Lesbók Morgunblaðsins - 12.11.1944, Blaðsíða 14

446
LESBÓK MOROUNBLAÐSINS
hafði mist framan af stórutá á
vinstra fæti þegar hann var dreng-
ur.Sporið fjell sanian við il hans
Martröðin, sem hann hafði haft um
nætur, hafði í þetta sinn orðið að
veruleika.
Hann var þegar tekinn fastur
og dreginn fyrir lög og dóm. Verj-
andi hans sannaði með áreiðauleg-
um vottorðum, að Le Dru væri að-
eins hættulegur á nóttunni, er hann
komst í hið sjúklega hugarástand.
Á daginn var hann alheill sem hver
annar.
Verjandinn sagði: í'r því Le Dru
er aðeins hættulegur þegar hann
sefur, því í ósköpunum ætti þá
að dæma hinn vakandi mann tit
dauða. Þessi málsvörn varð fræg.
Le Dru var dæmdur í æflangt
fangelsi. En á hverjum degi var
hann náðaður. Frá sólarupprás til
sólarlags var hann frjáls maður og
mátti fara hvert sem hann vildi.
En varð að koma í fangelsið er
kvölda tók og vera þar til morg-
uns.
í 51 ár liíði Le Dru í slíkri fanga
vist uns hann fjekk lausn að nóttu
til árið 1939, er hann andaðist í
uæturfangaklefa sínum.
(Lausl. þýtt.)
Smælki
Nokkrir menn voru eitt sinn að
ræða um stjórnmálamanninn Steph-
en Douglas (1813—1861), líkams-
vöxt hans. Þá vildi svo til að Abra-
ham Lincoln kom þar að og spurði
þá einn rir hópnum forsetann, hvað
hann áliti að fætur manns ættu að
vera langir.
,,.Ta“, sagði forsetinn, „fætur
mannsins eiga að mínu áliti að
vera nógu langar til þess að ná frá
líkamauum niður á jörðina“.
- TITANIC
Framhald af bls. 440.
við dauðann. Sumlr farþegarnir
vildu ekki liðsinna þeim, sem voru
að krókna úr kulda í sjónum. Karl-
ar og konur, örvita af skelfingu,
lömdu árum í höfuðin á þeim, sem
svntu í áttina að bátunum. Kona
ein sló krepptum hnefa í andlitið
á dauðþreyttum manni, sem var að
reyna að klöngrast inn fyrir borð-
stokkinn. Tvær konur aðrar hjálp-
uðu honum um borð og stöðvuðu
blóðrásina úr sárinu, sem hann
hafði fengið við hnefahöggið.
Klukkan 2,40, þegar skipshöfnin
á Carpathia kom fyrst auga á ljós-
ið frá björgunarbát nr. 2. Klukkan
var 4,10, þegar áhöfnin af fyrsta
björgunarbátnum komst um borð í
Carpathia og skipsmenn þar fengu
þær frjettir, að Titanic væri sokk-
ið. Þá voru síðustu hrópin og köll-
in hijóðnuð. Skömmu síðar, þegar
loftskeytamaðurinn á Carpathia
tók til starfa, 'fjekk Californian,
skipið sem liafði verið innan sjón-
arvíddar við Titanic, þegar það
sökk, vitneskju um slysið. Og það
var ekki fyrr en þá, að þeir, sem
af komust, sáu borgarísjakann í
allri sinni tign, þar sem hann glitr-
aði í sólarupprásinni á bláu, kyrru
hafinu.
Næsta fimtudag, þegar Californi-
an kom í höfn í New York, voru
um 30 þúsund manns saman komin
á hafnarbakkanum og á götunum,
sem að honum lágu. Þar voru til
taks sjúkrabílar og sjúkrabörur. Á
hafnarbakkanum biðu vandamenn
þeirra 711 manna, sem af komust,
og hinna, sem saknað var, en nöfn
þeirra höfðu verið birt. Vanda-
menn þeirra, sem taldir voru af,
reyndu samt að lifa í voninni.
Sjórjettarrannsóknin leiddi ým-
islegt óhugnanlegt í ljós. Titanic
hafði haft björgunarbáta fyrir 1178
menn, aðeins þriðjung þeirra, sem
það gat rúmað. Aðeins 711 menn
björguðust í bátunum, 16 talsins,
og á fjórurn björgunarflelurm. 400
mannslífum í viðbót hei'ði verið
hægt að bjarga. Californian hlaut
harðorða gagnrýni. Þaðan höfðu
sjest neyðarflrrgeldarnir, sem skot-
ið hafði verið frá Titanic, en CQD-
köllin höfðu ekki borist þangað,
af því að loftskeytamaðurinn var
farinn að hátta.
„Þegar Califonriair sá fyrsta flrrg
eldinn“, segir í skýrslunni um sjó-
rjettarhöldin, „hefði skipið án veru-
legrar áhættu getað brotist gegn-
um rekrsinn og kornið Titanic til
hjálpar. ITefði það svo farið að,
lrefði verið lrægt að bjarga flest-
unr, ef ekki öllrrm, senr lorust“.
(Þýtt úr Fram)
Taft forseti Bandaríkjanna var
rrokkuð feitur og með ístru. ITann
sagði oft skopsögur á sinn kostnað.
Eitt sinn sagði hatrn frá því, að
Ktill drengrrr, sonttr kunningja síns,
hefði haft þann vana að rraga ncgl-
ur sínar. Fóstra harrs sagði honrtnr,
að cf hann hjeldi áfratn að naga
á sjer neglurnar myndi hann
bólgna upp. Dreng*itrinn vildi alls
ekki verða fyrir slíku og ljet af
þessum vana.
Nokkrum döguni seinna buðrr
foreldrar drengsins Taft í miðdag.
Um leið og drengurinn konr auga á
lrann, þaut hann til hans og sagði:
„Þú nagar á þjer neglurnar“.