Lesbók Morgunblaðsins - 18.05.1952, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
í við nú ekki að sundríða Jón minn?“
— Það er af Bjarna að segjd, að
hann bjóst þegar til heimferðar, er
hann hafði þegið góðgerðir, en ég
fór upp á háa hólinn í túninu (mig
minnir að hann væri nefndur Belj-
andi), til þess að sjá hvernig
Bjarna reiddi af. Gekk ferð hans
yfir ána vel, enda er landtak miklu
betra hinum megin.
Hirðing
$ Einu sinni um sumarið áttum við
^ mikið úti af þurru heyi, og átti að
binda það og koma því heim dag-
inn eftir. En er leið á nóttina leit
svo rigningarlega út, að séra Páll
þorði ekki annað en vekja okkur
kl. 4 til að binda, og gekk það svo
1 rös'klé^a að um kl. 9 var búið að
I bjarga méstu af heyinu og ekki
hafði orðið úr rigningu. Eórum við
þá heim til að borða og allir voru
glaðir yfir vel heppnuðu starfi. Þá
kom séra Páll með fulla flösku af
brennivíni og sagði: „Þetta er nú
frá prestinum fyrir að hann vakri
ykkur svona snemma í morgun.“
Fjárreksturinn
til Fáskrúðsfjarðar
Sumarið leið án þess að nokkuð
markvert bæri til tíðinda. Einn dag
um haustið, það mun hafa verið
síðustu dagana í sqptember, að séra
Páll segir við mig: „Nú er það að-
eins eitt verk sem ég ætla að biðja
þig að gera fyrir mig, Jón minn,
en það er að fara með fjárrekstur
ofan á Fáskrúðsfjörð, með sjö öðr-
um mönnum. Sjálfur ætla ég að
skreppa ofan á Seyðisfjörð, en þeg-
ar við komum heim aftur, tökum
við til óspilltra málanna.“
Að sjálfsögðu fór ég með hinum
rekstrarmönnunum. Það var um
3000 fjár sem við áttum að reka
og rekstrarmennirnir voru 8. Far-
arstjórinn var aldraður maður og
mikill vinur séra Páls. Hann hét
Arnfinnur Jónsson (?) fyrrverandi
hreppstjóri og var föðurbróðir Jóns
ísleifssonar búfræðings er þá var
heitbundinn Pmgnheiði dóttur séra
Páls, og síðar tengdasonur hans.
Einnig hafði séra Páll látið einn af
sonum sínum heita nafni Arnfinns.
Sömuleiðis áttu þau Ragnheiður
og Jón ísleifsson son, er ber þetta
nafn og er nú skólastjóri barna-
skólans í Austurbænum í Reykja-
vík.
Við fengum sæmilega gott veður
úr Skriðdalnum yfir Þórudalsheiði
og ofan í Reyðarfjörð. Þaðan var
svo lagt upp á Stuðlaheiði, en þar
tók við hin mesta ófærð, auk þess
hrepptum við kafald er hélzt alla
nóttina. Sumir reyndu að troða
slóð fyrir féð, en aðrir að reka féð
áfram og gekk svo alla nóttina. En
um morguninn vorum við búnir að
koma fénu yfir heiðina Fáskrúðs-
fjarðarmegin, að Dölum í Fáskrúðs
firði. Þetta var á sunnudagsmprgni,
en okkur var sagt, að vijð g*setum
ekki losnað við f járhópinn 'fyrr en
um kvöldið, og þá úti á Búðareyri.
Við vorum orðnir nokkuð þrekaðir
allir saman eftir áreynsluna og vos-
búðina nóttina áður og þótti okkur
þetta slæmar fréttir að geta ekki
strax skilað af okkur fénu. En þeg-
ar sólin fór að skína var eins og
við ungu mennirnir lifnuðum allir
við ylgeisla hennar, en það var
einn af okkur félögunum sem ekki
vildi hjarna við aftur, en það var
gamli maðurinn, fararstjórinn okk-
ar, Arnfinnur. Hann var mjög las-
inn og eftir sig, svo við komum
honum fyrir í veitingahúsinu þar
á staðnum. Síðar um kvöldið er
við vorum búnir að afhenda féð
leituðum við allir gistingar á þess-
um stað. Það varð mitt hlutskipti
að verða herbergisnautur Arnfinns.
Honum leið illa um nóttina, gat
lítið sofið og hafði töluverðan hósta
og tók ég eftir því, að blóð var í
hrákanum. Samt bar hann sig mjög
karlmannlega og sagði að ef hann
^ 263-
aðeins íengi að hvíla sig einn dag
eða svo, þá myndi hann aftur verða
ferðafær, og bað mig að umgangast
það við félaga okkar, hvort þeir
væru ekki tilleiðanlegir að bíða svo
sem einn dag eftir sér, því honum
væri svo sárnauðugt að við færum
á undan sér.
Ég færði þetta í tal við félagana,
og var sumum þeirra um og ó að
fara að kosta sig á veitingahúsi
heilan sólarhring til viðbótar, en
þó varð það úr að allir játuðu
þessu, því bæði vaf Arnfinnur hér-
aðshöfðingi og vinsæll. Ekki var
líðan hans betri næstu nótt, en um
morguninn vildi hann endilega
klæðast og fara með okkur og
héldu honum engin bönd. Við út-
veguðum honum hest til afnota svo
langt sem fært var vegna snjóa. Nú
fórum við aðra leið, ekki Stuðla-
heiði heldur Hrossaskarð (?).
Ferðalagið gekk seint, gengu menn
1 sitt hvorum megin við Arnfinn og
studdu hann á hestinum og einn
teymdi. Loks komumst við upp í
Skarðið. Þar Var bæði töluvérður
snjór og illfært lengra fyrir hest,
svo þarna var hesturinn látinn fara
til baka aftur. Nú reyndum við að
ganga undir hinum veika félaga
okkar og létta honum ferðina eins
og unnt var og komum við honum
loksins til bæar Reyðarfjarðar
megin. Þar fengum við bát og
menn er fluttu okkur að Sléttu 2
Reyðarfirði. Þegar þangað kóm
mælti Arnfinnur eitthvað á þessa
leið við okkur:
„Nú skuluð þið halda áfram ykk-
ar ferð, félagar góðir, því ég sé nú
að mér muni ekki auðnast að kom-
ast lifandi heim, og er þarflaust að
tefja ykkur lengur, og hafið nú
kærar þakkir fyrir hjálpsemi ykk-
ar við mig og heilsið heim.“
Þannig yfirgáfum við félaga okk-
ar og fararstjóra, öldunginn höfð-
inglega og hvítan fyrir hærum,
Arnfinn frá Arnhólsstöðum. Iiann