Vísir - 19.04.1975, Blaðsíða 2

Vísir. Laugardagur 19. april 1975.
'L
visiftsm:
— Hafið þér keypt sykur á lága
verðinu?
Agústa Guðjónsdóttir: — Nei, ég
var svo vel birg af sykri og er það
enn. Ég vona bara, að hann verði
búinn að lækka enn meira þegar
ég þarf að birgja mig upp að nýju.
Karólina Ingólfsdóttir: — Ég á
nógan sykur og þarf ekki meira i
bili.
Aróra Hjálmarsdóttir: — Nei,
mig hefur ekki vantað sykur. Ég
nota sakkarin i stað sykurs. Ég er
nefnilega i megrun. Það eru helzt
dætur minar, sem nota sykur.
Það er nóg til handa þeim eins og
stendur, en þegar ég fer að kaupa
sykur næst, fer ég þangað sem
hann er ódýrastur.
Pagmar Clausen: — Nei, það hef
ég ekki gert. Ég er ennþá að nota
sykur, sem ég keypti áður en
hann hækkaði hvað mest. Þær
birgðir eru nú nær á þrotum.
*
Asa Tulinius: — Nei, ég er ekki
búin, en ég er á leiðinni til þess.
Sólveig Ingibergsdóttir: — Nei,
ég var nú ekki að rjúka upp til
handa og fóta þó ég heyrði sykur
auglýstan á útsöluverði. Það væri
til að æra óstöðugan aö elta allar
slikar útsölur.
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
Fimm barna móðir um fóstureyðingar:
LITIÐ Á OKKUR EINS
OG MASKÍNUR
Svanhildur Bjarnadóttir
skrifar:
Oft hefur manni blöskrað, en
sjaldan eins og nú siðustu
vikurnar i sambandi við um-
ræður um fóstureyðingar. Nú
sannast, sem reyndar oft áður,
að á okkur konur er greinilega
litið eins og maskinur. Ég segi
maskínur, þvi við fengum það
hlutverk að verða annað kynið
af tveimur mögulegum, og það
þeirra sem fæðir af sér afkvæm-
in. Um það mál er vist mest litið
að segja nema hlýða kallinu.
Hlutverk og hlutskipti hins
kynsins þarf vonandi ekki að
ræða.
Ég er sjálf fimm barna móðir,
en hefði raunar átt að eiga sex
börn, ef ég hefði ekki „fórnað
forréttindum konunnar” i eitt
skipti. Nú finnst sjálfsagt mörg-
um það vera hreinn
óhemjuskapur að eiga svona
mörg afkvæmi, en þegar frjó-
semi er mikil og pillan var ekki
fyrir hendi (þegar hún loks kom
þoldi ég hana alls ekki), þá ger-
ast þessir hlutir, þvi miður. Já,
þvi miður, segi ég, og þykir
kannski kaldranalegt, en von-
andi þarf ég ekki að taka fram
að ég elska öll min þörn og vildi
án einskis þeirra vera. Hins
vegar lit ég svo á, að við konur
séum alls ekki allar fæddar i
það hlutverk að ala upp næstu
kynslóð og gera hana að,,nýt.um
þjóðfélagsþegnum” eins og lát-
laust er hamrað á, og sennilega
verður þess langt að biða að all-
ir þegnar þjóðfélagsins verði
sammála um hverjir séu ein-
mitt þessir „nýtu þjóðfélags-
þegnar”. Ég held sem sagt að
við séum ekki fremur fæddar i
þetta hlutverk en allir karlmenn
séu fæddir til að verða járn-
smiðir eða læknar. Til dæmis
/ hef ég oft brotið heilann um,
hvers vegna talið sé sjálfsagt að
allar konur eignist börn, enda
þótt flestir viðurkenni að það sé
eitthvert mesta ábyrgöarstarf
sem til sé að ala þau upp.
Hvaða menntun eða þjálfun eða
próf þurfa konur að hafa til að
takast þessa miklu ábyrgð á
herðar? Ég tel mig til dæmis
alls ekki vel til þess fallna að ala
upp börn, en hef reynt eftir
beztu getu að innræta börnum
minum þærleikreglursem gilda
i þjóðfélaginu, og þá vonandi
helzt þær heiðarlegu, og sýna
þeim þá ást sem ég ber til
þeirra, en ég hef ekki séð fyrir
endann á þeim vanda ennþá.
Svo til að kóróna allt saman
fékk ég gerða á mér ófrjósemis-
aðgerð, sem ég tel vera eitt hið
skynsamlegasta sem ég hef gert
hingað til. Að minnsta kosti get
. ég loksins lifað eðlilegu hjónalifi
siðan, en hræðslan við frjóvgun
var á góðum vegi með að gera
mér það ómögulegt.
Við skulum taka annað dæmi
um móður, eina af þessum óláns
manneskjum sem eiga i vanda
með að ala upp stóran barna-
hópogfinna að þær ættu að gera
betur, en getan ekki meiri.
Karlmaður eða kona sem vinn-
ur utan heimilis, segir upp
starfi, ef hann/hún sættir sig
ekki við það eða telur sér það of-
vaxið, og sækir um annað starf.
Hvað gerir húsmóðir þegar hún
verður þreytt á sinu starfi (þvi
það er þó starf, ekki satt?); seg-
ir hún upp starfinu og labbar
burt i annað betra?
Svo er það spurningin, hvort
blessað barnið hreinlega
gleymist ekki i öllum þessum
umræðum sem átt hafa sér stað.
Það er stöðugt talað um rétt
fóstursins, en gleymist ekki
stundum að fóstur verður að
barni, barnið verður að manni,
maðurinn á að verða „nýtur
þjóðfélagsþegn” o.s.frv. t þessu
sambandi koma mér i hug orð
mætrar konu i útvarpsþættinum
Um daginn og veginn á dögun
um. Hún tók dæmi af „óláns-
manneskju” (að hennaráliti) og
ætia ég ekki að rekja þa sögu
nánar, þvi ég ætla að þeir sem
hafa skoðanir á þessum málum
hafi hlustað á þáttinn. Var þetta
tiltekna dæmi ekki einmitt
óhrekjanleg röksemd fyrir rétt
mæti fóstureyðingar. Ef það var
rétt að umrædd kona hefði ekki
betri siðgæðisvitund en fyrirles-
arinn gaf i skyn, átti þá blessað
barnið að gjalda þess? Hvar
hefði það staðið með slika
móður að uppalanda? Eða
kannski átti hún bara að gefa
barnið?
t sjónvarpsþætti nýlega var
þetta viðkvæma mál enn rætt,
og ég verð að segja þegar ég
hlusta á þekktan lækni segja, að
hann og hans likar séu svo
kjarkaðir að ætla sér að dæma
um réttlætingu fóstureyðinga
eftir eitt eða fleiri viðtöl við
hlutaðeigandi konu, til hvers
eru þá geðlæknar að eyða
mánuðum og jafnvel árum i að
reyna að komast fyrir sálrænar
flækjur (sem kannski enginn
nema aðilinn sjálfur veit um),
án þess að fá nokkru verulegu
áorkað? Læknirinn, þessi mæti
maður, taldi sig vera mann til
að dæma um þessa hluti, meðal
annars vegna þess að hann hefði
einhvern tima verið héraðs-
læknir úti á landi i þúsund
manna byggðarlagi þar sem
hann hefði getað dæmt um að-
stæður og ástæður allra
byggðarmanna. Ég er viss um,
að hér er ekki spurning um
efnahag, barnafjölda eða ytri
aðstæður yfirleitt, þvi þar sem
er nóg hjartarúm þar ku lika
vera nóg húsrými, eða er ekki
sagt eitthvað á þá leið.
Atriðið sem ég vildi koma að
með þessum langa inngangi, er
einfaldlega þessi staðreynd: Ef
kona verður barnshafandi og
vill ekki eignast barn, eru það
að minu mati fullgildar ástæður
til fóstureyðingar. Engin kona
leikur sér að þvi að farga fóstri,
en þegar verst gegnir verður
hún ein að taka afleiðingunum
af slikri aðgerð.
I sjónvarpinu um daginn sá-
um við finnska kvikmynd úr
daglega lifinu, sem sýndi á
átakanlegan hátt hvernig börn
verða að þjást fyrir sina
óumbeðnu og óæskilegu komu i
þennan heim, enda heyrir
maður stundum sagt: Hver var
að biðja ykkur um að eignast
mig? Ekki bað ég um að fæðast.
Og að lokum: Ég hef rekið
mig á það, að einmitt barnlausa
fólkið getur ævinlega sagt
manni, hvernig beri að ala upp
börnin. Sama er uppi á teningn-
um núna: Konurnar sem engin
börnin eiga vita alltaf betur en
við barnakonurnar, hvað er
okkur fyrir beztu, og vilja alls
ekki leyfa okkur sjálfum að
ráða lífi okkar og gerðum,
barnafjölda og uppeldi.
Svanhildur Bjarnadóttir
Fleirí sturtur
Elin Helgadóttir skrifar:
Á ekki að leysa umferðar-
hnúta fljótt og vel?
Sá, sem mig langar að losna
við, er i sturtunum i sundlaug-
unum. Er ekki hægt að fá sturt-
ur i loft og veggi þannig, að
allir, sem inni i herbergið kom-
ast geti þvegið sér, samanber
sturturnar i iþróttahúsi Alfta-
mýrarskóla t.d. Einnig al-
vörusturtur inni i sólskýlunum
— þvi það er nú til að kóróna
óhagræðið að þurfa að fara inn
og hanga þar i biðröð til að geta
þvegið sér.
Tvennt enn;
Af hverju stendur hvergi i af-
greiðslu sundlaugarinnar i
Laugardal tilkynning um, að
maður verði að byrja á þvi að
skrá sig þar frammi og kaupa
þar happdrættismiða, ef maður
ætlar að synda 200 m?
Og hvað eru margir skápar i
notkun kvennamegin?
Einn laugardag um daginn
var engan skáp að fá. Þó voru
bara 50-60 kvenverur sjáanlegar
i búningsherbergjum, sturtum
og i og við laugina (engin i
skýlinu). Svona skipulagsleysi
má ekki skemma annars indæl-
an og vinsælan stað.
t von um endurbætur hið
fyrsta og með þökk.
SKRÍPALEIKUR
Guðrún Júliusdóttir skrifar:
Væri ekki athugandi fyrir
konur á þessu svokallaða
kvennaári, að láta ekki ferma
börnin sin? Andvirðið af
iburðinum gæti komið að betri
notum. Hér vantar sjúkrahús og
barnaheimili, svo eitthvað sé
nefnt. Banglades verður að biða
betri tima, enda gleypir herinn
mest, ef ekki allt. Ætli þessir
menn ef menn skyldi kalla sem
stjórna heiminum hafi ekki all-
flestir fermzt? Þvi svelta þeir
og limlesta þá saklaus börn?
Satt mun vera að mafian stundi
vel kirkju. Séra Jónas Gislason
(svo dæmi sé tekið) virðist vera
óskhyggjumaður. Staðreynd-
irnar sýna nú annað hugarfar en
hann álitur að ráði.
Misminnir mig, að i þessu
blaði hafi fermingarbörn verið
spurð hvers vegna þau vildu
fermast? Var ekki svarið yfir-
leitt gjafirnar? Ég hef verið i
mörgum fermingarveizlum og
aldrei heyrt minnzt á Jesú
Krist. Er ekki timabært fyrir
konur að hætta þessum
blekkingarleik en taka á kýlinu.
Burt með allan skripaleik.
Réttiætisklæðnað keypti mér,
kann sá fagurt að skina,
athvarf mitt jafnan er til sanns
undir purpurakápu hans,
þar hyl ég misgjörð mina.
H.P.