Lesbók Morgunblaðsins - 18.05.1952, Blaðsíða 10

262
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
peninganna, því hann væri þeirra
mjög þurfandi. Tók prestur þessu
vel og kvað peningana skyldu til
reiðu er hann kæmi aftur úr Fljóts-
dalnum. Stjúpi minn dvaldi um
vikutíma hjá systur sinni og hélt
síðan heimleiðis, kom við í Þing-
múla og voru þá peningarnir til
reiðu.
Eg hef getið svo nákvæmlega um
þessi viðskipti stjúpa míns og séra
Páls því það sýndi svo greinilega
vinsamleg viðskipti þeirra og mun
ég hafa notið vináttu þeirra er ég
síðar hóf nám mitt hjá séra Páli
til undirbúnings inngöngu í Möðru-
vallaskóla. Séra Páll reyndist mér
ekki einungis góður, heldur má
miklu fremur segja, að hann hafi
reynzt mér sem góður faðir.
Næst síðasta ferðin til
Seyðisfjarðar
Sem dæmi um ástríki það er ég
átti að fagna hjá séra Páli er t. d.
smásaga sú er hér fer á eftir.
Það var um sumarið í byrjun
túnsláttar, að ég var lánaður yfir
að Arnhólsstöðum, sem er bær
gegnt Þingmúla, til að slá. Um kl. 9
um morgun kom prestur ríðandi
yfir að Arnhólsstöðum og hafði þar
ekki tal af nokkrúm manni, og fór
ekki af baki hesti sínum, hryssu
sem kölluð var Grása, en stanzar
í tröðunum og kallar til mín:
„Vertu nú sæll Jón minn.“ Ég
svaraði á móti: „Verið þér sælir.“
Hann kallar aftur: „Ætlar þú ekki
að koma og kveðja mig?“ Ég lagði
þá frá mér orfið og gekk til hans
þar sem hann sat á hestinum og
rétti honum hendina, en hann dró
mig að sér og sagði um leið: „Ætl-
arðu ekki að kyssa mig?“ og svo
bætti hann við: „Hver veit nema
þetta verði í síðasta sinn.“ — Ég
muldraði eitthvað um að ég vonaði
að ekki tækist svo illa til. Hann
svaraði því engu, en sló í þá gráu
og var á svipstundu horfinn út úr
tröðunum. Hann var á leið ofan á
Seyðisfjörð. Úr þessari ferð kom
hann aftur glaður og reifur eins
og hann átti vanda til.
En næsta ferð hans þangað varð
örlagaríkari.
Fjallgangan sem fórst fyrir
Dag einn um vorið átti ég að fara
í fjallgöngur inn á Múlaöræfi og
lagði ég af stað frá Þingmúla um
kvöldið, ríðandi á Sokka gamla.
Átti ég að gista á Þorvaldsstöðum
um nóttina til þess að verða fljót-
ari til að sameinast hinum gangna-
mönnunum morguninn eftir. Um
nóttina kom svo mikil úrhellis
rigning að öll vötn og lækir urðu
ófær. Þennan dag var ég um kyrrt
á Þorvaldsstöðum, en alltaf rigndi.
Næsta dag var útséð um að ekki
myndi verða unnt að fara í göngur
á næstunni, og nú var því um að
gera að komast einhvern veginn
heim aftur, en það var slæmur
þröskuldur í veginum: Geitdalsáin.
Við vissum að hún myndi nú vera
óreið, en höfðum augastað á Bergs-
hylnum ef ske kynni að hægt væri
að sundríða hana þar. Þessi hylur
er rétt fyrir ofan þar sem þær
koma saman Geitdalsáin og Múla-
áin. Þegar þær hafa sameinazt heit-
ir áin Grímsá. Hér mátti því ekki
miklu muna, að hrakizt yrði út í
Grímsá. Ég var látinn velja um
hvorn kostinn ég kysi heldur, að
verða enn um kyrrt á Þorvaldsstöð-
um eða að freista þess að komast
yfir, og kaus ég þið síðara, að fara.
Til fylgdar var mér fenginn
vinnumaður þaðan af bænum sem
hét Bjarni og var Bjarnason, sunn-
lenzkur að ætt. Við riðum svo út
með allri Geitdalsá, og það verð ég
að segja, að ekki var hún girnileg.
Loks komumst við út að hylnum.
— Það sauð og vall í honum, og
straumurinn var auðsjáanlega mik-
ill, en Sunnlendingar eru vatna-
menn miklir, og Bjarni lagði út í
hylinn eftir að við höfðum haldið
stutta ráðstefnu, en hann var ekki
fyr kominn út í, en hesturinn var
kominn á bullandi sund, og straum
urinn var svo mikill, að hesturinn
virtist liggja á hliðinni og fossaði
yfir hann kalt vatnið. Bjarni var
það betur settur en ég, að hann
sat í hnakki og gat notið gagns af
ístöðunum, en ég hafði aðeins poka
yfir hrygginn á Sokka. En nú var
ekki hægt að hika lengur. Þegar ég
sá að Bjarni náði landi hinum
megin, lögðum við Sokki út í. Hann
tók strax sundið og lagðist á hlið-
ipa, straumurinn sópaði mér og
pokanum af hestinum, en ég hélt
mér dauðahaldi í faxið og lá þann-
ig endilangur hlémegin meðfram
hestinum, sem ég gat nú ekki liaft
neina stjórn á, og hrakti hann því
mikið neðar en þar sem Bjarni
hafði tekið land. Bar okkur upp að
háum holbakka, en hesturinn náði
þó niðri með framfæturna og þar
stóð hann nærri upp á endann. —
Líklega hefðu nú mínir dagar verið
taldir, og Sokka líka, ef Bjarna
míns hefði ekki notið við. Hann
lagðist á magann fram á bakka-
brúnina og náði í tauminn á Sokka
og gat þannig tosað okkur upp með
bakkanum unz við náðum landi.
Bjarni hafði þá helzt í hyggju að
leggja út á djúpið aftur, en ég bað
hann að koma heim með mér og
fá sér einhverja hressingu áður en
hann færi aftur heimleiðis, og gerði
hann það. Séra Páll var hinn kát-
asti og henti gaman að sundreið
okkar, en ég var fremur rislágureft
ir ferðavolkið og mér var ljóst að
þarna hefði ekki mátt miklu muna,
að illa færi. Síðar vék hann nokkr-
um sinnum að því hvort við ættum
ekki að reyna nýa sundreið.
Ég man sérstaklega eftir því, að
þá um sumarið fórum við á Grásu
og tvímenntum út í hólma sem lá
í Múlaánni til þess að snúa hpy-
flekk. Þá sagði séra Páil: ^Eiguro