Tíminn - 04.10.1966, Qupperneq 12

12
íi>RÖ?TfR
TÍMINN
ÍÞRÓTTIR
ÞRIÐJUDAGUR 4. október 196C
'A- * •' :

x œ | | |í |g|
; ..

* V í ■ í í • ■
• • . •
pppliipil

, ■

- sigruðu Keflavík með 2:1. - Sigurmarkið rangstöðumark. - Keflvíkingar misnotuðu vítaspymu á
Alf-Ueykjavík. — Valsmenn
ern íslandsmeistarar í knatt-
spyrnu á nýjan leik eftir 10 ára
Mé, og það er bezt að byrja á
því að óska þeim til hamingju
með titilinn, sem þeir unnu í
sögulegum leik á móti Keflavík
á sunnudaginn, leik, sem seint
mun líða ór minni vegna spenn-
andi atburðarásar, leik, sem vannst
á greinilegu rangstððumarki að
áliti þess, sem þessar línur ritar.
Norðan gjóla lék um Laugardal-
inn eftir frostnótt, og áhorfendur
í stúkunni hnipruðu sig saman
vegna kuldans. Úti á vellinum
börðust 22 leikmenn, en þeir virt-
ust ekki finna fyrir kuldanum.
I>að var komið fram í síðar hálf-
leik og á markatöflunni mátti sjá
1:1, spennan var í algleymingi,
og haustsólin skein í heiði. Og
þá var það, sem það skeði, á 20.
mínútunni. Ingvar Elísson lék
fram miðjuna í átt að Keflavík-
ur-markinu, leitandi að með-
herja til að gefa á. En það var
ekki um auðuSan garð að gresja.
Bergsveinn Alfonsson virtist einn
óvaldaður, en stóð a.m.k. þrjá
metra fyrir innan Keflavikur-
vörnipa, greinilega rangstæður, ef
knettinum yrði spyrnt til hans.
Samt tók Ingvar þann kostinn að
senda á hann. Keflavíkur-varnar-
mennirnir, með Sigurð Albertsson
í broddi fylkintar, hreyfðu
hvorki legg né lið, vissir um það,
að dómarinn flautaði. En ekkert
skeðL Magnús Pétursson, dómari,
lcit í áttina til línuvarðarins,
Baldurs Þórðarsonar, sem var vel
staðsettur, en hann gaf ekkert
merki. Þegar hér var komið,
var of seint fyrir Keflavíkur-vörn-
ina að hef ja aðgerðir. Bergsveinn
var að vísu nokkuð seinnn
síðustu mínútum. - Sigurður Dagsson hetja Vals.
íslandsmeistarar Vals 1966: Fremri röS frá vinstri: Reynir Jónsson, Þorstelnn FriSþjófsson, Árni Njálsson, Hall-
dór Einarsson, Bergsteinn Magnússon. Aftari röS: Páll Guðnason, form. Vals, Óli B. Jónsson, bjálfari, Björn
Júlíusson, Sigurjón Gíslason, Ingvar Elísson, SigurSur Dagsson, Bergsveinn Alfonsson, Hermann Gunnars-
son, Hans GuSmundsson og Björn Carlsson, form. knattspyrnudeildar.
sennilega búizt við, að flautað
yrði — en sendi aftur til Ingvars,
sem skoraði 2:1.
Þannig^ var úrslitamarkið í úr
slitaleik íslandsmótsins 1966 skor-
að, og vissulega leiðinlegt, að úr-
slitin skyldu ráðast á þessu marki.
En svona getur knattspyrnan ver-
ið, og víst er, að hamingjudísirn-
ar voru ekki hliðhollar Keflvik-
ingum í þessum leik, sem misstu
af gullnu tækifæri undir lokin til
að jafna metin.
Aðeins 5 mínútum fyrir leiks-
lok er dæmd vítaspyrna á Þor-
stein Friðþjófsson, v. bakvörð
Vals, fyrir hendi á marklínu.
Spennan í loftinu magnaðist um
helming. Sigurður Albertsson, fyr.
irliði Keflavíkur, gekk rakleiðis í
átt til knattarins og stillti hon-
um upp á vítapunkti. Fyrr á
keppnistímabilinu hafði liann tek
ið allar vítaspyrnur Keflavíkur og
Valsmenn báru SigurS Dagsson I gullstól af vellinum. S'-'urÖur var vissulega hetja Vals i þessum úrslitaleik.
skorað úr þeim. En í þetta skipti,
þegar mest reið á, mistókst hon-
um. Frekar há spyrna hans stefndi
á milli miðju og vinstra horns,
en „galdramaðurinn“ í Vals mark
inu, Sigurður Dagsson, sá við
henni, og sló yfir í horn. Og hví-
lík fagnaðarlæti Valsáhangenda!
Vissulega var Sigurður Dagsson
hetja Valsliðsins, eins og fyrri d,ag
inn. Engum á Valur jafn mikið
að þakka sigur í þessu íslands-
móti og Sigurði, og væri ástæða
ifyrir knattspyrnudeild félagsins
að heiðra hann sérstaklega, þó
það sé haft í huga, að 11 menn
þurfi til að vinna leik.
Var sigur Vals á sunnudaginn
verðskuldaður? Ég held tæplega,
jafntefli hefði verið sanngjarnari
lausn. En Valur hefði alla vega
átt skilið jafntefli fyrir frammi-
stöðu sína, því í þessum leik lék
liðið mun betur og jákvæðar en
í fyrri úrslitaleiknum. Það virtist
ekki beint gæfulegt fyrir Vals-
menn að mæta til leiks án Her-
manns Gunnarssonar, sem var for
fallaður vegna veikinda, en það
kom ekki að sök. Halldór Einars-
son færðist fram sem tengiliður,
og Bergsveinn sem annar mið-
herji á móti Ingvari. Enginn vafi
leikur á því, að Halldór styrkti
vörnina, en í fyrstu leit út sem
það veikti sóknina, að Bergsveinn
léki frammi. Og í sannleika sagt,
var Vals-sóknin ekki upp á marga
fiska í fyrri hálfleik, þegar Valur
lék á móti norðan vindi. f síðari
hálfleik breyttist það til hins
betra, og var sóknarleikur Vals
þá mun jákvæðari en Keflvíkinga,
því Valsmenn lögðu áherzlu á
langspymu fram miðjuna og
kantana og treystu á spretthraða
sóknarmannanna.
Ekki voru liðnar nema 5 mín-
útur af leiknum, þar til knöttur-
inn lá í neti Vals. Halldór hafði
brotið á sóknarmanni Keflavíkur
rétt fyrir utan vítateig. Högni
Gunnlaugsson framkvæmdi auka-
spymuna, og knötturinn smaug í
gegnum varnarvegg Vals með jörð
inni í hægra horn marksins. Sig-
urður gerði ekki tilraun til að
verja, sennilega blindaður af vörn
inni. Ekki var byrjunin gæfuleg
fyrir Val, og virtist nú sem hin
margumtalaða Vals-heppni hefði
yfirgefið Valsmenn.
Keflvíkingar sóttu mun meir
allan fyrri hálfleikinn undan
vindi, en sókn þeirra var yfirleitt
ekki nógu beitt. Gagnslausar þver
sendingar voru algengar, og erfitt
virtist fyrir þá að finna rétta leið
að markinu.
Á 25. mínútu skeði umdeilt at-
vik. Keflvíkingar höfðu átt ágæt-
an samleikskafla, og Magnús Torfa
son stormaði í átt að marki með
knöttinn. Þorsteinn Friðþjófsson
var einn til varnar, og gat stöðvað
Magnús með því að bregða hon-
um. Var Magnús þá staddur á víta
teigslínu — ef ekki fyrir innan
— og kastaðist Iangt inn í teig-
inn. Magnús Pétursson flautaði
strax, og flestir bjuggust við, að
hann myndi benda á vítapunkt-
inn. En hann kaus að færa brot-
ið út fyrir, og uppskáru því Kefl-
víkingar aðeins aukaspjTnu. Þarna
var Magnús góður við Valsmenn.
Fleiri urðu mörkin í fyrri hálf-
leik ekkL í þau skipti, sem knött-
urinn hæfði innan ramma Vals-