Lesbók Morgunblaðsins - 12.11.1944, Blaðsíða 13

IÆSP.ÓK MORG'UNBLADSINS
445
- NÆTURFANGINN -
Eftir John Nesbitt
t>AÐ BAIt TIL að morgni dags
eitt sinn á árinn 1888 að íbúar
strandþorpsins St. Adresse á norð-
urströnd Frakklands urðu lostnir
skelfingu útaf þvi, að dularfult
morð hafi verið farmið þar um
nóttina.
Sá hjet André Montel, sem myrt-
ru’ var. Ilann hafði komið þarna
fyrir nokkrum dögum. með konu
sinni til þess að leita sjer hvíldar og
hressingar. Ilann hafði farið niður
til strandarinnar til að fá sjer sjó-
bað um kvöldið, áður en hann gengi
til náða. Bakaarasendill fann lík
hans í fjörunni rjett ofan við flæð-
armál snemma um morguninn. ITafði
hann fengið kúlu gegnum höfuðið.
Föt hans voru kvrfilega saman-
brotin þar rjett hjá.
Strax var gert aðvart til höfuð-
stöðva örvggislögreglunnar í París.
Þaðan var síðan símað til nafn-
togaðasta manns lögreglunnar Ro-
berts Le Dru. Ilann var í Le ITavre,
aðeins tvær mílur frá St. Adrene.
ITann var ájrúnaðargoð allra röskra
drengja í Frakklandi um þessar
mundir.
Að vísu var Le Dru yngsti mað-
urinn í hinni vösku lögreglusveit.
En hann hafði fengið mesta frægð
fyrir unnin afrek. Sagt var að hann
gæti gefið lýsingu á manni ef hann
sæi sporin ein. Og af tóbakslyktí
inni gæti hann fundið hvaða tóí
bakstegund hefði verið revkt.
En Le Dru vissi líka, að hann
átti. ekki alt það lof skilið, sem
honum fjell í skaut. Ilann vann
ekki verk sín með þeim flughraða
sem fólk hjelt. í raun rjettri var
hann svifaseinn. En nákvæmur og
þolinmóður. Þegar hann kom á
einhvern þann stað, þar sem glæp-
ur hafði verið framinn, þá rann-
sakaði hann hvern blett á öllum
gólfum hússins, týndi upp hvern
smáhlut sem hann fann. Ilann Ijet
einskis ófreistað. Ilann hliðraði
sjer aldrei hjá neinni fyrirhöfn.
Hann eyddi löngum tíma í að finna
eiganda að hverjum hnapp, sem
hann fann í nánd við staðinn.
Þessi þolinmæði hans og nákvæmni
leiddi til þess að hann gerði þær
bestu uppljóstranir glæpamála, sem
þekst höfðu.
En hann vissi, að ef yfirmenn
hans kæmust að því, hve fyrirhöfn
hans væri mikil, þá myndi talsv. af
frægð hans gufa upp. Og því gaf
hann skýrslur, sem sýndu hann í
alt öðru ljósi, og báru vott um
yfirnáttúrlega skarpskygni.
I stað þess' t. d. að hann gat
rakið slóð manns á 5 klukkustund-
um, ljet hann svo um mælt, að
honum hefði strax hugkvæmst hvert
maðurinn hefði farið. Þetta leit
út sem æfintýri á pappírnum. Og
til þess að halda frægð sinni, vann
vesling Le Dru að heita mátti all-
an sólarhringinn. Nótt eftir nótt
hvíldist hann ekki nema 2—3 tíma.
Sagt var að hann í heila viku hefði
eitt sinn ekki sofið nema sex
tíma.
Þetta varð til þess að hann varð
sjúkur af ofþreytu. Nótt eftir nótt
vaknaði hann upp með andfælum,
við að honum fanst eins og hann
hefði drýgt morð. En hann'ljet það
ekki eftir sjer, þrátt fvrir þessa
vísbendingu, að taka sjer starfið
ljettara.
T þetta skifti varð honum ráða-
fátt í upphafi. Peningaveski hins
myrta var í fötum hans. T því voru
nokkur hundruð frankar. Það kom
í Ijós, að hann átti engan óvin.
Ilann átti engan erfingja nema
konuna. Hún hafði beðið í af-
greiðslusal gistihússins til kl. 2 y±
um nóttina eftir manni sínum. Við
líkskoðunina kom í ljós, að morðið
hefði verið'framið kl. 2. Svo hún
var saklaus fundin.
Nú tók Le Dru upp sína fyrri
aðferð með nákvæmnina. Ilann Ijet
afgriða svæðiðj umhverfis staðinn
þarsem líkið fannst. Síðan fór hann
að leita í sandinum eftir einhverju
því, sem gæti leitt hann til þess
að ráða þessa gátu. Ilann leitaði
til kvölds. Er dimma tók hafði
hann Ijósker til að lýsa sjer í
sandinum.
Alt í einu fann hann greinilegt
spor. Hann horfði sem þrumu lost-
inn á sporið.
Síðan gekk hann um götur St.
Adrene þá nótt, og um morguninn
lagði hann leið sína inn á lögreglu-
stöðina.
Ilerrar mínir, sagði hann, daufum
rómi er þangað kom. Jeg hef leyst
morðgátuna. Iljer er afsteypa af
spori, sem var í sandinum, eftir
morðingjann, er hann læddist aft-
anað manninum sem myrtur var.
Ilann hefir gengið á sokkaleistun-
um svo síður heyrðist til hans.
Þetta er eins og þið sjáið vinstri
fótar spor. Takið eftir sjerkenni á
því. Maðurinn hefir mist framanaf
stórntánni á vinstra fæti. Enginn
efi er á, að þetta er spor eftir
morðingjann.
Síðan beygði Le Dru sig niður
og klæddi sig úr vinstrifótar skó
og sokk og rjetti fram fótinn.
„Sjáið þið herrar mínir/' sagði
hann. „Jeg er morðinginn". Hann