Vísir - 19.04.1975, Blaðsíða 8

8
Visir. Laugardagur 19. april 1975.
TONHORNIÐ
Eurovision '75
— söngvakeppni
sjónvarpsstöðva
Teach In
Þeir félagar Vignir og Clyde
voru báðir I hörku stuði. Ljósm:
Björgvin Pálsson.
gjarn. Þessa tónlistarstefnu
slna, ef stefnu skyldi kalla,
undirstrika þeir félagar með
mjög góðri sviðsframkomu.
Þeir eru allir mjög liflegir og
hreyfanlegir á sviðinu, en í þeim
efnum mættu flestar, ef ekki all-
ar, islenzkar hljómsveitir bæta
sig.
Og kvöldið leið. Aður en varði
var klukkan orðin tvö og dans-
leiknum lokið. Gestimir tóku að
tinast Ut, aUflestir á tveimur
fótum, en þónokkrirá baki eða i
fangi kunningja sinna. Fyrir
utan heyrði ég nokkra hrifna
áheyrendur ræða saman:
„Djöfull eru Júdasar góðir, þeir
eru helmingi betri en Pelican,
mar....”
Persónulega f innst mér allur
metingur um, hvorir séu betri,
Pelican eða Júdas, heimskuleg-
ur og óþarfur. Báðar hljóm-
sveitirnar eru þrælgóðar á is-
lenzkan mælikvarða og eiga
vonandi eftir að batna að mun.
— Við islendingar ættum að
fagna þvi að hafa eignazt tvær
hljómsveitir er við getum vænzt
mikils af i framtiðinni og verið
hreykin af, frekar en að vera si-
fellt að hrósa annarri á kostnað
hinnar.
—AT
Það var auðvelt að finna,
hvernig spennan minnkaði i
salnum og hvarf loks alveg, er
Júdasar komu hlaupandi fram á
sviðið, klæddir sinum beztu föt-
um og málaðir i andliti eftir öll-
um kúnstarinnar reglum. Mót-
mælapipið datt alveg niður, en
þess I stað tóku við undrunar- og
fagnaðaróp.
Þvi miður gat hljómsveitin
ekki hafið leik sinn þegar i stað,
þar sem hinar hefðbundnu sam-
stillingar voru eftir. En eftir
óvenju-stuttan tima var öllu
stimabraki lokið og dansleikur-
inn hófst á ný.
Strax I fyrsta lagi kvöldsins,
„Lady Marmelade”, náði Júdas
traustum tökum á áheyrendum,
og áttu þau tök eftir að herðast
að mun eftir þvi sem leið á
kvöldið. — Tónlistin, sem Júdas
flytur, er mjög vel unnin og
vönduð, en hún er einnig árás-
arkennd og krefjandi, og hún
treður sér inn i innstu hugar-
fylgsni áheyrandans, svo að
ósjálfrátt hrifst hann með og
verður sjálfur frekur og árásar-
0
m
Hér snyrtir Inga Fanney Vigni
Bergmann. Ljósm: BP
Á sveitaballi
með Júdasi
Geraldine
Þá er hún búin, blessuð
keppnin, ósköp ómerkileg að
vanda.
Hér kemur þá álit Tónhorns-
ins:
1. Stjórnandi hljómsveitarinnar
er lék undir hjá þeirri þýzku
(sem reyndar var ensk).
Hástökk hans var frábært og
takturinn eftir þvi.
2. Geraldine, sú frá Luxem-
bourg, hafnar i öðru sæti fyrir
að syngja fyrir Luxembourg,
vera Irsk og syngja á frönsku.
(Skyldi hún svo ekki eiga is-
lenzkan hund?)
3. Teach In frá Hollandi. Fyrir
það að vera ensk hljómsveit og
ugglaust með bezta lag keppn-
innar, þó að samkeppnin hafi nú
ekki verið geysihörð.
örp.
„Djöfull eru Júdasar
góðir. Þeir eru helm-
ingi betri en Pelican
mar. — Ha!! Kva
seiuru? Hefuru aldrei
heyrt i Júdasi???
Kvadda mar, ertu frá
Loðmundarfirði, eða
kvað, ha!!??” Og auð-
vitað rann sá dagur
upp, að ég fékk svo
heiftarlega minnimátt-
arkennd af að hafa
aldrei heyrt i Júdasi,
að ég þandi kvöld eitt á
sveitaball með þeim
félögum, mér til and-
legrar hressingar.
Klukkan var að verða tiú og
húmið tekið að færast yfir, þeg-
ar við ókum i hlaðið á Hvoli.
Fyrir framan dyrnar var þegar
kominn hópur af unglingum,
sem létu flöskurnar óspart
ganga á milli sin, meðan þeir
biðu eftir þvi að hleypt yrði inn i
húsið. Við stöldruðum smástund
á hlaðinu, en þar sem enginn
gerði sig liklegan til að bjóða
okkur sjúss, géngum við inn I
Hvolinn, sannfærðir um, að
rangæskri gestrisni hefði hrak-
að stórlega síðan svo til hver
einasti bóndi i syslunni stundaði
landaframleiðslu i fristundum
slnum. Innanhúss var allt á
fleygiferð. Rótarar spændu
fram og aftur um sviðið og
hlýddu skipunum og bendingum
digurs og valdsmannslegs bel-
jaka með ógurlegt kónganef. Og
þó, — ekki voru allir jafnauð-
sveipir við jakann, öðru nafni
Kidda rótara, þvi að þarna var
einn langur gaur, sem sifellt reif
kjaft og var almennt hjartan-
lega ósammála samstarfs-
mönnum sinum. Þetta var sér-
legur ljósameistari Júdasar,
sem var mættur með risastóra
ljóskastara, sem eftir útlitinu að
dæma gætu verið ættaðir frá
Keflavikurflug velli.
Og fyrr en varði var allt til-
búið. Ljósin i salnum voru
deyfð, sviðið baðaðist I rauðum
og bláum ljósum og fram gekk
hljómsveitin Caron, sem hafði
fengið það hlutverk að hita upp
mannskapinn, áður en Júdas
hæfi leik sinn.
Caron er nýjasta framlag
Suðurnesjamanna til poppsins.
Hljómsveitina skipa fjórir ungir
menn, sem með auknum þroska
og æfingu ættu að geta náð langt
á tónlistarbrautinni. Enn sem
komið er eru þeir aðeins of stifir
og þvingaðir, en það á vafalaust
eftir að eldast af þeim. Lagaval
hljómsveitarinnar er gott, bæði
nýjustu lögin, sem ungt fólk
hlustar á um þessar mundir, svo
og nokkur gömul og góð rokk-
lög, sem vafalaust fara brátt að
teljast til sígildrar tónlistar.
Er Caron hafði lokið leik sin-
um, varð alllangt hlé, unz Júdas
birtist á sviðinu. Aheyrendur
undu þessu hléi illa og mót-
mæltu með hrópum, blistri og
stappi i gólfið. Slagsmál og
hrindingar hófust nú út um allan
sal, þrátt fyrir að auglýst hefði
verið strangt bann við kung fú.
Og svo að notuð séu fá orð, þá
mátti helzt likja ástandinu I
salnum við stemmninguna á
árshátiðum menntaskólanna. —
Og loksins kom Júdas.
Hrólfur litur út eins og nýkominn frá Apaplánetunni.
Hér sést hluti út „ljósashowi” kvöldsins svokailað „stroboscope”.
Ljósm: Björgvin P.