Lesbók Morgunblaðsins - 18.05.1952, Blaðsíða 7

r LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Skipt er sviði, vetrarvelrtið
vefur i'rostsins böndum jörð.
Gustköld hríð í gráum stakki
gengur yfir holt og börð.
Fannaþilja’ er felld á storðu,
flúið allí, sem heitir líf.
Draumaþungar, dimmar u:vtur
dunar stormsins eilíft kíf.
Ilvar er litli, lági bærinn?
Ég ieit kann fyrr í vorsins reit.
í vctrarauön og iðuhúmi
ekki heppnast sérhver leit.
cn hc:n dalsins fugl sig fcli,
í íajiiuujautu hreppi skjól, —
loks ég sé hann kvíían kúra
kafhtn mjöll við fecntan hól.
Sé ég horfa lítinn ljóra
likt sem auga stari hljótt
og í lrvítri ásýnd vitni
um það ljós er vakir rótt,
bak við l'ormsins fátækt klæði,
fundið hefnr skjó! og hiíf,
eins þeir fornu, frosnu veggir
fcla í barmi sáiir, líf.
Kem ég nær og hverf i bæinn,
kunnan, gamian, lífinn heim,
undir súðarörmum lágum
eins og spejmtan höndum tveim.
Sé þar iðnar, hagar hendur
lsalda starfsins þráðum á,
lít í andlít ellimörkuð,
æskuléttri mæti brá.
Þarna barni bros í auga
bjart og saklaust, vorhýrt skín.
Leggja’ og völuleikum una
litill sveinn og rnærin fín.
Þarna einnig æskumenni
iðju sinna hvert sem má
meðan byrgja í brjóstum inni
bjarta vonadrauma og þrá.
Þarna móðir vinnur, vakir,
veitir skjól og þerrar tár,
liríðarbarinn bóndinn stríðir,
björg að dregur þreytusár.
Leikið er í lágu hreysi
lifsins fjölþætt sjónarspil:
ógnþung sorgin, æðsta gleðin,
allt scm þar á milli er til.
259
Stytt er hríð en stjörnuhvelið
stafar geislum yfir láð.
Glitrar vetrar glæstust stundin,
gefst nú heið og lengi þráð.
Þegar himnadjúpsins draumur
dalsins enni krýnir ljóst,
allra gleggst hver einn þá finnur:
Éilífðin er lögð í brjóst.
Ómar lag frá æðra heimi,
englavængi börnin sjá.
Eftirvænting hugum hcldur,
hátið stærst er faliin á.
Fer um hjörtu friðarhelgi,
fæðist innra geisli skær.
Fjölgar ljósum, flýa skuggar,
færist drottins himinn nær.
Birtir yfir bænum lága,
blessun flutt og helgimál,
lítill kertalogi brennur,
lýsir inn i barnsins sál.
Mitt í liúmsins meginveldi
meðan fold ei vermir sól
gjöfin bezt er gefin öllum,
gleðin mesta: — heilög jól!
Hverfur sjónum stund og staður,
stjörnur blikna himni á,
lykst mér aftur horfinn heimur,
hann, sem opinn standa sá.
Tjald er fallið fyrir sviðið,
fleygra drauma vængur kyrr.
l’mur kiukka, cpnar standa
aftur nýa tímans dyr.
I ? , Aí <)
Hvcrt vakti ég, — c ð a — var mig að dreyma?
liu mni(u^tr>
f99Y0(Tt }íi>
I íniu, lOlir.
’ . 1-tm
jsjii.b ó t .ii::
fti’j . ,
i'r'nd igélfit cjíi
iiailc ff iruiil t-\ i
ffcd 1r, luhhA'.
f Kf’O’Id •ri.V'i'oc
— horfinna kynslóða braut. —
Frá hundruðum býla Iiann bar mér kveðju,
brotnum og horfnum í timans eðju
og grafin í gleymskunnar skaut.
Nú sit ég aðeins við sefgrænar þúfur,
— svarðkuml af litlum bæ. —
En andvarinn klappar og kyssir ljúfur,
kvikar hjá berginu sóleya-skúfur
og márinn svífur að sæ. •
ijj .lltlj '%\
ihliv fi. : <iii.
■ii fimAtm tri
UV Híllfl nuri.l'i
í^d nmmíia/ i
imif It'í :í l<
’.HÍ I 'I •flllf
'íi 1 rjfl 3’f;
— Nú vaki ég hvamminum í. —
Ég horfði á aldanna elfi streyma,
áranna bylgjur í faðmi geyma,
sem liverfðust og komu á ný.
Á farandi stund gafst mér sýn inn í sögu,
— svipaði tjaldinu frá. —
Sitraði ómur af söngstefi högu,
„sigurljóði og raunabögu"
og dauðans og tíraumanna spá.
Ég hefi fundið einn hlekk í k e ð j u,