Tíminn - 19.04.1966, Blaðsíða 11

f
MUÐJUDAGUR 19. apríl 1966
TÍMINN
11

A
TOM TULLETT
41
Oftast dirflst fómarlambið ekki að kalla á lögregluna af
ótta við að hann verði talinn samsekur. Láti hann verða
af því færa bófarnir sér til vamar að hann hafi átt frum-
kvæðið að viðskiptum þeirra. Gagni það ekki bjóðast þeir
til að skila aftur helmingnum af upphæðinni, og oftast er því
boði tekið.
Eitt sinn náðist sérstæður svikahrappur fyrir þá sök eina
að kona lögreglumanns hjá Alþjóðalögreglunni gerðist svo
djörf að gægjast í verki manns síns að honum sofandi.
Það var upphafið á síðasta kaflanum í sögu „greifans“.
eins og Edward Johnston-Noas titlaði sjálfan sig.
Upphafið var að á fimm mánuðum 1950 sveik þessi fyrr-
verandi málafærslumaður og orðlagði kvennabósi 21.500 ster
lingspund út úr 71 manni í húsnæðisvandræðum. Aðferð hans
var einföld og árangursrík. Hann auglýsti tvær íbúðir til
leigu. Þetta var irni það leyti þegar húsnæðisvandræðin voru
mest í London. Hann bæði „leigði“ íbúðimar og „seldi“ hús-
gögnin í þeim fjölda fólks samtímis. Hann tók við fyrirfram-
greiðslu af læknum, embættismönniun og tugum nýgiftra
hjóna.
Þegar óþolinmóður „leigjandi“ kom og kvartaði, leit
gervigreifinn á hann gegnum einglyrnið, lofaði endurgreiðslu
á framlagi hans og gaf í skyn að íbúðin færi til næsta manns
á biðlista. Þetta nægði ævinlega til að eyða gransemdum
manna, sumir báðust meira að segja afsökunar á framkomu
sinni.
Loks snera þó sumir sér til lögreglunnar og aðrir til blað-
anna. Rannsókn var hafin og brátt sá Johnston-Noas fram
á að annaðhvort varð hann að flýja land eða fara í fangelsi.
Hann kaus fyrri kostinn og ætlaði til Parísar.
Enn hafði hann nóg fé til að borga vel þeim sem átti
að sjá um flóttann, og kvöld nokkurt í apríl 1950 var ekið
með hann til Newhaven á Ermasundsströndinni. Þar var hann
geymdur uppi á hanabjálka næstu nótt. Að morgni var farið
með hann niður að sjó, þar sem lítill bátur beið. Fyrst varð
hann að borga 250 pund og síðan reyndi hann ásamt skips-
höfninni að ýta farkostiniun á flot. Sjór var úfinn og kastaði
bátnum jafnharðan upp í fjörana. Loks varð greifinn að gef-
ast upp, holdvotur og skjálfandi af kulda, og gista næstu nótt
í Brighton.
Næsta dag tókst honum að komast á smáflugvél fra Lympe
ta Le Bourget. Hann bar vegabréf með nafninu „Charles
Tagg“ og slapp í gegmun vegabréfaskoðunina.
Callaghan lögreluforini sem stjómaði rannsókn málsins
komst nú að raun um að sökudólgurinn var horfinn. Hann
sendi lýsingu til Alþjóðalögreglunnar. Yfir starfsliðinu á að-
alskrifstofunni var um þessar mundir ungur lögreglumaður
að nafni Roger Ravard. Hann lét ljósmynd af hinum eftir-
lýsta Englendingi í veski sitt. Ekki gat hann granað að mað-
urinn sem hann leitaði átti í baráttu við að draga fram lífið
þarna í borginni.
Högum greifans sjálftitlaða hafði heldur en ekki hrakað.
Alla ævi hafði hann lifað í vellystingum og ungur erfði hann
100.000 sterlingspund. Málafærslumannsstarfið hafði fært
honum miklar tekjur, kvenfólkið elti hann á röndum, veizlur
hans í skrauthýsi í Mayfair vora frægar. Nú var hann pen-
ingalaus, soltinn og einu fötin sem hann átti voru orðin slitin.
Þótt hann væri fæddur í París, kunni hann aldrei frönsku
til neinnar hlítar, og erfitt var að fá atvinnu. Hann varð
uppþvottamaður í veitingahúsi, snapaði mat og svaf i óþrif-
legum og rökum afkimum. Að þvi kom að hann fór að
flakka milli sveitabæja og vinna fyrir mat sínum með snún-
ingum.
Eitt sinn hafðist hann við í hænsnáhúsi í sex viikur og át
maís þegar annað var ekki að hafa. Svo varð heppnin hon-
um hliðhollari, félag brezkra uppgjafahermanna í París gaf
honum fatnað og skotsilfur, hann fékk vinnu í birgðageymslu
brezka sendiráðsins við húsþrif og sendiferðir. Hann stað-
næmdist þar lengi og gaf lítinn gaum fríðri, ungri konu
sem vann þar líka.
Sú kona varð honum fótakefli, því hún var eiginkona Rog-
ens Ravards. Snemma morguns, þegar bóndi hennar var ekki
vaknaður, vantaði hana peninga til að borga heimsendar vör-
ur. í stað þess að vekja hann fór hún í veski hans til að
ná í peningaseðil, en þá datt lítil ljósmynd á gólfið. Húr
tók hana upp og ætlaði að koma henni fyrir aftur, en sá
þá að þetta var mynd af goskarlinum í birgðageymslunni
þar sem hún starfaði. Nú var hún í Mípu, hún vissi að maður
DANSAÐÁ DRAUMUM
Hln hjúkrunarkonan náði henni
og hló, móð og másandi.
— Hvert í ósköpunum ertu að
flýta þér svona? Ertu að hlaupast
á brott? spurði hún.
— Efcki alveg, svaraði JiE. Ég
ætalði aðeins að fá mér dálítið
frískt loft, meðan tími gefst.
En Judy 0‘Farrell, sem hafði
verið bezta vinkona Jill, frá því
að þær byrjuðu sem hjú'krunar-
nemar í St. Monica, lét ekki gabba
sig.
— Hvað er að? spurði hún,
og blá augu hennar sem venju-
lega voru hlæjandi, rannsökuðu
andlit vinkonu hennar áhyggju-
fulL
— Þú hefur þó efcki verið tek-
in fyrir? Ég sá, að þú fórst inn
til yfirhjúkrunarkonunnar.
— Nei, guð hjálpi þér! svaraði
JM, síðan reyndi hún að losa sig
úr klípunni með því að slá öllu
upp í grín.
— Ég hef ekki verið rekin fyr-
ir að vanrækja sjúklinga mína,
eða daðra við karlpersónur starfs
liðsins!
— Spítalinn mundi sannarlega
hrynja, ef það gerðist elskan. Þú
ert areiðanlegasta og virðulegasta
veran í honum, sagði Judy. En
HERMINA BLACK
ef yfirhjúkrimarkonan sendi eftir
MÉR, þá þyrfti efcki að segja þér,
að allt væri í báli og brandi!
Hin rauðhærða og bláeyga Judy
var fæddur írsfcur uppreisnarsegg
ur með ótafcmarkað magn af góðu
skapi, sem var alltaf að koma
henni í vandræði.
— Jæja, hvað vildi hinn mikli
hvíti höfðingi þér? spurði hún.
Jill gat ekki gert að sér að
brosa, þó að hún hristi höfuðið
ávítandi þegar hún svaraði:
Það á að setja mig yfir nýjan
sjúkling. Dansmærin Sandra St.
Just er væntanleg hingað til að
ganga undir uppskurð.
Judy glennti upp augun.
— Sjálf St. Just! Það er aldr-
ei! Hver er sfcurðlæfcnirinn? Eða
eiga allir læknar Haxley Street að
vinna verkið?
— Nei!
Augu Judy glömupðu.
— Segðu mér meira, Jilly.
Frænka mín er í St. Monica, og
hún segir að hann sé laglegasti
lyflæknirinn, sem hún hefur séð,
— ég meina skurðlæknir. Litla
hjartað mitt er þegar farið að
slá ótt og títt.
— Þvaður! sagði Jill hvasslega
og reyndi að telja sjálfri sér trú
um, að ef hún gæti talað um hann
á þennan hátt, þá hlyti allt að
vera í lagi, og það væri aðeins
áfallið, sem hefði komið henni úr
jafnvægi.
— Hann hefur engan tíma fyrir
kvenfólk og i augum hans eru
hjúkrunarkonurnar aðeins vélar,
— en guð hjálpi þeim samt, ef
þeim verður eitthvað á!
— Ekki láta litla stúlku verða
fyrir vonbrigðum, bað Judy. Þú
þekkir þó tilihneigingu mína til
hetjudýrkunar. En Kathleen segir
samt, að hann geti verið hræði-
lega óheflaður, en þegar hann er
elskulegur, gleymir maður því
samstundis og fellur flatur fyrir
honum!
— Og þá stígur hann yfir þig
og furðar sig á, hvaða ójafna
þetta hafi verið á gólfinu, sagði
Jill þurrlega og óskaði, að hjarta
hennar gæti slegið eðlilega.
Judy greip lokkandi um hand-
legg hennar.
— Segðu mér elskan, — Er
draumur hverrar stúlku um ástar
ævintýri á spítala?
— Vertu ekki svona barnaleg!
Jill losaði sig og rödd hennar, sem
var venjulega svo viðkunnanleg,
var nú kuldaleg
— Hann er harður sem stál og
hugsar aðeins um vinnuna. Og
það er tími til kominn, að þú
hættir að falla í trans fyrir lækn
um. Það er óafsakanlegt. Ef ég
vissi ekki, að það gerði engum
mein —
— Ekki vera reið — það ætti
að vera leyfilegt, að láta sig
dreyma. Ekki skamma ég þig, þó
hugmynd þin um skemmtun sé
fólgin í heiðursmerkjum og spít-
ala til að stjórna!
En það átti ekki við Judy að
vera gröm lengur en stutta stund
og andartaki síðar var hún garin
að reyna að lokka JM aftur.
— Er hann mjög laglegur?
Jill gat ekki annað en hlegið.
— Þú ert óforbetranleg, til
kynnti hún. Og það, sem þú þarfn
ast, er löðrungur. Hann er —
mjög sérstakur. En gleymum þvi
— Þú munt sjá nóg af honum
næstu vikurnar. Og —þó ég viti,
að þetta verður mjög athyglisvert
tilfelli, — þá er þér velkomið að
taka það að þér, ef yfinhjúkrunar
fconan samþykkir það.
— Yndisleg von! andvarp-
aði Judy. En ég þori að veðja, að
það er ekki til sú hjúkrunarkona,
á þessum stað, sem vildi ekki fús
lega fóma augntönninni fyrir að
vera í þínum sporum. Þó skurð-
læknirinn væri ekki talinn með,
þá hlýtur að vera dásamlegt að fá
að hjúkra Söndru St. Just — marg
ar frægar persónur munu koma að
heimsækja hana.
— Jæja, þið getið allar beðið
um eiginhandar undirskrift, þeg
ar hún er orðin nógu hress, sagðí
JM. Eg verð að þjóta núna, eg
er búin að slæpast allt of lengi.
— Og hún hraðaði sér á brott,
þakklát fyrir að vera laus. Hún
hafi bjargað sér vel frá þessu,
þvi þrátt fyrir ærs) vinkonu sinn
ar vissi hún, að Judy sá oft raik-
ið meira en henni var ætlað. Það
var gott, að hún hafði yfirgefið
St. Moniac, áður en Vere Carring
ton kom til sögunnar, og vissi
ekkert um ástæðuna fyrir þvi, að
hún — JM — hafði skyndilega
ákveðið að yfirgefa London.
Ef hún hefði aðeins getað beðið
yfihhjúkrunarkonuna að láta ein
hverja aðra taka að sér þetta
„merkilega tilfelli“, ef hún að-
eins gæti fundið afsökun til að
biðja hana þess, jafnvel núna, á
síðustu sundu. En hún gat imnyd
að sér óánægða rödd yfirfijúkrun
arkonunnar svyrja kuldalega:
'— En systir Porster. Hvaða
ástæðu hefur þú fyrir þvi að vilja
ekki taka þetta tilfelli að þér?
Og hvernig gæti hún svarað:
— Ég get efcki þolað það, vegna
þess, að ég bar vUlta og vonlausa
ást í brjósti til Vere Carrington,
— og veit ekki hvernig ég á að
geta hitt hann aftur, á hverjutn
degi, þó svo hann vissi aldrei, að
ég væri til —
Þegar allt fcom til alls, hafði
hún gefið upp á bátinn allt, sem
henni var kærast i St Monica,
þannig. að hún mætti læknast af
þessari leyndu ást, sem, þvert á
móti vilja hennar, hafði vaxið, og
vaxið. unz hún ógnaði með bví,
ÚTVARPIÐ
ÞrtCjudagor 19. aprfl
7.00 Morgunútvarp 12.00 Hádegis
útvarp. 13.15 Við vinnuna. 14.
40 ViS, seim heima sitjum. :5.00
Miðdegis-
útvarp.
16.30 BfSdegis
útvarp. 17.20 FramburSarkennsIa
í dönsku og ensku. 18.00 Tónlist
artími barnanna. GuSrún Sveins
dóttir stjórnar timanum 18.30
Tónleikar. 19.20 VeSurfregnlr. 19.
30 Fréttir. 20.00 Einsöngur f út-
varpssal. EiSur Á. Gunnarssor
ssragur viS undirleik GuSrúnar
Kristinsdóttur. 20.20 Dagskríi um
Jónas GuSlaugsson skáld. GuS-
mundur Gislason Hagalin Hyiur
erindl um skáldiS.. GuSrún GuS
laugsdóttir og Jón Júliusson lesa
úr verkum Jónasar GuSIaugsson
ar. 21.20 FiSlukonsert nr. 1 i g-
moll, op. 26 eftir Max Bruch.
Isaac Stern og Fflharmoniuhljóm
sveitin leika; Eugene Ormandy
stj. 21.45 LjóS eftir erlend skáld
Þóroddur GuSmundsson þýddi.
Andrés Björnsson les 22.00 Frétt
ir og veSurfregnir. 22.10 „Heltar
slóðarorusta“ eftir Benedlkt
Gröndal. Lárus Pálsson ietkari
les (11). 22.35 „Skerjagarðsróman
tfk“ — Gösta Westerlund, Erling
Grönstedt o. fl. teika harmoniku
lög 23.00 Á hljóðbergi Björn Th.
Björnsson listfræíflngur velur efn
ið og kynnir. 23.40 Dagskrörtok.
MtSvikudagur 20. april
7.00 Morgunútvarp 12.00 Hád«*gis
útvarp. 13.15 Við vinnuna. 15 00
Miðdegisútvarp. 16.30 SiSdegisút-
varp 17.20
Framburðar
kennsla í
esperanto og spænsku. 17.40 Þing
fréttir. 18.00 Útvarpssaga barn
anna: „Tamar og Tóta“ Sigiirðut’
Gunnarsson kennari les eigin þÝð
ingu (10). 18.35 Tónleikar 19.20
Veðurfregnir 19.30 Fréttir. 20.
00 Daglegt mál Árni Böðvarsson
flytur þáttinn 20.05 Efst á baugi
B. GuSmundsson og Björn 16-
hannsson tala um erlend málefni
2035 „Heljarslóðarorusta“ eftir
Benedikt Grönda) Lárus Pátsson
leikari ies niðurlag sögunnar * 12>
21.00 Dagskrá báskólastúdenta
sfðasta vetrardag. ávarp. S-.úd-
entakórinn syngur erind) um
hagsmunabaráttu stúdenta. ”ætt
við Pétur Þorsteinsson lögfr og
Birgi tsl Gunnarsson. hdl Glatt
á hjalla skemmtiefni 22.00 Fréftir
og veðurfregnir 22.10 Lö* unga
fólksinr Bergur Guðnason kynnir
23.80 Dagskrárlok.
^■■■■■■■■■■■■■■Hna