Lesbók Morgunblaðsins - 25.01.1953, Blaðsíða 14

42
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
þessari klípu var sú, að látast ekki
vita neitt. Liðsforingjarnir sögðu
tíka að hann hefði aðeins verið
viljalaust verkfæri í höndum sín-
um. Liðsforingjarnir voru allir
skotnir, og mánuði seinna komst
Fleig aftur til herdeildar sinnar.
Hann særðist í loftárás og þegar
striðinu lauk lá hann í sjúkrahúsi
og kom þaðan slyppur og snauður.
-----//----
Annar þáttur þessarar sögu gerð-
ist svo vorið 1948. Þá hafði Fleig
komist að þeirri niðurstöðu, eftir
mikil heilabrot, að heppilegast væri
fyrir sig að segja frönsku stjórn-
inni frá þessum auðæfum. Hann
var sjálfúr félaus maður og gat
því ekki af eigin ramleik reynt að
bjarga fjársjóðnum, og hann þorði
ekki að trúa neinum fyrir þessu þar
sem hann óttaðist að þá mundi sér
máske verða bolað algjörlega frá
og aðrir sæti að fengnum. Hann
hafði því bezta trú á frönsku
stjórninni.
Honum veittist ekki erfitt að fá
stjórnarherrana til að trúa sér.
Frakkar stóðu þannig að vígi að
þeir gátu prófað sögu hans. í
skjalasafni þýzku herstjórnarinnar
fundu þeir skjöl, þar sem talað var
um að fjármunum þýzka Afríku-
hersins hefði verið sökkt í sæ.
Frakkar fundu einnig málsskjöl
hinna fjögurra liðsforingja og dóm-
inn yfir þeim, þar sem skýrt var
frá hvað þeir hefði til saka unnið.
Þess vegna tóku menn mark á
sögu Fleigs og ákveðið var að verja
nokkrum milljónum franka til þess
að finna þessa 30 miljarða. En þeir
fundust ekki. Var þá saga Fleigs
uppspuni einn?
Það er hreint ekki víst. Hann
hafði krafizt þess að fá þriðjung
auðæfanna í sinn hlut, en franska
stjórnin vildi ekki greiða honum
nema lítinn hundraðshluta. Og
þegar leitin hófst lézt hann svo
ekki muna neitt hvar kössunum
hefði verið sökkt. Auðvitað hafði
hann ekkert upp úr þessu, en ætl-
aði nú að komast til Þýzkalands.
Náði hann sér í nokkra sjónauka
og myndavél, sem hann ætlaði að
selja fyrir ferðakostnaði, en var þá
gripinn og dæmdur í tveggja mán-
aða fangelsi. Hann var látinn laus
hinn 7. des. 1948 og leyft að fara
til herbergis síns í Bastia, en var
bannað að yfirgefa borgina. Samt
sem áður hvarf hann þetta sama
kvöld og vissi enginn hvað af hon-
um hefði orðið.
Nú hefði mátt gera ráð fyrir því
að sögunni um „fjársjóð Rommels“
væri lokið. En svo var ekki. Hinn
15. ágúst í sumar kemur gamall
brezkur liðsforingi, Mr. Pears, á
lystiskipi sínu „Romany Maid“ og
fer að leita að fjársjóðnum. Um
sama leyti skýtur Fleig aftur upp
í Bastía. Vildi hann hafa spurnir
af því, hvernig þessi leit gengi, en
er hann fékk að vita áhvaða slóðum
„Romany Maid“ hafði leitað, varð
honum hughægra og hvarf aftur
á jafn dularfullan hátt og hann
var kominn.
----//—
Margir fjársjóðir aðrir en „Fjár-
sjóður Rommels“ hafa horfið með
skipum í sjávardjúp. Amerískur
maður, sem Riesenberg heitir, hef-
ir lengi fengizt við að safna skýrsl-
um um skip, sem farizt hafa með
miklu fé. Hefir hann komizt að
þeirri niðurstöðu, að áttundi hlut-
inn af öllu því gulli, sem unnið
hefir verið úr skauti jarðar síðan
árið 1500, liggi á sjávarbotni. í
hverju einasta skipi, sem ferst, er
meira og minna fé, því að skip, sem
sigla landa milli hafa til skamms
tíma haft með sér fé til að greiða
öll gjöld. Annar Ameríkumaður,
Richardson Glover skipherra, sem
einu sinni var starfsmaður amer-
íska ílotamálaráöuneytisins, sagði
að á öldinni sem leið hefði 217.200
skip farizt. Mörgum sokknum skip-
um hefir verið reynt að bjarga, og í
fæstum tilíellum hefir það verið
gert vegna skipanna sjálfra, held-
ur vegna þeirra fjármuna, sem
hafa verið innan borðs. Það var
til dæmis ekki lítill auður um borð
í spönsku skipunum, sem sigldu
frá Ameríku hlaðin gulli Aztek-
anna, en komu aldrei fram.
Meðfram öllum ströndum liggja
skipsflök og í mörgum þeirra er
stórfé. Þetta hefir freistað margra
manna til þess að reyna að ná í
þetta fé. En það er hægar sagt en
gert, og hvergi nærri jafn vænlegt
til gróða eins og í fljótu bragði
virðist. Rieseberg hefir til dæmis
komist að þeirri niðurstöðu, að í
fæstum tilfellum muni það borga
sig að fást við björgun slíkra fjár-
sjóða, því að kostnaðurinn við það
muni gleypa allan afraksturinn,
þótt vel gengi.
HJIJSKAPIiK
í IMIGERIA
MAZI IJOMA er efnaður bóndi. Hann
á átta konur og fimmtán börn, og er
þessvegna talinn „stórmenni“ í sinni
sveit. Elzta barn hans er dóttir og hún
er mest metin. Hún hefir verið látin
læra, en ekkert hinna barnanna hefir
fengið það. Hún er nú 17 ára og ný-
komin úr skóla. Hún heitir Mgbafo.
í sama þorpinu á heima önnur efnuð
fjölskylda. Húsbóndinn á þrjár konur
og elzti sonur hans heitir Nwankwo og
er nú 24 ára. Þeir eiga verslun og
Nwankwo er í búðinni hjá föður sín-
um. Nú langar hann tiL að kvænast, og
hann hefir fengið áugastað á Mgbafo.
Nwankwo er af hirium fjölmenna
Ibo ættflokki og hjónaband hans
verður. að faVa fram eftir siðvenjum
þess fldkks. Hann segir föður sínum
frá því hvað sér sé í hug ög gamli mað-
urinn hefur þegar eftirgrenslanir um
það hvers konar fólk þessi fjölskylda
hennar Mgbaío sé. Eyrst er að vita