Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1939, Blaðsíða 4

396 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
er kannske vitleysa hjá mjer, en
mjer finst jeg hafa sjeð ýmsa
höfða með þessu nafni.*) Ekki er
þó uin neina „gat-kletta“ að ræða!
Það er sjálfsagt einhver miklu
dýpri speki í þessu nafni, eitthvað
sem er öllum hulið nema lsérðustu
málfræðinwum.
Fjöllin verða hærri og hærri.
Eitthvert þeirra er vafalaust
Tvöodos, sem er álíka hátt og Ör-
æfajökull. En þau eru mörg sam-
an, svo að ekki er auðvelt að vita,
hvert þeirra er hans hátign, fyr
en reynslan sker úr, hvert endist
best. Þetta fjall kvað sjást alla
leið af tindum Libanons nálægt
Bevrouth, þegar sólin sest bak við
það. Annars er landið hjer alt ó-
frjótt með sjó fram og óbygt, Ijós-
gulir ásar og hryggir, hærri og
hærri, í dvngju saman, dröfnótt-
ir af einhverjum trjágróðri. Þeir
eru einkennilega fallegir og mjúk-
ir á að líta úr fjarska, líkastir
leopardabelg. Það er eins og hrúga
af feitum og mjúkum leopördum
(eða hljebörðum) lægi þarna og
sleikti sólskinið við rætur fjall-
anna. .Teg reyndi að mála þá, en
náði litlu af svipnum.
Cap Gata reyndist vera langur
en ekki sjerlega hár klettarani,
hæstur fremst, með vita og öllu
tilheyrandi.
Landið breytti dálítið um svip,
sjerstaklega ströndin. Háir og ljós-
ir klettar eru með sjó fram, ljóm-
andi fallegir. Jeg held að það
hljóti að vera krít í þeim, svo
skínandi eru þeir. En ofan á þeim
er einhver jarðvegur og einhver
gróður, sem flæðir sumstaðar nið-
ur eftir brekkum alla leið niður
að sjó. En mikil getur frjósemin
ekki verið, því að hvergi er svo
*) Jeg sje nú t. d. að suðaust-
urhöfði Spánar heitir þessu nafni.
sem nein bygð. Aðeins hús og hús
á stangli.
Tröodos fer nú að skera sig úr
um hæð. En ekki er hann neinn
Öræfajökull að fegurð. Hann er
kollhúfulegur og letilegur í allri
sinni stærð.
Um klukkan 5 síðdegis komum
við fram undan Pafos. Hjer er
landið alt flatara og nokkur skóg-
argróður. Sumstaðar sjest glitta í
hús innan um skóginn. Það eru
smábæir. Pafos er helsti bærinn,
og er hann þó lítill og vesaldar-
legur. Breskt herskip lá þar við
land og sýndist bera alt ofurliði.
Tröodos ber hátt, en er þó í mikl-
um fjarska og alveg kollóttur.
Hjer í þessum bæ var það, sem
Páll postuli gekk fyrir rómverska
landstjórann Sergíus Pál og boð-
aði honum kristni. Segir Postula-
sagan frá því í 13. kapítula. Þar
kom galdramaðurinn Bar-Jesús
móti honum, en varð undir í við-
ureigninni. Hefir þessi atburður
verið áhrifamikill og ægilegur, og
ef til vill hefir hann ráðið meiru
um framtíðarstarf Páls postula en
mann varir í fljótu bragði. Þessi
stórsigur fyrir mátt andans hefir
gefið Páli vissuna um, að honum
var óhætt að ráðast í hvern vanda.
Og upp úr því ræðst hann til meg-
inlandsins og byrjar í raun og
veru heiðingjatrúboð sitt með full
um mætti, þetta starf, sem líklega
hefir haft meiri áhrif en starf
nokkurs annars manns, sem sögur
fara af.
Hjer var þetta, í þessum bæ,
sem við horfum nú á, þessu þorpi
á sljettunni við hafið, með Tröod-
os gnæfandi eins og Skálafell yfir.
Hjer beygir ströndin meira til
norðurs. Skipið fjarlægist land og
leggur til hafs. Kípur hverfur
brátt, enda dimmir nú af nótt.
Föstudagur 28. júlí.
Hic Rhodus — sic salta.
Nú var svöl og gustmikil nótt.
Niður um alla háfa stóð strokan
og hreinsaði furðumikið af hita-
svækjunni úr skipinu. Þess varð
líka vart á svefninum — fastur
og rólegur svefn frá kl. 11—7.
Þegar jeg kom upp vorum við
að koma til Rhodos, þessarar litlu
en fögru eyjar við suðvesturhorn
Litlu-Asíu.
Galílea brunaði að landi, og
brátt blasti borgin við, samnefnd
eyjunni, á norðurenda hennar. Sást
vel í land á Litlu-Asíu, því að
sundið er ekki nema svo sem 30
kílómetrar á breidd og alt hálent
í kring.
Tilsýndar virtist hjer vera mjög
venjulegur bær, röð af húsum með
skóg á bak við og hæðir þar á
bak við. En þegar nær kemur get
ur að líta miklar og fásjeðar minj-
ar, en það eru víggirðingarnar við
höfnina og kastalinn, turnar og
vígskörð, alt tröllaukið mjög.
Meira að segja er hafnarvitinn
reistur á fornum og ógurlega
rammgerðum kastala, og er nú-
tíminn í mynd og líkingu vitans
heldur en ekki renglulegur á móts
við hitt, eins og spói á klettasnös.
Skipið fer ekki inn á höfnina,
heldur legst það úti á læginu. En
nú er mikil hreyfing á öllum, og
háværar kröfur um að fara í land.
Og svo kemur boðskapur frá
hæstu stöðum um það, „að skrá-
setja skuli alla heimsbygðina“ og
allur hópurinn kemst á lireyfingu.
Og þá kom fyrst alvarlega í ljós,
hvílíkur dómadags sægur var hjer
á skipinu. Þarna streymdi mann-
fjöldinn eins og stærsta kröfu-
ganga til setustofu einnar mikillar
og fjekk skírteini til landgöngu,
en þaðan fór straumurinn til