Lesbók Morgunblaðsins - 12.11.1944, Blaðsíða 12

444
LESBÓK MORÖUNBLAÐSINS
oma:
FRANS FRÆNDI
OG EINN góðan veðurdag l'jekk
raamma brjef frá Frans frænda.
Ilann var gamall major, sem liíði
nú á eftirlaunum sínum. Ilún sagð-
ist vera svo glöð, því að frændi
hefði skrifað, að hann ætlaði nú
að gera mig að manni og það
myndi kosta átta mörk á mánuði.
Svo fór jeg til borgarinnar, þar
sem frændi átti heima. Þar var
leiðinlegt að vera. Ilann bjó uppi
á fjórðu hæð og allt í kring voru
himinhá hús, en engir garðar.
Jeg fjekk aldrei að leika mjei’.
Frans frændi og Anna frænka
gættu mín allan daginn, eins og
tveir fangaverðir. Og fi’ændi var
voða strangur og sagði í hvert sinn,
sem hann sá nxig: „Bíddu bara,
einhverntíma skal jeg standa þig
að Verki“.
Það var hægt að spýta út um
gluggann, niður á götuna, og heyrð
ist mikið skvamp, þegar jeg missti
marks. En þegar jeg hitti ætlaði
fólkið hreint vitlaust að verða. Og
þá hló jeg, en annars var fátt þarna
sem hægt var að hlægja að.
Nýja skólastjóranum geðjaðist
víst ekki að mjer. Hann sagði, að
jcg hefði komið með mjög slæman*
vitnisburð með mjer. En það var
ekki satt, því að það eina, sem hann,
gat hengt hatt sinn á, var, að jeg
hafði sett púður í náttpott skóla-
stjórafrúarinnar. En það var fyrir
löngu síðan, og því ljótt af honum
að vcra að halda því á lofti. Frans
frændi og nýi skólastjórinn voru
góðir vinir, og frændi fór oft í
heimsókn til hans. Og þá lögðu
þeir höfuð sín í bleyti til þess að
finna einhver ráð, til þess að koma
mjer íyrir kattarnef.
Þegar er jeg kom heim úr skól-
anum varð jeg að setjast niður og
lesa lexíurnar mínar.
Frændi góndi stöðugt á mig og
sagði: ,,Þfi ert auðvitað að svíkj-
ast um. eins og fyrri daginn! En
bíddu bai'a við, þorparinn þinn..“
Einu sinni átti jeg að reikna
dænxi heima. Gekk mjer ekki senx
best við það, og fór því til frænda,
og bað hann að hjálpa mjer, því
að hann hafði sagt mömmu, að
hann skyldi segja mjer til. Og
frænka mín hafði einnig sagt. að,
Frans frændi væri svo gáfaður, að
jeg gæti áreiðanlega lært mikið af
honxmi.
Þess vegna bað jcg hann aðl
hjálpa mjér. Ilann leit á dæniið,
og sagði: „Geturðu ekki einu sinni
, reiknað þetta, ónytjungurinn þinn?
Þetta á>tti hver meðnlskussi að geta
reiknað á áugabragði“.
Ilann settist niður og tók að
glíma við dæmið. En það gekk nú
ekki í hvellinum. Hann sat við
það allan síðari hluta dagsins, og
þegar jeg spurði hann, hvort hann
væri ekki búinn, varð hann ofsa-
reiður, og skipaði mjer að snauta
út. Það var liðið að kvöldverði*
þegai' hann loks kom með dæmið og
sagði: „Nú geturðu skrifað þetta
upp. Þetta var enga stund reiknað
— • jeg þurfti bara að gera dálítið
annað“..
Jcg breinskrifaði dæmið og fjekk
skólastjóranum daginn eftir. Við
áttum að fá dæmin á þriðjvidaginn,
og jcg var viss um, að nú hefði jeg
einu sinni alt rjett, En viti menn.
Blaðið mitt var allt þakið rauðum
klessum — eins og venjulega, og
skólastjórinn sagði: „Það hefði nú
engum öðrum en hreinum og klár-
um asna dottið í hug að reikna
dæmið svona“.
,,Það var frændi minn sem reikn-
aði það“, ansaði jeg. „Jeg gerði
ekki annað, en skrifa það upp eftir
honum“.
Krakkarnir í bekknum fóru öll
að skellihlægja en skólastjórinn.
varð eldrauður í framan.
„Þxi ert ekki annað en svívirði-
legur lygari, og lendir áreiðanlega
í fangelsi, áður en langt um líður“,
hrópaði hann.
Hann ljet mig sitja eítir í 'tvær
stundir. Frændi minn beið eftir
mjer, því að hann var alltaf vanur
að hýða mig, þegar jeg var látinn
sitja eftir. En jeg hrópaði þegar
út til hans, að þetta væri honunx
að kenna, því að hann hefði reikn-
að dæmið skakkt, og skólastjórinn
hefði sagt, að enginn annar en asni,
hefði getað reiknað svona vitlaust.
Hann kom inn og flengdi mig
fastar og lengur en nokkru sinni
áður og fór síðan xxt.
Hinrik Grjetar, vinur minn, sá
hann ganga eftir götunni með skóla
stjóranum, og við og við námu þeir
staðar og frændi minn pataði með
höndunum og hrópaði hástöfum.
Daginn eftir kallaði skólastjór-
inn nxig upp að kennarapúltinu og
sagði: „Jeg hefi athugað dæmið
þitt bctur. Það er alveg rjett reikn-
að, en það er reiknað með gamalli
Framhald á bls. 448