Lesbók Morgunblaðsins - 18.05.1952, Blaðsíða 8
SIGURÐUR DAHLMANN:
VM SÉRA PÁL í ÞINGMÚLA
„Sfötiu ára minoiingar^ föður
míns Jóns J. Dahlmann
f EFTIRLÁTNUM skriíum föður míns heitins, Jóns J. Dahlmann, fjTrr-
um ljósmyndara í Reykjavík, hef ég m. a. fundið kafla þann er hér
birtist og hann mun hafa ritað árið 1946, þá 73 ára gamall. Kafla
þennan nefnir hann „Sjötíu ára minningar“. Ég er algerlega ókunn-
ugur á þeim slóðum er hér um ræðir og hann tróð sem unglingur
innan tvítugs, en treysti hins vegar hans góðu gáfum, minni og fróð-
leiksfýsn. — S. D.
ÞAÐ FYRSTA sem ég man um
séra Pál Pálsson er, að skömmu
eftir að hann var orðinn prestur
á Stafafelli í Lóni, árið 1877, kom
hann í húsvitjun út að Vík. Við
systkinin vorum þá öll ung að ár-
um og eitthvað af yngri systkinum
mínum voru að skæla, og einhver
sagði — líklega móðir mín —,
„Þegið þið! Presturinn er að koma“,
en hann var þá einmitt að koma
inn göngin og hafði heyrt þetta,
og sagði um leið og hann kom á
pallinn, með nokkrum þunga:
„Gerið það fyrir mig í Guðs nafni,
að hafa mig ekki fyrir grýlu á börn-
in“. Ég var næst elztur systkina
minna, þá á 4. ári og hafði því
mesta menntunina! en htm var þó
ekki meiri en það, að presturinn
tók mig á kné sér og lét mig stafa:
„S á 1 m a b ó k“, lengri varð ekki
yfirheyrslan í það sinn.
—oOo—•
Þegar séra Páll sótti um Stafa-
fell var einhver urgur í tilvonandi
sóknarbörnum hans, og höfðu
margir á orði að skrifa á móti hon-
um, sem kallað var, og afsegja
hann sem sálusorgara, vegna ein-
hverra slúðurfregna sem þeim
hafði borizt til eyrna. Ekki man
ég hvort nokkuð varð úr þeirri
hótun, en menn munu hafa skipzt
í tvo hópa, svo sem venja er til í
þrætumálum. En hitt man ég, að
stjúpi minn var foringi þeirra sem
fá vildu séra Pál sem sóknarprest,
og unnu þeir glæsilegan sigur. —
Þessu gleymdi séra Páll aldrei,
enda urðu þeir góðir vinir á meðan
báðir hfðu. Stjúpi minn var Sig-
urður Sigurðsson Sveinssonar
prests Péturssonar og ber nú nafn
hans sonur minn Sigurður Dahl-
mann póst- og símastjóri á ísafirði.
Móðir stjúpa míns var md. Helga
Hjörleifsdóttir, alsystir séra Einars
í Vallanesi. Hún hafði áður verið
gift séra Þorkeli Árnasyni á Stafa-
felli og áttu þau mörg börn. Sig-
urður stjúpi minn var eina barn
af síðara hjónabandi hennar, er
lifði.
En svo aftur sé snúið að séra Páli
í Þingmúla, vil ég taka það fram
að allur söfnuðurinn sá eftir hon-
Jón J. Dahlmann
um er hann fluttist burtu eftir
þriggja ára veru í Stafafellspresta-
kalli.
Þau ár, sem séra Páll var prestur
á Stafafelli, var hann ókvæntur,
því þau munu þá hafa verið ný-
skihn hjónin, Guðrún Þorsteins-
dóttir, lögregluþjóns Bjarnasonar í
Reykjavík, og hann. Mun hún hafa
verið lítt til búsforráða fallin, en
sú skylda hvíldi á séra Páli, að sjá
henni farborða og byggði hann
henni eina af kirkjujörðum stað-
arins, Hraunkot. En einnig þar
varð lítið úr búskap, og gekk fljótt
til þurrðar, það sem henni var lagt
til framfæris, og neyddist hann því
til að taka hana aftur á heimili sitt.
Eftir að hann giftist aftur Stein-
unni Eiríksdóttur, systur séra