Lesbók Morgunblaðsins - 12.11.1944, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGtUNBLAÐSLNS
447
Hjörtu og hendur
í DBNVER bættust margir far-
Jicgar í hraðlestina. í cinum vagn-
iniun sat ung og fögur kona, glæsi-
lega búin. A mcðal nýfarþcganna
voru tveir ungir nienn. Annar
]>cirra var stór og inyildai’iegttr,
mjög snyrtilega búinn og frjálsleg-
ur íallri framgöngu, en hinn vat'
Önuglegur á svip, feitur og sóða-
iegur til fara. Þeir voru handjárn-
aðir saman.
Þegar þeir komu inn í vagninn
sáu þeir, að einu auðu sætin var
andspænis UngU stúlkunni fögru.
Þar scttust þeii'. Unga stúikan ieit
snöggt og kæiuleysislega á |)á. En
allt í einu Ijómaði andlit hennat’
af yndislegu brosi og hún rjctti
fram smágerða hönd sína. Þegar
liún talaði, bar rödd hcnnai'. djúp
og hreimfögur, ]>ess vott, að hún
var vön að taítt og lát'a aðra hlýða
á sig.
„Jæja, hcrra Easton! Ef þjcr
viíjið endilega, að jeg ávarpi yður
að fyrra bragði, verð jeg víst að
gera ]>að. Þekkið ]»jer mig ekki
Iengur?“
Þegíir hún býrjaði að tala reis
ungi maðurinn suöggt upp úr sæti
sínu. Ilann ’virtist dálítið vand-
ræðalegur fyrst í stað, cn náði s.jer
brátt og rjctti henni vinstri höntl
sína.
i
„Svei mjer, ef það cr ekki ungfrú
I’airchild!‘í sagði hann og brosti.
„Þjer verðið að afsaka að jcg rjetti
yðtir ckki liina hcndina, en hún er
dálítið upptckin, sem stendur1'.
Ilann lyfti hægt'i hönd sinni lítið
eitt upp, éli hún var fest við vinstri
höud fjclaga hans með liinu skín-
andi armbandi. Gleðisvipurinn í
augum ungu stúlkunnar breyttist
hægt í vandræðalegan skelfingar-
svip. Roðinri hvarf úr kinnum henn-
ar. Easton liló við, eins og hartn
skemmti sjer vcl, og ætlaði að fara
að fara að segja eitthvað þégar
fjelagi hans' tók fram í fyrir hon-
um. Ilann hafði í laumi gefið gaUm
að svi)) stúlkunnár, með frámuna
kænlegum augum sínum.
„Þjer verðið að fyrigefa, að jeg
skuli ávarpa yður, ungfrú, en jeg
sje, að ])jer þekkið lögreglusljór-
ann hjerna. Ef þjcr biðjið hann að
tala máli mínu, þegar við komum
til fangclsisins, veit jeg að hann
gerir það. Við ej'um ji leið til
Leavemvorth-fangel.sius. Sjö.ár fyr-
ir fals.
,,().“ sagði stúlkan og dró djúpt
an.dann. Iioðinn kom aftúr í kinn-
ar hennar. „Svo að þjer eruð orð-
inn lögreglustjóri hjerna ?“
„Góða ungfrú Fairchild'*, sagði
Easton rólega. ,«Jeg varð að gera
eitthvað. Peningarnir hafa eitthvert
sjerstakt lag á ]>\'í. að smjúga milli
handa mjer, og það þnrf peninga
lil ]>ess að umgangast fjelaga okk-
ar í Washington. .leg greip ]>ví
tækifærið, ])egnr mjcr bauðst þiið
— þótt lögreglusl jóraslaðan sje
auðvitað ckkert í snmaitbui'ði við
sendiherrastöðu, en .......“
„Scndiherrann", tók stúlkan frnm
í fvrir honitm. „kcmur ckki lengur.
Og lianrt hefði aldrei þurft að gera
])að. Það ættuð þjer að vita. Og
nú eruð þjer ein af hiuum hrífandi
hetjum Vestursins — sem þeysa um
á hestunx og skjóta og cru í stöðugri
lífshættu. Það hlýtrtr að vera ólíkt
lífinu í Washington. Gömlu fjeltlg-
arnir hafa saknað yður“.
llún leit aftur á handjárniu og
augu hennar urðtl örlítið stærri.
„Hafið engar áhyggjur út af ]ieim
ungfrú,“ sngði ltinri niaðurinn. ,.A11-
ir lögreglustjórnr handjárrtn sig við
fanga Sína, til þess að koma í vcg
fyrit', að þeir komist un'dart. llr.
Ettston veit hvað hattn syngur“.
*Sjá'um við yður bráðlcga í Was-
Iiington ?“ spurði stúlkan.
„Nei, jeg er Jlræddur Uin ekki“,
ansaði Easfon.
„Jeg elska Vestrið'ý sagði stúlk-
an út í hött. Artgu licnnar ljómuðu.
11ún lcit út um giuggann. Ilúu
byrjaði að tala, einlæglega — án
alls tylflitt-s: ,.Við iilantirta vorum í
Dertvci' I suntar. Ilúu fór heiin
fyrir vikti síðan vegna þcss að
pabbi var dálítið lasinn. Jeg gæti
vel hitgsað mjer að eiga heima hjer
í Vestriuu. Loftslagið hefir góð á-
hrit' á mig. — Peningarnir eru eklci
aðalatriðið. Eil menn misskilja
stöðngl. .. .“
„ÍTcyrið þjer, herra lögreglu-
stjóri“, liöldraði önugíegi maður-
inn. „Það er nú ckkcrt rjettlæti í
jicssu. Jeg þarf aÖ fá íujcr eitt-
hvað að drekka og hcfi ekki bragð-
^að tóbak í allnn dag. Hafið þjer
ekki talað nógu lengi? Viljið þjcr
ekki fara mrð mig inn í rcykinga-
klefatin núna '! Jeg er að sálast úr
tóbaksléysi".
Ferðalangarnir tveir risu á fæt-
ur, Sama undarlega brosið var enn
á andliti Eastons.
. „Jeg get ckki neitað bón um