Lesbók Morgunblaðsins - 18.05.1952, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
255
asta orð í íslenzku. Þó gat skip-
stjórinn gert þeim bændunum
skiljanlegt, að skip hans hefði
strandað og með tölum sagt þeim
live margir menn væri á skipinu og
að þeir heíðu allir bjargast á land
og biðu þess, að komast til bæja.
Þarna voru aðeins 4 liestar
handa sex mönnum. Skipstjórinn
fókk strax cinn hcstinn og reiddi
matsveininn (son sinn) fyrir aft-
an sig. Hásetanhr fcngu hina hest-
ana, en bændurnir gengu. FraJjk-
arnir vpru allir mjög þreyttir, eft-
ir langa göngu á sjóstígvélum með
trébotnum. Og cnginn þeirra hafði
komið á hestbak áður, nema skip-
stjórinn. Varð því að hafa gætur
á þessum óvönu reiðmönnum, að
þeir féllu ekki af baki og kenna
þeim að halda sér, er þeir fundu,
að jafnvægi þeirra var að bila.
Það vakti mikla undrun okkar
krakkanna og forvitni, þegar við
sáum til þessarar einkennilegu
hægfara lestar, sem rölti seint og
letilega í áttina að bænum okkar.
Tveir tvímenntu, og hinir virt-
ust allt af vera í þann veg-
inn að detta af baki. En smárn
saman komust þeir nú heim að
Þykkvabæjarklaustri, og ennþá óx
undrun okkar, þegar farið var með
gestina beint í kirkjuna, í staðinn
fyrir að bjóða til stofu.
Hinum miiimunum bjargað
Þegar hér var kornið skiftu
bændurnir með sér verkum. Sig-
urður reið til sjávar, að leita að
strandaða skipinu og strandmönn-
unum, en Stefán smalaði saman
hestum til þess að koma þeim til
bæjar og naut til þess aðstoðar ná-
grannanna. Að kvöldi voru strand-
mennirnir allir komnir í kirkjuna
og einnig vistir handa þeim, sem
þeim hafði tekizt að bjarga úr
skipinu. Jafnframt hafði þeim tek-
izt að ná seglum skipsins á land
og gátu búið sér til skýli úr þeim
til bráðabirgða. Fatnaði sínum og
því öðru, sem þeim heyrði til, hafði
þeim einnig tekizt að korna á
land.
Daginn eftir var maður sendur
rakleitt til sýslumannsins til þess
að tilkynna honum strandið og fá
fyrirskipanir hans þar að lútandi.
Jafnframt voru menn úr sveitinni
ráðnir til þess, að bjarga úr skip-
inu öllu því, sem hægt var að ná
úr því. Ennfremur voru skipaðir
vökumemx til að vaka yfir skip-
inu og vörunum, sem björguðust á
land. Sveitin varð því þarna fyrir
óvæntri atvinnu á erfiðum tíma.
Kirkjan var ciua liýsið fyrir þá
Ég minnist þess vel, þcgar
Frakkarnir voru fluttir í kirkjuna,
þó ég væri þá ungur, eða hátt á
sjöunda ári. Ekki var um annan
húsakost að ræða í sveitinni fyrir
svo marga menn. Skipstjórinn var
íremur lítill maður vexti og sér-
lega hæglátur. Það var hann, sem
hafði steypt sér í sjóinn og synt
mcð taug í land og bjargað á þann
hátt skipvcrjum sínum. Þess sáust
og glögg merki, að þeir báru virð-
ingu fyrir honum. Því veitti ég
eftirtekt, að hann hafði allt af eitt-
hvað fyrir staíni. Einkum lagði
hann mikla aherzlu á það, að mála
mynd af strandaða skipinu. Varð
okkur strákunum starsýnt á hana
og þótti hún falleg. Hásetarnir íóru
í ýmsa leika sér til aíþreyingar, en
oftast í höfrungaleik. Leiksvæðið
var kirkjugarðurinn.
Strákurinn var á að gizka 10—12
ára, og þótti mér það einkennilegt,
að þeir, Frakkarnir, kölluðu hann
mús. Mig langaöi til að tala við
liann, og það var sýnilegt að hann
langaði líka að tala við mig. En
hvorugur skildi annan, og við
reyndum alls konar bendingar og-
tákn cg furðanlega tókst okkur að
ráða fram úr ýmsu á þ^nn veg.
Hann var nú samt miklu duglegri
og hugkvæmari en ég, að gera sig
skiljanlegan. Tókst honum þannig
að segja mér frá því, að mús þýddi
eldabuska, eða eitthvað líkt því.
Og mörg önnur frönsk orð kcnndi
hann mér með bendingum, fettum
og brettum og ýmsunr leikum og
t. d. mcð því, aö herma eftir hús-
dýrunum, og segja mér hvað þau
voru kölluð á frönsku. Um le'ð og
hann gaf mér fyrstu kexkökuna
nefndi hann hana á frönsku og þeg-
ar ég fékk mjólk handa honum,
nefndi hann hana líka á frönsku
og hældi hcnni mjög. Ilann fékk
bolla af mjólk á hverjum morgni
og gaf mér kex í staðinn og gætti
þcss vel að yfirborga alltaf. Það
tókst því vinskapur með okkur þá
daga, sem hann dvaldist í kirkjunni
á Þykkvabæarklaustri. En frönsk-
unni gleymdi ég íljótt og því miður
einnig nafni þessa elskulega
drengs.
Eftir að Frakkarnir voru allir
komnir í kirkjuna og seztir þar að,
fannst mér þar oft mikill hávaði,
eða injög líkt eins og við larn^ba-
stekk. Virtist mér þeir tala hver
ofan í annan og keppast við af öll-
um mætti, að koma orðunum sem
fyrst út úr sér, til þess að verða
á undan þeim næsta. Fylgdu þess-
um orðaflaumi þar að auki alls-
konar eldsnöggar bendingar, beyg-
ingar, hnykkir með höfðinu og
ýmsar fjörlegar hreyfingar aðrar.
Stundum virtist mér þeir vera
ofsareiðir og að því kompir að
rjúka saman í grimmustu áflog.
Get ég eklú neitað. því, að það
hlakkaði í mér aá verða þeirrar
skemmtunar aðnjótandi, en til þess
kom þó aldrei. Allt framferði
þeirra var mikil nýung fyrir mig,
barn á sjöunda ári, og ekki síður
skemmtun. Þar að auki voru þeir
mjög góðir við mig og fæddu.mig
að mestu a ýmsum réttum, sem
ég hafði ekki smakkað fyr, en þótti
sælgaeti, • • •
— —- - "m—r - - - --**