Lesbók Morgunblaðsins - 30.04.1944, Blaðsíða 11
LESBÓK MCVRGUNBLAÐSTNS
203
Gunnar Hagwall:
NASREDDIN - HÁÐFUGLINN
ÓGLEYMANLEGI
ÞAÐ VAR í ágústmánuði 1402.
Ibúarnir í litla bœnum Aksejkir
voru í öngum sínum. Súltaninn.
Bajasid, hafði nú beðiö algjöran
ósigur fyrir hinum ósigrandi Timur
Lenk frá Sainarkand, í stórorustu
við Angora ( Ankara), og var nú
fangi sigurvegarans. Tyrkland hafði
gefist upp, og um sigurvegarann
vissu menn a. m. k. svo mikið, að
hann ekki skaraði fram úr í inildi
sinni. En það versta af öllu var,
að hann liafði sent íbúunum í Ak-
sjekir þau boð, að hann óskaði eft-
ir huguðum og sterkum Tvrkja við
hirð sína, til þess að inna af hendi
verk nokkuð. En hver þorði að
nálgast harðstjórann?
Samræðurnar voru háværar. Þeir
töluðu allir í einu, komu fram með
tillögur, rit'ust. skömmuðust, pöt-
uðu með höndunum og hrópuðu
Allah!, sóru við skegg spámanns-
ins og óskuðu Timur Lenk veg
allrar veraldar. En loks kom einn
þeirra með tillögu sem allir féll-
ust á. Sendinefnd var valin, er
lagði þegar leið sína að litlu, óá-
sjálegu húsi þar rétt hjá.
Fyrir utan húsið sat lítill, mag-
ur maður með illa hnýttan túrban
á höfðinu. Hringinn í kringum
hann sátu nokkrir smástrákar á
hækjum sínum. Maðurinn var
hodsja, kennari, og kendi þessum
smápöttum, sem sátu þarna í kring-
urn hann. Sýnilegt var, að hann >
var ekki strangur kennari, því að
þegar strákarnir reyndu að gera
einhver prakkarastrik, brosti hann
í kampinn, og hafði sýnilega gam-
Timur Lenk eða .Tamerlan,
eins og hann var stundum
nefndur, rjeð yfir Persíu,
Mið-Asíu og mestum hluta
Indlands. Hann dó 1404.
an af hugkvæmni þeirra. Dreng-
irnir voru einnig hrifnir af kenn-
ara sínum, því að kennslan var
krydduð glensi og gamni. —■ Túr-
ban kennarans varð oft skotspónn.
fyrir glens þeirra. Kennarinn gat,
aldrei fengið enda höfuðprýðisins
til þess að vera, eins og þeir áttu
áð vera. Fyrir nokkrum dögurn
hafði hann því orðið svo leiður
á túrbaninum, að hann fór með;
hann á markaðinn og ætlaði að
selja hann þar. Þar lofaði hann
'gripinn hástöfum, svo að menn,1
tóku að bjóða í. Einn var það, sem
bauð hæst. En þá hvíslaði eigand-
inn að honum, að hann skyldi vara
sig. ITann gæti aldrei fengið neitt
lag á þennan túrban!
Nafn kennarans var Nasreddin.
Það var ekki lengra síðan en í
gær, að hann hafði arkað á mark-
aðinn með asna sem hann átti, til
þess að selja liann. Kaupandi gaf
sig fram, en asninn.gaf honum þá
svo vel útilátið spark, að hann
forðaði sjer hið skjótasta, bölv-
andi og ragnandi. Og Nasreddin
mátti labba aftur heim með sinit
slæma asna. En ánægður var hann
því að nú gátu allir sjeð, hvers-
konar bestía þetta var, sem hann
þurfti að dragast með.
En nú nálguðust sendiboðarnir
litla hópinn. Sá, sem var fyrir
þeim, rak strákana á brott og gekk
fyrir Nasreddin.
^Hodsja", sagði haun. „Þii ert
hugaður maður og góður Tyrki.
Við erum komnir hingað til þess
að biðja þig að fara á fund Timur
Lenk“.
Nasreddin var ekki yfir sig hrif-