Lesbók Morgunblaðsins - 18.05.1952, Blaðsíða 14

( LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
{ 266 T*
~ fi ~m-+m ..', . ,m» — C -(m —»• i *i i • *i»*i£?>
x« wtttat 4 4 i imm. <
Galapagos-sæskjaldbaka með unga sinn á hausnum
skógi hefir skjaldbakan valið sér
náttstað. Hún finnur nú hvernig
^ ylur sólarinnar læsist í gegn um
laufhrúguna og jafnframt færist þá
líf í hária. Hún fer að kvika og
| brátt skríður hún upp úr lauf-
{ bingnum.
Kuldinn er versti óvinur hennar
eins og allra skriðdýra. Hún er
með „köldu blóði“ og líkamshiti
hennar lækkar því og hækkar eftir
því hvert hitastíg' er úti. Húrt á
ekki- þVi láfii að' fagna;' eins og
( spéíidýr og fuglar, að’hlóð hennar
^ sé heitt og haldi stöðúgt sama hita-
| stigi. Knldinn lamar hana og gerir
1 hana stirða og lítt fæfia um að
hreýfa ‘sig. En eftir að hún héfir
látið 'sólina -skína -á sig um stund,
færist líf í hafia,-Hún fer að skima •
í kring um -sig og sér þar nokki'a •
sveppi. Þar getur-hún íengið sér
k morgunverð. Hún- skríður að
| sveppunum og nartar í þá. Engar
f tennúr hefir hún- og getur því ekki
tuggið. En brúnirnar á ' skoltuin
hennar eru úr hörðu beini og hár-
hvassar, og neðri skolturinn fell-
ur nákvæmlega upp í efri skoltinn.
Skoltarnir eru því eins og skæri og
þannig klippir hún matinn ofan í
sig og gleypir hvern bita. Svo
sér hún máska nokkra ánamaðki
vera að skríða rétt hjá sér. Þá
hættir hún við sveppana og ræðst
á maðkana, því að þeir eru sæl-
gæti í hennar munni.
Nú gerist hún þyrst, því að
skjaldbckur þurfa að drekka mik-
ið. Hún fer því þangað sem hún
veit af polli, skríður út í hann,
teygir’ fram álkuna og' opfiafi ginið
svo að vatnið geti runnið niður í
kokið. Hún drekkur ekki eins og
aðrar skepnur, eií það má sjá á því
hvernig hálsinn á henni belgist út
hvað eftir annað, að hún er að
kyngja.
Þegar þessu er lokið skreiðist
hún' upp ur vatninu aftur. Og nú
er eins og eitthvað nýstárlegt
hvarfli að henhi. Einhvers staðar
í meðvitund hennar bólar á ' þvi,
að nú sé ástarævintýrið, sem hún
lenti í hið fyrra sumar, að bera
ávöxt. Hún hafði þá verið ein á
rölti að leita sér fæðu. Þá mætti
hún allt í einu bjarteygum og
fallegum „herra“. Hann slóst í för
með henni dálitla stund. Svo fór
hann allt í einú að bíta í kollinn
á henni og lappirnar til þess að fá
hana til að staðnæmast. Og svo
gerðist ævintýrið og að því loknu
skildu þau og sáust aldrei framar.
Allan veturinn hafði hún legið í
dvala. Hún hafði um haustið grafið
sér híði undir trjárótum, graíið svo
djúpt að frostið næði henni ekki.
Þarna hafði hún svo lagst til vetr-
arsvefns. Um lcið hættu öll líf-
færi hennar að starfa og þarna lá
hún grafkyr í sex mánuði, meðan
snjór og hjarn þakíi landið. Einkis
matar neytti hún allan þennan
tíma, hún hreyfði sig ekki og það
var engu líkara en hún væri dauð.
Vorregnið seitlaði í gegn um
lauf og mold niður til hennar, og
þegar sólin fór að skína og varm-
inn náði ti-1 hennar, þá vaknaði hún
og brölti með erfiðismunum upp
úr gröf sinni. Allan þennan tíma,
sem hún lá í dvala; höfðu eggin í
kvioi hennar ekki þroskast neitt.
En þegar hún var komin á stjá tók
hún rækilega til matar síns og þá
Tvíhöfðuð skjaldbaka. Þótt liún hafi
aðeins einn maga, rífast hausarnir um
matinn. Stundum vill aiuiar hausinn
fara til hægri og hinn til vinstri, og þé
kemst skjaldbakan ekki úr sporur.um.
Stundum \dll annar hausinn sofa, en
hinn vaka, og verður úr því mesta
ósamlyndi. ___• >__ ____