Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1939, Blaðsíða 14

406
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Frá fyrsta áfanga ,,Mastiffa“ í Geysisför. Má af myndinni sjá, að þeim, sem teiknaði, hefir vaxið í augum
erfiðleikar og viðvaningsháttur ferðafólksins.
Nó var klukkan orðin 10 að
kvöldi, og þá var byrjað að dansa
á þilfarinu. Það þvkir höf. í frá-
sögur færandi, að albjart var um
þetta leyti sólarhrings, en það næt
urkul var, að best var að halda
ekki altof mikið kyrru fyrir, held-
ur hreyfa sig í dansinum.
Dansleikurinn stóð yfir langt
fram á nótt og var mjög framorð-
ið, er landshöfðinginn og alt hans
föruneyti fór í land. Og enn var
bjart. Kvartar höfundurinn yfir
því, að ilt sje að átta sig á, í allri
þessari látlausu dagsbirtu, hve-
nær maður eigi að ganga til hvílu.
jÞað fari fyrir manni eins og sagt
sje um hanana, sem fluttir eru frá
Englandi til íslands. Þeir ruglist
alveg í ríminu, þegar aldrei dimm-
ir, og viti ekki hvenær þeir eigi
að gala.
Morguninn eftir var haldin
guðsþjónusta um borð og síðan
fór allur hópurinn til messu í dóm-
kirkjunni. Kirkjan var full, en
höf. segir, að það sje ekki alveg
víst, að það sje rjettur mælikvarði
á kirkjurækni fólksins, því það
hafi vitnast í söfnuðinum, að ferða
fólkið frá Mastiff hafi ætlað að
vera við messuna. Guðsþjónustan
tók 2V2 klst. Það þótti þeim langt,
sem skildu ekki orð af því sem
fram fór.
Seinni hluti dagsins var notað-
ur til undirbúnings undir
landferðina, er hefjast skyldi dag-
inn eftir. Hinn röggsami Mr.
Burns skipaði svo fyrir, að morg-
unverður skyldi framreiddur kl.
4 árdegis, og þá skyldu allir vera
ferðbúnir. En mestu af farangr-
inum hafði verið komið í land
kvöldið áður. Sumir höfðu til-
hneigingu til þess að koma fram
með tillögu um að fá morgunverði
frestað til kl. 5. En við það var
ekki komandi.
Kl. 5 var allur skarinn kominn
í land. Þar biðu ferðahestarnir 65
í hóp, 5 fylgdarmenn, og auk þess
kom frá skipinu matreiðslumaður
og tveir þjónar.
Nú var að skifta ferðafólkinu
niður á hestana. Enginn þorði að
láta neinar óskir í Ijósi. Því ef
hann lenti á vondum hesti, þá
var hætt við að hann sæti með
bykkjuna alla ferðina, talið yrði
að hann mætti sjálfum sjer um
kenna. Ef menn sjálfir hefðu val-
ið sjer hest, sem reyndist gæðing-
ur, þá var það litlu betra, því
þetta hefði getað heitið frekja.
En Trollope sjálfur fjekk slæma
útreið í upphafi. Hann kemst að
orði á þessa leið, að hann hefði
treyst Geir Zoega í þessu efni, „en
jeg held“, segir hann, „að hestur-
inn, sem Zoega ljet mig hafa, hafi
ekki einasta verið versti hestur á
íslandi, heldur yfirleitt versta
trunta, sem sjeð hafi dagsins ljós
í nokkru landi, þar sem hestar
eru yfirleitt til. Ó, Zoega! Því
fórst þú svona með mig? Hestur-
inn var fílefldur, hefði getað bor-
ið Daníel Lambert, ef hann á ann
að borð hefði nokkuð viljað bera.
En máske meinti Zoega þetta svo,
að enginn í hópnum nema jeg væri
maður til þess að sitja á svona
truntu. Jeg sat á klárnum hálfa
dagleiðina, sem var um 18 mílur.
Bykkjan lá á því lúalagi að drag-
ast aftur úr hópnum. Og þegar
allir aðrir voru komnir úr aug-
sýn, þá reyndi hún að snúa við
til þess að strjúka með mig til
baka til Reykjavíkur. Jeg lamdi
hrossið af lífs og sálarkröftum,