Lesbók Morgunblaðsins - 19.02.1950, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
97
Til höfunda
„Austfirskra ljóða“
höfum við efni á að tapa á aðal-
atvinnuvegi þjóðarinnar eins og
íslendingar. Jeg hef Jiugsað mjer
það þannig að taka tvö skip á
leigu í Suður-Frakklandi og hlaða
annað með víni en hitt með ung-
um Parísarstúlkum. Stúlkuskipið
kalla jeg Hvíta skipið, en hitt
Svarta skipið. Svo læt jeg sigla
skipunum norður fyrir ísland í
júníbyrjun og eiga þar skipti við
síldveiðimenn, — utan landhelgi
auðvitað. Svo verða keyptar vist-
ir fyrir ágóðann, skipunum lagt
til næsta vors, stúlkurnar teknar í
land og haldin veisla vetrarlangt.
Þá verður nú dansað dátt og sung-
ið hátt á St. Kilda! —
ÞAÐ VAR orðið áliðið kvölds, þeg-
ar jeg fylgdi þessum undarlega
draumóramanni heim. Hann átti
þá náttstað út á Gamla Kóngavegi,
hjá bróður sínum, hugvitsmannin-
um, sem sneri heim. Það var mild-
ur andvari og stjörnubjartur him-
inn, og við ráfuðum fremur en
gengum. Karl talaði alla leiðina og
hjelt því fram, að lífið væri vnd-
islegt, ef menn væru ekki alltaf
að skipta sjer af því, sem þeim
kæmi ekkert við. Hamingja hvers
einsaklings væri íolgin í draumum
hans og hugsun, en ekki í þess-
um taktlausa hávaða, sem nefnd-
ur er efnisheimur.
Rjett í því kom hann auga á
svepp, sem rak öfuga krónuna út-
undan limgirðingu til hliðar við
ljósastaur. Og heimspekingurinn,
greifinn, hertoginn og' skaldið laut
niður að sveppinum, sleit hann
upp, virti hann dálítið fyrir sjer
og stakk honum svo í vasann.
— Mjer er vel til sveppanna, þeir
hafa oft fleytt mjer yfir örðug-
asta hjallann, og' þenna hef jeg í
morgunteið mitt. Sjá, allt, sem þig
vantar, kemur til þín! ....
Við gengum fram og aftur fram-
an við bústað Karls, þangað til
Bjarmar yfir austurlandi
ei þið hefjið blysa fjöld;
þökk sje ykkur þúsundfötd;
myrkrið fult af fári og grandi
flýr, en birtan tekur völd.
Lengi virtist lítið bjarma,
lengdust skuggar, sýndist nótt;
cnginn söngfugl, alt var hljótt;
nú skal aftur vænta varma,
vænta að akur blómgist skjótt.
Lnn á ný á austurlandi
alþýðunnar hörpustreng
slá má heyra hrund og drcng,
frjóvgar Ijóðsins lista-andi
lífdögg söngsins dal og eng.
Hvað þær syngja sætum rómi
svanadísir austurlands,
ylja hug og hjarta manns,
líkast sem úr loíti hljómi
Ijóðakliður náttgalans.
é
J»ctta er vorsius vængjakliður,
vilji fólkið leiða inn
ljóðsins dis í salinn sinn;
þetta cr leysing — lækjanúður
lánaði tón í strenginn þinn.
Hljómaregnið góða græðir
gráa af vetrar sinu jörð,
kuldanæðing blásin börð,
varini af heitri vorsól flæðir,
vckur líf um allan svörð.
hyllti undir seinasta sporvagnmn.
Þá vildi hann fylgja mjer yfir á
viðkomustaðinn, hinu megin við
mannlausa götuna. En í sömu
svilum kemur lítil bifreið á fleygi-
lerð, svo að annað hvort verðum
við að herða gönguna eða hmkra
við meðan hún fer hjá. Mjer verð-
Nú er að Iosna af lýðsins tungu
langrar tíðar þagnarband,
það hcfur öllum unnið grand;
áður skáld í sveitum sungu;
syngi þau eiui um gjörvalt land.
Grípi þjóðin gígju sína,
glæða skal hún lifsins þrótt,
gera hverju hjarta rótt;
Braga hirð, við hörpu þína
bækkar sól, en styttist nótt.
nvx
Áður fyr á austurlandi
ómuðu tónar listamanns;
gcra það ennþá svo til sanns;
sjáðu, Stefáns undra-andi SoíIIo.ú
ennþá býr með niðjum hans.
Hcyrirðu ci þami óm í ináli
ungra skálda er syngja nú,
efla á framtið okkar trú,
er við hlýddum á hjá Páli
■
æskuglaðir, jeg og þú?
Unga kynsloð ómur þcssi
á að hvetja og göfga í senn,
glæsifljóð og góða menn,
svo að guðleg gæska blcssi
götu Snælands þjóðar enn.
Ljós úr austri láti stækka
Ijóssins lierra, að verði bót
hverskyns drunga hal og snót;
láti hann íslands hæðir hækka
hæstu Iistar sólu mót.
ur fyrir að taka í handlegg Karh,
til þess að aftra því, að hann ani
fvrir bílinn, — en þá snýr hann
sjer að mjer og segir:
— Jeg er nú vanur að ganga sof-
andi yfir götuna, og aldrei hefur
mjer komið það i koll. —
S. B.
Sn. J.