Lesbók Morgunblaðsins - 30.11.1941, Side 12

412
LESBÓK MORQUNBLAÐSINS
Hannes Hafstein (1915) og sonur hans
SigurSur, tveggja ára.
aðanna að fá slíka grein um sveit-
ina. Jeg vona að það takist sem
víðast og fyrst, og ekki er sveit-
um láandi þótf þær vilji komast
að sem bestum kjörum. En á það
vil jeg leggja áherslu, að svo langt
vona jeg að hreppapólitíkin gangi
aldrei, að sveitir eða kauptún
vilji amast við því, að aðrar sveit-
ir eða bæir, sem betur liggja við,
fái sambandið sem fyrst, af
hræðslu við að það gefi þeim
þeim stöðvum yfirburði yfir þá,
sem ekki koma strax. Slík öfund
má engu til vegar koma, enda verð
ur þegar frá upphafi að gera sjer
ljóst, að talsímanetið getur því
aðeins breiðst fljótt út um hjer-
uðin, að sýslufjelög og sveita-
fjelög taki höndum saman við
augnaðarmennina til að hrinda
því fram af eigin rammleik, líkt
og Tulinius og Sunnmýlingar
hafa gert um Eskifjarðarálmuna,
enda vænti jeg þess fastlega að
þess muni ekki svo afarlangt að
bíða, að kostnaðurinn verði ekki
svo ægilegur, því það mun sann-
ast, að tekjurnar og arðurinn af
slíkum samböndum reynist fljótt
meiri en menn gera sjer í hugar-
lund í bráð. •
Jeg vil þakka Reykvíkingum
sjerstaklega fyrir það, hve lítið
hefir bólað á því að þeir þyktust
við það, að utanlandssambandið
var ekki bundið sjerstaklega við
Reykjavík eins almenn og sú
skoðun var þó áður, að það væri
nauðsynlegt til þess að höfuð-
staðurinn gæti haft örugt sam-
band við útlönd. Það er Reykvík-
ingum mjög til heiðurs, hve fljótt
meginþorra þeirra hefir látið sjer
skiljast hversu nauðsynlegt það
er fyrir höfuðstaðinn að hafa
samband við sveitir síns eigin
lands, hve fljótt menn hafa hrist
af sjer hræðsluna við það að
nokkur bagi, sem komist geti í
samjöfnuð við þá hagsmuni, geti
stafað af því þó að Reykjavík sje
nú lengst frá lendingarstöð sæ-
símans af öllum stöðvum lands-
ins. Sá víðsýnisskortur og ein-
trjáningsandi, að telja að Reykja
vík sje látin sitja á hakanum með
því fyrirkomulagi, sem valið hef-
ir verið, mun vera hrein undan-
tekning hjer í bæ og er það góðs
viti.
Á ferð minni að norðan eftir
ritsímalínunni heyrði jeg haft
eftir manni, sem oft þarf að vera
einn á ferð um fjöllin, að þegar
hann sjái ritsímastaurana, sem í
beinum og fögrum röðum standa
hól af hól, leiti af leiti, þá finn-
ist honum hann ekki lengur vera
einn; honum finnist hann þá vera
kominn í mannlegt samfjelag og
óbyggðin orðin að byggðu bóli.
Líkri tilfinningu hefi jeg heyrt
fleiri lýsa, er þeir í fyrsta skifti
sáu stauraraðimar rísa þar, sem
auðnin var áður. Þetta tek jeg
sem vott og vísi þess að ritsíma-
línan muni verði þjóðinni kær og
hver góður drengur láti sjer annt
um að vemda þessi mannvirki
sem best og líða ekki að þeim sje
misboðið á neinn hátt að ósekju.
Jeg tók það fram í upphafi máls
míns, að enn má búast við nokkr-
um barnasjúkdómum í þræðinum
eða erfiðleikum á millistöðvun-
um; en það má ganga að því vísu,
að það lagist smátt og smátt, og
þarf því enginn að kippa sjer upp
við það þó að eitthvað kunni að
bjáta á í bili framan af. Jeg vil
bæta því við, að áskrifendur bæj-
artelefónsins, sem hafa ekki
nema einfaldan þráð heim til sín
og veikari tæki en landsíminn og
nota vilja landsímann heiman frá
sjer til samtals, heyra ekki eins
vel í þeim verkfærum og í tækj-
um landsímans og má ekki kenna
landsímanum um það.
Að endingu við jeg árna land-
inu allrar hamingju með þetta
mikla samtengingarfæri og biðja
þann sem ræður forlögum land-
anna og framtíð lýðanna að biessa
viðleitni manna til þess að færa
sjer það í nyt til eflingar velmeg-
un, krafti og menningu þessa
lands. Treystum því að þessi
framfarartæki, sem blessast í öðr
um löndum, blessist eins og ekki
síður landinu okkar. Landið okk-
ar er of gott og fagurt til að
vantreysta því.
Treystum á landið!
Að svo mæltu lýsi jeg yfir því
að Landsími Islands er tekinn til
starfa í dag og samband íslands
við útlönd opnað.