Vísir - 13.09.1975, Blaðsíða 2

2
Tismsm-
Kviðir þú vetrinum?
✓
Guörún Matthlasdóttir, nemi:
Nei, mér finnst tilbreyting að fá
snjó og svo finnst mér mjög
gaman I skólanum.
Ólafur Björgvinsson: Nei, alls
ekki, þá getur maður stundað
vetrariþróttir eins og skiða-
mennskuna.
Hilmar Björgvinsson, verzlunar-
maður: Nei, það leggst i mig að
þessi vetur verði mjög góður.
Hver árstið hefur sinn „sjarma”
að minu áliti.
Sólrún Jónsdóttir, nemandi:Nei,
alls ekki. Ég horfi björtum aug-
um fram á við.
Alfheiður Gunnarsdóttir: Mér
finnst alltaf ágætt á veturna.
Maður verður bara að klæða sig
vel.
John ' Gústafsson, Ijósmyndari:
Nei, maður er farinn að venjast
kuldanum hérna. Ég vinn þannig
vinnu, að ég þarf aldrei að vera
úti.
Sendistöðvar trufla móttöku-
skilyrði ótvarps og sjónvarps
— 5 þúsund talstöðvar eru í landinu
Nokkuð hefur borið á þvi
undanfarið að móttaka útvarps-
og sjónvarpssendinga i heima-
húsum hefur truflazt vegna
áhrifa frá einkasenditækjum
sem i gangi eru i nágrenninu.
Gústav Arnar, deildarverkfræð-
ingur hjá Pósti og sima, tjáði
Visi i gær, að alltaf væru nokkur
brögð að þvi að kvartað væri
undan þessu og reyndi radió-
eftirlitið að stemma stigu við
þessum truflunum eins og hægt
væri.
Truflanirnar stafa frá sendi-
stöðvum sem eru sterkari en
heimilt er, eða stöðum sem hafa
bilað og senda út með meiri
kraftien eðlilegt er. Erfitt getur
verið að grafast fyrir um orsök
truflananna og hafa upp á þvi
tæki sem þeim veldur, þvi tæki
þessi eru ekki reglulega i gangi
og ekki alltaf á sama stað.
Venjulegur styrkleiki á svoköll-
uðum almenningsrásum, sem
hver og einn sem á senditæki
getur notað, er 27 megarið. Alls
eru i gangi 10 aimenningsrásir
en aðrar 10 eru notaðar fyrir
Slysavarnafélagið og ýmsa aðra
aðila sem þurfa mikið að nota
talstöðvar. Fyrirtæki sem nota
talstöðvar eins og t.d. leigubila-
stöðvar, nota metrabyljur, sem
hafa hærri tiðni, og sama er að
segja um lögregluna.
í landinu eru skv. upplýsing-
um Gústavs Arnar á 5. þúsund
talstöðvatæki. Gera má ráð
fyrir þvi að 2-3 þúsund séu i
gangi að einhverju ráði. Margir
leika sér með þessar sendi-
stöðvar i fristundum og starf-
andi er Félag farstöðvaeigenda,
sem eru samtök áhugamanna
um þessi mál. Gústav Arnar
sagði að þegar truflanir verða
væri oft um að kenna kunnáttu-
leysi þeirra, sem við tækin fást
og ylli það þvi að tækin sendu
með meiri styrk en heimilt er.
Þó væri nokkuð um, að sterkari
tækjum væri smyglað inn i land-
ið og væru þau gerð upptæk ef til
þeirra næðist og eigandinn
sviptur starfræksluleyfi fyrir
talstöðvar um hrið.
Hjá radióeftirlitinu vinna þrir
menn við mælingar og skoðun
tækja og reyna þeir eftir mætti
að greiða fyrir þeim sem kvarta
undan lélegum útvarps- og sjón-
varpssendingum af völdum
truflana frá sendistöðvum.
Allir í sveit
nœsta sumar
Margur borgarbúinn hefur ekki
kynnzt ,,alvöru”-sveitalífi.
Bændasamtökin ætluðu i sumar
að útvega borgarbúum dvöl á
sveitabæjum gegn hóflegu
gistingargjaldi.
„Okkur fannst of lítið úrval af
bæjum boðið fram til að við sæj-
um ástæðu til að auglýsa þessa
starfsemi upp í sumar. En þetta
mun fara af stað á fullu næsta
sumar”, sagði Agnar Guðnason,
blaðafulltrúi Stéttarsambands
bænda i viðtali við Vi'si.
„Eitthvað á milli 12 og 14 bæir
buðu fram húsnæði. Oftast var
um að ræða ibúðarhús sem hætt
var að nota, en samt í ibúðarhæfu
ástandi. Milli 20-30 aðilar spurð-
ust fyrir um þetta hjá okkur i
sumar. Við sendum þeim lista
yfir bæina, og visuðum beint á þá.
Ég veit ekki hvort eitthvað varð
af þessu,” sagði Agnar ennfrem-
ur.
A sameiginlegum fundi bænda-
samtaka á Norðurlöndum i sum-
ar var ákveðið að gera „sveita-
bæjarheimsóknir” mögulegar
milli landanna. Næsta sumar má
þvi eiga von á gistingum fólks frá
hinum Norðurlöndunum á is-
lenzkum sveitabæjum.
„1 vetur verða héraðsráðunaut-
amir virkjaðir í að undirbúa
þetta. Þeir þekkja vel til hvar um
laust húsnæði er að ræða. Einnig
verðum við að finna eitthvert
jafnaðarverð fyrir gistinguna.
Liklega höfum við til samanburð-
ar verðið á hinum Norðurlöndun-
um, sem er kringum 600 krónur
fyrir tveggja manna herbergi
eina nótt,” sagði Agnar að lokum.
— ÓH.
Emil Hjartarson hefur opnað húsgagnaverzlun I Siðumúla 30 og
nefnist hún TM-húsgögn. Emil rekur jafnframi Trésmiöjuna Meiö,
og framleiöir hún flest þau húsgögn, sem seld veröa I verzluninni.
Þarna veröa seldar flestar tegundir húsgagna, stólar, sófasett og
hjónarúm. — Húsnæði verzlunarinnar er rúmgott og geta viöskipta-
vinir gengið þar um I góöu tómi og skoöað varninginn. A
myndinni er Emil Hjartarson og Erna Arnadóttir, verzlunarstjóri.
Dómsvaldið svifaseint
Tveggja ára bið í von og óvon
óréttlætisdómsþoli skrifar:
„Þannig er mál með vexti að
um verzlunarmannahelgina
1973 er ég tekinn ölvaður og
réttindalaus á bil fyrir norðan.
Taldi ég mig þar með hafa misst
rétt til að taka bilpróf, sem og
reyndist rétt vera. 1 september
1973 varð ég 17 ára, þá var ekki
búið að taka málið fyrir. 1 októ-
ber fór ég að læra á bil og fékk
prófið svo að ég hélt að
skýrslurnar hefðu týnzt. En,
nei. 1 byrjun ársins 1974 var ég
beðinn að mæta og mér sagt að
ég myndi ekki öðlast rétt til bil-
prófs fyrr en að ári liðnu frá af-
mæli minu i september 73.
Ég segi þá frá þvi að ég sé bú-
inn að fá ökuréttindi. Verður
hann eitthvað óhress yfir þvi og
segist þá taka þau af mér i eitt
ár. Það álit ég að hann geti ekki
þvi ég hafði ekkert brotið af mér
siðan ég fékk ökuréttindin. Ég
áfrýjaði málinu til Hæstaréttar.
Loksins, 10. júni 1975, kom
dómurinn og ég var dæmdur i 10
daga varðhald, sem var breytt i
tveggja ára skilorðsbundinn
dóm og ökuskirteinið tekið af
mér i 1 ár.
Nú starfaði ég sem bilstjóri og
var þvi sviptur atvinnunni. Mér
finnst þvi helviti hart að þessir
karlar geti haldið þessu máli
hjá sér i 2 ár og látið mann lifa i
von og óvon.
Hefðu þeir aldrei látið mig fá
réttindin (en það sögðu þeir að
ég myndi ekki fá i fyrsta skipti
semégkom að tala viðþá), hefði
þetta verið i lagi. En að draga
þetta i 2 ár er fullgróft.”
Verður honum ekki hegnt?
„Kobbi” hringdi:
„A að láta málið með flug-
vélakaup Landhelgisgæzlunnar
deyja út? A að láta menn
komast upp með þetta?
Eftir að i ljós kom, að gæzlan
getur alveg eins komist af með
100 milljón króna Beechcraft,
eins og 750 milljón króna
Fokker, vöknuðu ágætis
umræður. Menn hafa
hneykslast á^þessum dýru til-
lögum forstjora gæzlunnar. En
verður ekkert gert nema
hneykslast?
Rikisstjórnin foV eftir til-
lögum forstjórans um flugvéla-
kaup. Búið er að panta flug-
vélina, og efalaust erfitt að snúa
til baka með kaupin, þótt slikt
væri i raun og veru réttast.
Rdkisstjórnin hefur látið for-
stjorann ginna sig til mikilla og
óþarfra fjárútláta. Hvernig
verður forstjóranum hegnt?
Þykir ekki sjálfsagt að honum
verði vikið úr starfi: Eru þetta
ekki embættisafglöp? Hvers-
vegna á forstjórinn ekki að gæta
sparnaðar i rekstri fyrirtækis
sins eins og aðrir sem starfa hjá
rikinu?
Ég legg til að rikisstjornin
sýni nú einu sinni skörungsskap.
Hún á að afturkalla pöntunina á
Fokkernum. Það verður vi§t
nóg af öðrum til að kaupa þá vél
sem byrjað var að smiða. Efa-
laust má svo frá Beechcraft vél
frá Bandarikjunum með stutt-
um fyrirvara og útbúa hana
tækjum svo hægt verði að taka
hana i notkun þegar fært verður
út i 200 milur.
Þá er einnig sjálfsagt að sú
Fokker flugvél sem gæzlan
hefur nú verði nýtt betur. Það
hlýtur að mega hafa áhöfn til
skiptanna á þá vél.
Ef rikisstjórnin vikur ekki
forstjóranum frá fyrir þessi
afglöp hans, þá er lágmarks-
krafa að hann verð harðlega
vittur.”