, en birtingu hennar lýkur f næstu viku.
Sæmundur G. Lárusson skrifar:
1. þáttur
Sjómaður, bóndi og bifreiðastjóri
Allar þessar atvinnu-
greinar hefi ég reynt og
tel mig þvi geta gert á
þeim nokkurn saman-
burð.
Þegar ég var 18 ára
fór ég i fyrsta sinn á
vertið. Þá voru engin
farartæki og ferðuð-
umst við fótgangandi
með dótið okkar alla
leið til Borgarness.
Þaðan fórum við með
gufubáti, sem mig
minnir að hafi heitið
Skjöldur og gekk á
milli með viðkomu á
Akranesi.
Þegar til Reykjavikur kom,
voru allmargir af Suðurnesjum
ábryggjunni, og voru að svipast
eftir mönnum á bátana slna, og
vorum við ráðnir þrir saman
samdægurs, Kristinn bróðir
minn, Benedikt S. Kristjánsson
frá Stóramlula, félagi okkar og
samsveitungi okkar, og ég. Viö
vorum ráðnir á sama skipið,
Hraunskipið, eins og það var
kallað. Eigandi þess var Hafliði
bóndi ásamt Sigriði konu sinni
en Gisli sonur þeirra var for-
maður á skipinu.
Þarna leið okkur vel, en ekki
myndu ungu mennirnir nú á
dögum vera ánægðir með það
kaup sem þá var borgað fyrir
þann tima fram til 11. mai, en
það voru þrjú hundrúð krónur.
Eg gæti samt trúað, að okkur
hafi orðið eins mikið úr þvi og
tugum þúsunda nú, svo er vit-
leysan orðin á öllum sviðum.
Eftir þetta var ég á ýmsum
stöðum og siðan á togurum ver-
tið eftir vertið, það var áður en
svefnlögin komust á og farið var
með mann eins og þræl. Aldrei
var f arið úr fötum eftir að skipið
komstá miðin fyrr en skipið var
fullt, og ekkert hirt nema þorsk-
ur og stórlúða. Allri ýsu, kola og
smálúðu var mokað fyrir borð.
Sannast sagna ofbuðu manni
þessar aðfarir, en sannleikur er
þetta samt.
Ég var eina vertið á enskum
togara, sem gerður var út frá
Hafnarfirði, og fiskuðum við i
salt.
Þeir réðu sextán íslendinga á og
við vorum við alla vinnu á dekki
og i lest. Einn okkar var stýri-
mannslærður og var hann fiski-
lóss og réði allri okkar vinnu
bæði i lest og á dekki. Brezku
yfirmennirnir voru rólegir og
mjög góðir i allri umgengni.
Þegar þetta var, voru gerð út
frá Hafnarfirði tvö skip frá
sama félagi og yfirmennirnir
sigldu þeim upp að, og tóku um
borð islenzkar áhafnir. A þess-
um siðustu sjómennskuárum
minum var ég að búa smá-
búskap og stundaði vinnu utan
heimilis lika og fór á vertiðir
eins og að framan greinir.
Sveitin hefur alltaf heillað mig
meira en sjórinn, og gerðist ég
bóndi. Læt ég hér lokið frásögn
af sjómennskuárum minum.