Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1951, Síða 23

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
603
Uun lu'ltlur á leið til i-.-yi.út i . ■■■
hátt og lágt, brá á glens og kvað
hana þurfa að halda sjer til í höfuð-
staðnum.
Hún laumar að henni smjörsköku
og bað hana koma í aura og hafa
sjer til gamans. Húsbóndinn rjetti
henni hvorki meira nje minna en
20 krónur. Altaf voru þau sjálfum
sjer lík, þessar gæðamanneskjur,
þau gerðu það ekki endaslept að
láta sjer farast vel við hana.
Finna bað Guð að blessa alt
heimilisfólkið, það óskaði henni
góðrar ferðar, og húsmóðurinni
vöknaði um augu, þegar hún
kv'addi hana.
Finna var engin gáfumanneskja,
en henni duldist ekki, að alt heim-
ilisfólkið óskaði að hún kæmi aftur.
„Finna er allra þjónn á heimil-
inu,“ varð húsbóndanum einu sinni
að orði.
Og gamla konan höktir út á hlað
með grátkippi kringum ófríðan
munninn, í reiðfötum húsmóður-
innar og böggulinn sinn í hendinni.
Hún sest á bak Grána í söðulinn
hennar Eyu, dóttur hjónanna.
Blessaður bærinn hverfur sjón-
um hennar. Hún heldur á leið til
Reykjavíkur, út í óvissuna.
Eftir nokkra klukkutíma ferð er
fyrsta áfanganum náð. Samferða-
menn hennar, vinnumennirnir á
Tanganum, hjálpuðu henni um
borð og útveguðu henni klefa á
öðru plássi. Það var tveggja manna
klefi. Skipið losar landfestar. Það
ruggar, vjelin urgar og gnauðar.
Finna riðar á fótunum. Henni er
ilt.
Stúlka kemur inn í klefann með
tösku í hendinni. Þetta var ein af
þessum fínu stúlkum með mikinn
farða í andlitinu og eldrauðar var-
ir. Og hún segir:
„Guð, átt þú að vera hjerna,
gamla? Kastaðu upp í dallinn," og
hún bendir Finnu á dall, sem hekk
á rúmbríkinni. „Það er best þú
verðir í neðri kojunni.”
Stúlkan tekur að snyrta hár sitt
fyrir speglinum, sem hekk yfir
vaskinum. Ja, skárra var það nú
fíniríið.
Stúlkan fer og segir Finnu, að
hringja bara á þernuna, ef hana
vanti eitthvað.' Finna var engu
bættari. Hún hafði aldrei stutt á
bjölluhnapp og vissi ekki hvað
þerna var. Hún kúgast og kúgast.
Loks tekur hún af sjer skóna og
áræðir að leggjast upp í rúmið með
hvítu lökunum og útlenda tepp-
inu. Henni leið hræðilega illa.
Seinna um kvöldið skýrðist fyrir
henni leyndarmálið með hringing-
una og þernuna, það var þegar
stúlkan kom inn aftur og hringdi
á þernuna, til að losa dallinn. Finna
notaði sjer aldrei af þessum þæg-
indum. Það vantaði nú bara, að
hún færi að láta þessar fínu mann-
eskjur á skipinu snúast í kringum
sig.
Sú í efri kojunni var þá ekki
hissa á því að styðja á hnappinn.
Hún söng danslög á útlensku, og
tók Guð til vitnis um, að það væri
agalegt að hafa Finnu þarna.
Eftir þrjá úaja skilaði skipið
gömlu konunni til Reykjavíkur,
ásamt öðrum farþegum.
Finna staulaðist á fætur. Peysu-
fötin vcru kr .up- i og lyktandi af
spýju. — Húi, hafði legið í þeim
fyrstu nóttina um borð og hefði
gert það áfram, ef stúlkan fyrir of-
an hana hefði ekki tekið sig fram
um að hjálpa henni úr þeim. Húfan
sat víst ekki sem best, og slifsið
var í kuðli undir hyrnunni.
Hún var skelfilega óstyrk. Enn
einu sinni þreifar hún eftir spari-
sjóðsbókinni í bögglinum. Hún var
þar.
Það var sjálfsagt best að reyna
að koma sjer út. Stúlkan var öll á
bak og burt, -og- hafði-sagt biess.